Ποίηση – Page 2

Μια καλημέρα με λίγο Αναγνωστάκη

Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ

Τάσος Λειβαδίτης, «Ανάσταση» (1972). Από τη Συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης «Δε σ’ ακολουθώ πια» φώναξα, μα εκείνος μ’ έσπρωξε, το αμάξι κατρακύλησε

Μίλα μου ψυχή μου. Γυρεύω ηρεμία μες την απόλυτη σιγή. Μα πάλι έχει θόρυβο Άσε με να σε καταλαβω. Η

Η Τζο είπε. Θα μου δώσεις τελικά ένα ποίημα σου να βάλουμε στο Artigo ; Την κοίταξα με ένα ποίημα

Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε

Με τον καιρό… να “ναι κόντρα…είναι τιμή να πετάς κι ας μην κρατά…παρά ελάχιστα… όσο ένα όνειρο…όσο ένα αγκάλιασμα… όσο

Μες τα λημέρια του μυαλού που δεν ηχεί ο κρότος, που όσα φωνάζεις χάνονται και κατοικεί το σκότος εκεί θα

Ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα να αγκαλιάσω το σύμπαν και γονατίζω Κραυγή απόγνωσης που αντιλαλεί και χάνεται στον χρόνο… Δάκρυα

“Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει

Ο Ομάρ Καγιάμ (Γκιιάτ αντ-Ντιν Αμπούλ-Φατχ Ουμάρ ιμπν Ιμπραχίμ αλ-Χαγιάμ Νισαπουρί) γεννήθηκε στο Νισαπούρ της Περσίας το 1048 κι έζησε