Ποίηση – Artigo

Οι δρόμοι του γυρισμού

Ξέρω για δρόμους γυρισμού που τελειωμό δεν έχουν Δρόμους απάτητους, θεριά για κείνους που αντέχουν. Φέυγοντας σπόροι απλώνονται, γυρεύοντας το

Γύρω μου όλα καίγονται βία, φόβος, θυμός, απώλεια. Φωνες, κραυγές απόγνωσης κι ο γείτονας παίζει πιάνο. Μάσκες σε τιμή ευκαιρίας

Κύλησε γρήγορα ο χρόνος. Κι έψαχνα τη στιγμή που ήταν σταματημένος, κείνη την ουτοπική ώρα που ήθελα να μεγαλώσω και

Μια φορά και ένα χειμώνα ζήτησα τα μάτια σου Μάτια που φέγγιζαν στα σκοτεινότερα τοπία του μυαλού μου – όχι

“Αγαπω εσένα, επειδή αγαπάω τους ανθρώπους. Σε συγχωρώ, επειδή συγχώρεσα τους ανθρώπους, όλους τους συγχώρεσα. Σε θυμάμαι, επειδή δεν ξέχασα

Σε παραμύθι ανείπωτο με χίλιες νύχτες ζήσης, τη μία που δεν έζησες πεθαίνεις ν’αποκτήσεις. Αυτή είν’ η φύση σου άνθρωπε,

Το Κ του κύκλου. Είναι δύο φορές. Το λεπτό που το ζήσαμε και οι ώρες που δεν ζήσαμε. Η στιγμή

Χωρίς λόγια….. Ἔλα νὰ παίξουμε… Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη Τώρα δὲν

Κοιμήσου δίπλα μου και μη ντραπεις την ηδονή. Μυρισου με και βρες τον έρωτα, εκείνον που γλυκά μαγεύει. Τάισε με

Αξίζεις μια αγάπη που να σε αγαπά ξεχτένιστη, με τα πάντα και τις αιτίες που σε σηκώνουν βιαστικά, με τα