Αλέξανδρος Κάσσης, ΦΥΓΑΜΕ! “Αλλοίμονό μας αν βάλουμε όριο στο πνεύμα και τα πάθη μας. Είναι το αλατοπίπερο της ύπαρξής μας.”
Η Μελίνα έχει βάλει τάξη στη ζωή της. Έχει μια καλή δουλειά κι έχει αποτοξινωθεί από όλες τις νεανικές της επιπολαιότητες. Ώσπου κάποια μέρα έρχεται αντιμέτωπη με τον πειρασμό της απόκλισης από αυτήν την τόσο προγραμματισμένη ζωή. Θα αντισταθεί, αλλά στο τέλος θα αφεθεί. Το αποτέλεσμα είναι ένα σχεδόν αυθόρμητο ταξίδι σε καινούργιες αναζητήσεις και απρόοπτες καταστάσεις, που την κάνουν να φλερτάρει άλλοτε με το άγνωστο και άλλοτε με τον ίδιο της τον εαυτό.
Πόσο παραπλανητικό μπορεί να είναι το φλερτ με τον ίδιο μας τον εαυτό και πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει η δυνατότητα να ανακαλύπτουμε κάθε φορά μια ακόμη πτυχή του εαυτού μας; Σίγουρα ο Αλέξανδρος Κάσσης είναι ένα από τα πλάσματα που αποτελεί παράδειγμα μιας τέτοιας φιλοσοφίας, καθώς συστήνεται ως ένας πολίτης του κόσμου που είναι συνεχώς αφηρημένος και ονειρεύεται να συνεχίσει να ονειρεύεται και να ενθουσιάζεται. Δεν ανήκει πουθενά. Του ανήκουν μόνο οι σκέψεις του.
Συναντηθήκαμε με τον συγγραφέα του βιβλίου “Φύγαμε!” και ομολογώ πως η συζήτηση μας περί ευχάριστων, καλλιτεχνικών -και λίγο από εκείνων που τραβάνε ένα τσιπουράκι- θεμάτων, προέκυψε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα , με μηνύματα ζωής για όσους δεν αρέσκονται στην στασιμότητα.
1. Αλέξανδρε σε καλωσορίζουμε στην παρέα του Artigo και ξεκινάμε με μία ερώτηση γενικού περιεχομένου με ειδικά παρακλάδια. Η Τέχνη! Τί θέση έχει στη ζωή σου και ποιες μορφές της σε έχουν κερδίσει μαζί με την συγγραφή;
Καλώς σας βρήκα ! Πριν πω οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου δίνετε να πω κάποια πράγματα για το βιβλίο, περίπου 4 χρόνια μετά την κυκλοφορία και την παρουσίασή του. Είναι πραγματικά συγκινητικό, δεδομένης της υπερπροσφοράς που υπάρχει.
Τώρα, όσον αφορά την ερώτησή σας… σίγουρα όταν ασχολείσαι με δραστηριότητες/αντικείμενα που καλούνται «Τέχνη» δεν το πολυσυνειδητοποιείς, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, υπό την έννοια του ότι δεν λες «εγώ τώρα κάνω τέχνη ή κάτι καλλιτεχνικό». Είναι μια σχέση ανιδιοτελής και αμφίδρομη˙ τα θρέφεις και σε θρέφουν. Η ουσία είναι ότι υπάρχει η ανάγκη για δημιουργία, ελεύθερη έκφραση, εξερεύνηση κι επικοινωνία. Έτσι παίρνω το στυλό ή τον υπολογιστή μου και γράφω, το μπάσο ή το γιουκαλίλι μου για να παίξω μουσική και τα πινέλα μου για να ζωγραφίσω.
2. Θες να μας πεις κάποια λόγια για το βιβλίο και την βασική του ηρωίδα, την Μελίνα? Τι ήθελες να πεις μέσα από αυτήν την ιστορία;
Ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου είναι η Μελίνα, ένα καταπιεσμένο πλάσμα που έχει μάθει να ζει on the safe side και να κάνει μια κοινή και προβλεπόμενη ζωή. Μέσα της κυριαρχεί περισσότερο ο φόβος για μια νέα πρόκληση, για κάτι καινούριο, παρά η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά για τον εαυτό της. Ωστόσο η σπίθα υπάρχει και δεν είναι λίγες οι φορές που την τρώει να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Κάποια στιγμή λοιπόν κάνει το μεγάλο βήμα, ξεφεύγει από την ρουτίνα της και αρχίζει να αφήνεται. Γίνεται έρμαιο της ελευθερίας της… μιας ελευθερίας που δεν είχε βιώσει ποτέ. Κι όσο αφήνεται, τόσο εθίζεται και τόσο ταυτίζεται με την νέα της κατάσταση, όπου το φλερτ με το άγνωστο αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό, είναι πλέον αναπόφευκτο.
Τώρα όσον αφορά τι ήθελα να θίξω μέσα από την ιστορία… Το βασικό και πιο προφανές θέμα είναι αυτό της φυγής και της ανάγκης της φυγής κάθε μορφής από κάθετί που μας καταπιέζει και από κάθετί που έχουμε βαρεθεί και έχει κορεστεί μέσα μας. Μια φυγή που έχει πολλές μορφές κι έτσι περιγράφεται και στην ιστορία. Στην αρχή είναι από σχεδόν ανύπαρκτη έως συντηρητική και επιφυλακτική χωρίς έντονες ρήξεις με την στασιμότητα και την ακινησία της πρότερης κατάστασης της Μελίνας. Στην συνέχεια όμως γίνεται αποφασιστική και καλπάζουσα, έτοιμη να οδηγήσει την Μελίνα σε ένα ταξίδι μέχρι το τέλος του κόσμου… ή όπως λέει κι ο Σελίν «στην άκρη της νύχτας», χωρίς να έχουν σημασία οι ενδεχόμενες συνέπειες παρά μόνο η ίδια η φυγή και το ταξίδι που προκύπτει από αυτήν.
Το δεύτερο θέμα το οποίο είναι λιγότερο προφανές γιατί πορεύεται διακριτικά στην ιστορία, αλλά είναι εξίσου σημαντικό, είναι αυτό του μη σεβασμού της διαφορετικότητας του καθενός από εμάς. Ουσιαστικά η ιστορία είναι μια ηχηρή καταγγελία πάνω σε αυτό. Μεγαλώνοντας όλοι μας, λόγω διαφόρων καταστάσεων που δεν εξαρτώνται από εμάς, έχουμε την τάση ή μας επιβάλλεται ευθέως να μπαίνουμε σε καλούπια και να αρχίσουμε να μοιάζουμε ανησυχητικά μεταξύ μας, εμείς αλλά και οι ζωές μας. Καλό είναι λοιπόν να μην ξεχνάμε ότι η διαφορετικότητα του καθενός από εμάς είναι αυτό που μας ορίζει, μας κάνει μοναδικούς, μη αναλώσιμους -όπως ακούμε πολύ συχνά στις μέρες μας- κι αναδεικνύει την ομορφιά που έχουμε ως άνθρωποι, δημιουργώντας έναν ομορφότερο και πιο ενδιαφέρον κόσμο. Αυτό ακριβώς διεκδικεί κι η Μελίνα στο βιβλίο. Το δικαίωμά της να διατηρήσει την προσωπική της διαφορετικότητα.
3. Δεδομένου του ότι κάθε συγγραφέας έχει κάτι το ξεχωριστό, ξετυλίγοντας το σε χαρτί, πες μας τί εμπνέει τη γραφή σου.
Πηγή έμπνευσης είναι σίγουρα η καθημερινότητα, με μια δόση απραγματοποίητου όμως. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί το ερέθισμα να είναι ένα πραγματικό συμβάν, αλλά η ιστορία να μην είναι. Και αυτό γιατί δεν μου αρέσει να γράφω για μια πραγματική ιστορία. Δεν μου κινεί εμένα αρχικά το ενδιαφέρον γιατί ξέρω τι θα συμβεί, οπότε δεν βρίσκω το λόγο να το αναπτύξω ως θέμα. Επίσης, η έννοια του απραγματοποίητου ή αλλιώς αυτού που είναι πολύ δύσκολο να συμβεί, έχει μια υπερβατικότητα που κάνει την ιστορία ιδιαίτερη και μη κοινή. Ό,τι χρειάζεσαι δηλαδή για να μου δημιουργηθεί η πρόκληση και η ιδιαίτερη διάθεση που απαιτείται για να γράψω.
4. Τι αγαπάς περισσότερο και πόσο χρόνο του αφιερώνεις; Συγκρίνοντας ποιότητα και ποσότητα που γέρνει η ζυγαριά;
Δύσκολη ερώτηση. Ό,τι κι αν είναι αυτό που νομίζεις ότι αγαπάς περισσότερο, όταν το πάρεις σε μεγάλη δόση θα το βαρεθείς. Ή αν δεν το βαρεθείς, θα φτάσεις στο σημείο να πεις ότι σου φταίει για όλα τα άσχημα που σου συμβαίνουν και για όλα τα απωθημένα που έχεις. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Επομένως, είναι ίσως προτιμότερο να αφιερώνεις λίγο αλλά ποιοτικό χρόνο σε κάποιον ή κάτι, παρά αρκετό αλλά αδιάφορο χρόνο. Άρα θα απαντήσω που αφιερώνω ποιοτικό χρόνο. Στην οικογένειά μου, τον εαυτό μου και τις ανησυχίες μου.
Σε κάθε περίπτωση όμως, επειδή συμβαίνει πολλές φορές να αναζητούμε την ποιότητα και χάνουμε τελικά και την ποσότητα αλλά μαζί και την ουσία των πραγμάτων, σημαντικότερο φαίνεται να είναι τελικά το ότι δεν πρέπει να τα συγκρίνουμε. Ο καθένας οφείλει κάθε φορά να κάνει αυτό που θέλει για να μπορεί στο τέλος της ημέρας να νιώθει ευτυχισμένος και πλήρης, αποστασιοποιημένος από ταμπέλες και κλισέ. Άλλες φορές αυτό μπορεί να τείνει προς την ποιότητα κι άλλες προς την ποσότητα. Όλα χρειάζονται και είναι μέρος της ζωής. Στην δικιά μου περίπτωση όπως είπα και παραπάνω, ο ζυγός φαίνεται να τείνει προς την ποιότητα, χωρίς όμως να αποκλείει ή να σνομπάρει την ποσότητα κάποιες φορές.
5. Θα ήθελες να μας αναφέρεις αγαπημένους σου συγγραφείς καθώς και αγαπημένο βιβλίο; Ίσως και κάποιο ποίημα που κάθε φορά που διαβάζεις είναι σαν να το βλέπεις πρώτη φορά.
Θα απαντήσω συνδυαστικά κι επειδή είναι αρκετά, θα αναφέρω ενδεικτικά τέσσερις μεγαλειώδεις περιπτώσεις συγγραφέων/βιβλίων. Έτσι λοιπόν, πολύ αγαπημένοι είναι οι Φερνάντο Πεσόα με τον «Αναρχικό Τραπεζίτη», ο Αρθούρος Ρεμπώ με το «Μια εποχή στην Κόλαση», ο Σάμουελ Μπέκετ με το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και ο Κοσμάς Πολίτης με το «Λεμονοδάσος».
Όσον αφορά την ποίηση, έχω πιο ξεκάθαρη απάντηση αν και πάλι υπάρχουν περισσότεροι από έναν αγαπημένοι ποιητές. Ξεχωρίζω λοιπόν τον Κωνσταντίνο Καβάφη λόγω του «Όσο μπορείς» που είναι τόσο περιεκτικό κι έχει τόση ουσία που πραγματικά δεν χρειαζόταν ούτε μία λέξη παραπάνω. Σε δέκα γραμμές τα λέει όλα.
6. Ο κόσμος σήμερα όλο και δυσκολότερα αγγίζει ένα βιβλίο, ιδιαιτέρως αν σκεφτούμε τη θέση που έχει καταλάβει η τεχνολογία στη ζωή μας. Ποιό μήνυμα θα έδινες για να διαβάσει ένας ακόμη άνθρωπος;
Για μας τους ρομαντικούς, ένα βιβλίο δεν είναι μόνο η ιστορία. Είναι το εξώφυλλο, το χαρτί, η μυρωδιά του, οι σημειώσεις με το μολύβι που κάνεις πάνω… Είναι ένας φίλος που μας κρατάει συντροφιά και που η επαφή μαζί του μας εξελίσσει και μας δημιουργεί βιώματα. Το βάζεις στην τσάντα σου , το αγγίζεις, κοιμάσαι μαζί του… Έχεις επαφή μαζί του! Πραγματική φυσική επαφή! Δεν είναι το ίδιο με το να διαβάσεις μια ιστορία από ένα pdf αρχείο στον υπολογιστή σου ή ένα book reader, μια δηλαδή διαδικασία που καθιστά το βιβλίο τελείως απρόσωπο και κοινό. Είναι το αντίστοιχο που συμβαίνει με τους δίσκους ή τα cd και τα mp3 ή το youtube ή όποια άλλη ψηφιακή πλατφόρμα. Δεν είναι το ίδιο να ακούς μουσική από ένα βινύλιο και από το youtube. Δεν είναι το ίδιο το να κάνεις σεξ με τον σύντροφό σου με το να συνευρίσκεται μέσω της ηλεκτρονικής οδού με κάποιον. Η τεχνολογία και η συνεχής εξέλιξή της είναι πάρα πολύ καλή και χρήσιμη αλλά πρέπει να ξέρεις πώς να την χρησιμοποιήσεις. Επομένως, αν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για να διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο, ας το βρει στην φυσική έκδοση και ας το διαβάσει, αφού πρώτα το μυρίσει. Όλα παίζουν τον ρόλο τους.
7. Ας μιλήσουμε για τα όνειρα σου και τους στόχους σου. Υπάρχει διάκριση μεταξύ των δύο στη ζωή σου ή ότι οραματίζεσαι, πραγματοποιείται;
Τα όνειρα πρέπει για να πραγματοποιούνται, μόνο αν εξακολουθούμε να έχουμε άλλα απραγματοποίητα να μας περιμένουν στην γωνία. Αλλοίμονό μας αν μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε όλα. Θα πέσουμε σε κατάθλιψη και η φυσική μας παρουσία θα νιώσουμε ότι δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσει να υπάρχει. Ένα όνειρο είναι η κινητήριος δύναμη για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε, να ερωτευόμαστε και να δημιουργούμε.
8. Διαβάζοντας το βιβλίο σου οι στιγμές χαλαρωσης συναντήθηκαν με «φιλοσοφικά ερωτήματα», πράγμα που εξυπηρετεί ένα μεγάλο σκοπό της λογοτεχνίας. Στην ανάγκη μας λοιπόν να ζήσουμε ελεύθεροι, χρειάζεται πιστεύεις να οριοθετηθεί το πνεύμα και τα πάθη μας και αν όχι πόσο επικινδυνο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο για τον άνθρωπο;
Αλλοίμονό μας αν βάλουμε όριο στο πνεύμα και τα πάθη μας. Είναι το αλατοπίπερο της ύπαρξής μας. Ο άνθρωπος χωρίς πάθη μοιάζει με ένα αποστηρωμένο ον, χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τώρα το αν υπάρχουν κίνδυνοι, η απάντηση είναι ότι σίγουρα υπάρχουν. Αλλά δεν είναι εξαιρετικά βαρετό να νιώθεις ότι ζεις στην απόλυτη ασφάλεια και σιγουριά; Να νιώθεις ότι τίποτα δεν μπορεί να σου συμβεί πέρα από αυτά που έχεις εσύ προσχεδιάσει για τον εαυτό σου; Όσο συνεχίζεις να εκτίθεσαι σε νέα πράγματα, να βουτάς σε ανεξερεύνητα νερά, να μιλάς με αγνώστους, να διαβάζεις βιβλία που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς από την έξαψη που σου προκαλούν και τον δυναμίτη που γεμίζουν το κεφάλι σου, να ακούς νέες μουσικές που σε κάνουν να κλαις, να παρακολουθείς ταινίες μεγαλοπρεπούς και δεξιοτεχνικής αισθητικής, να ερωτεύεσαι άνευ όρων, να ενθουσιάζεσαι με κάτι νέο που γνώρισες ή διαπίστωσες και να τρως τα μούτρα σου αποτυγχάνοντας συνεχώς και καλύτερα, όπως μας προτρέπει και ο Μπέκετ, τόσο θωρακίζεσαι, ώστε να συνεχίσεις να αντιμετωπίζεις τους κινδύνους και όχι να τους αποφεύγεις.
9. Χτισμένα ιδανικά, αξίες και πρότυπα βάσει παράδοσης και οικογένειας, που περιορίζουν απριόρι τη ζωή μας ή αποφάσεις ζωής με σημαία την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου;
Σίγουρα ο ρόλος της οικογένειας είναι πολύ σημαντικός, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Μας δίνει κάποιες βασικές κατευθύνσεις ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μόνοι μας πια. Το θέμα είναι να μην μας δημιουργήσει περιοριστικούς κανόνες στον τρόπο που σκεφτόμαστε και που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Πρέπει αντιθέτως να μας μάθει ότι δεν πρέπει να είμαστε προσκολλημένοι σε τίποτα και να μας δημιουργήσει την ανάγκη για συνεχή αναζήτηση.
Την παράδοση από την άλλη, δεν την θεωρώ τόσο σημαντική γιατί είναι προσκολλημένη στο παρελθόν. Παράδοση κανονικά είναι η κάθε στιγμή που περνάει και γίνεται παρελθόν αλλά δεν την αντιλαμβάνεται έτσι ο κόσμος. Αντιθέτως, ως παράδοση συνήθως ορίζεται κι έχει αποτυπωθεί στην συνείδηση των ανθρώπων μια πολύ συγκεκριμένη αισθητική και κουλτούρα, ανεξαρτήτως από το πόσα χρόνια έχουν περάσει, που δεν εξελίσσεται. Και αυτό πιστεύω πως την κάνει βαρετή και καθόλου επιδραστική γιατί δεν μοιάζει να έχει διάθεση συνεργασίας με το τώρα ή το μέλλον αλλά περισσότερο αγωνιά για την διαφύλαξη του παρελθόντος. Εν κατακλείδι, προφανώς το να κοιτάμε πίσω δεν είναι κακό αλλά δεν πρέπει να είμαστε προσκολλημένοι σε αυτό και να του επιτρέπουμε να καταλαμβάνει, έμμεσα ή άμεσα, κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας.
Κάνοντας λοιπόν αυτόν τον μεγάλο πρόλογο, θέλοντας να κάνω κάποιες διευκρινίσεις, θα απαντήσω πολύ σύντομα στην ερώτησή σας λέγοντας «αποφάσεις ζωής με σημαία την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου». Αλλοίμονο σε όσους δεν κοιτάνε τον ορίζοντα και στρέφουν το βλέμμα τους σε τείχη και βουνά. Η ελευθερία βούλησης, οι ιδέες και τα πιστεύω μας είναι τα μόνα που δεν μπορεί να μας πάρει κανένας. Είναι τα μόνα επομένως που θεωρώ ότι αξίζει να ακολουθούμε.
10. Ας το γυρίσουμε σε δημιουργική φαντασία! Πες μας πως θα αντιδρούσες αν ήξερες πως σου απομένουν 7 μέρες για το τέλος του κόσμου;
Μμμ… Νομίζω θα έπαιρνα ό,τι χρήματα είχα, και θα ξεκινούσα ένα ταξίδι που θα διαρκούσε 7 μέρες…
11. Αν ήσουν Θεός για μια μέρα;
Η αλήθεια είναι ότι σε μια μέρα δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα… Δες τι έχει κάνει ο Θεός, αν υπάρχει (γιατί αν υπήρχε θα είχε μαθευτεί…), σε τόσα χρόνια… Αν ωστόσο μου δινόταν αυτή η ευκαιρία, μάλλον θα ζούσα μια κανονική μέρα, έχοντας όμως την δυνατότητα να μαθαίνω τις σκέψεις των γύρω μου. Νομίζω θα είχε πλάκα.
12. Να σε προσγειώσω πίσω στην πραγματικότητα και να σε ρωτήσω τι προτιμάς τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα; ( πάντα κάνουμε μια ανάλαφρη-ευγενικά άσχετη- χιουμοριστική ερώτηση εδώ στο Artigo!!).
Με διαφορά θα πω ότι προτιμώ τα Χριστούγεννα. Είναι πιο χαρούμενα τα πράγματα τότε, είναι όλα στολισμένα και φωτισμένα, κάτι το οποίο είναι πολύ όμορφο, ο κόσμος ανταλλάσσει δώρα… Παράλληλα, όλη αυτή η χαρά, βγάζει και μια νταρκίλα που μου αρέσει. Σε βοηθάει να πέσεις για να ξανασηκωθείς. Το Πάσχα από την άλλη μου βγάζει μια μιζέρια κι έχει μια αισθητική που δεν μου ταιριάζει. Σκεφτείτε πόσα τραγούδια, ταινίες και βιβλία έχουν δημιουργηθεί – σε παγκόσμιο επίπεδο- με αφορμή τα Χριστούγεννα και πόσα με αφορμή το Πάσχα. Η διαφορά νομίζω είναι τεράστια για το ποιο από τα δύο έχει περισσότερο ενδιαφέρον…
13. «Φύγαμε!».. Άραγε το καταφέρνουμε ποτέ πραγματικα, ή παντα κάτι μένει πίσω να μας στοιχειώνει;
Νομίζω ότι πάντα μένει κάτι πίσω. Αλλά αυτό δεν είναι και το όμορφο; Να υπάρχει πάντα ένας συνδετικός κρίκος με πράγματα που έχεις ζήσει, καταστάσεις και σχέσεις που σε στιγμάτισαν ακόμα κι αν σε πλήγωσαν. Και σίγουρα μπορεί να έχει αξία να κοιτάς μπροστά, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να πορεύεσαι σε αυτόν τον κόσμο, αλλά τις δύσκολες ώρες, αυτές που χάνεις τον εαυτό σου, γυρνάς πάντα πίσω για να τον ορίσεις πάλι, με τα καλά του και τα κακά του. Άρα, θεωρώ πως ακόμα κι αν έχεις καταφέρει να «φύγεις» τελείως κάποιες φορές, αυτό που θα προτιμούσες τελικά ήταν να έχει μείνει και κάτι πίσω να σε στοιχειώνει. Να σου θυμίζει ότι οτιδήποτε κι αν συνέβη, εσύ τα κατάφερες και είσαι εδώ που είσαι.
14. Μοιράσου μαζί μας κάτι από τα επερχόμενα πλάνα σου. Υπάρχει επόμενο βιβλίο στα σκαριά;
Ναι, υπάρχει νέο βιβλίο. Έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και μέσα στο επόμενο διάστημα σκοπεύω να ασχοληθώ με την προοπτική έκδοσής σου.
15. Ο χώρος δικός σου για ευχαριστίες και αναφορές σε ανθρώπους και καταστάσεις που σε οδήγησαν σε ότι είναι ο Αλέξανδρος Κάσσης.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους έχουμε συναντηθεί, συνυπάρξει, συζητήσει κι έχουμε κάνει πράγματα μαζί όλα αυτά τα χρόνια και να αφιερώσω το βιβλίο, όπως γράφω και στην πρώτη σελίδα του βιβλίου, σε όσους έμειναν μπουρδέλα μια ζωή. Σε όσους δηλαδή δεν συμβιβάστηκαν ποτέ. Όλοι έχουν το μερίδιό τους στην διαμόρφωση της περσόνας που λέγεται Αλέξανδρος Κάσσης.
16. Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και τις απαντήσεις σου σε μια παρέα ανθρώπων που γουστάρουν να προβληματίζονται, να γνωρίζουν νέους καλλιτέχνες και να χαμογελούν για κάποιο λόγο στο τέλος της ημέρας.
Συνεχίσετε να χαμογελάτε, να ενθουσιάζεστε και να δημιουργείτε αναμνήσεις στους γύρω σας!
Ευχαριστώ από καρδιάς . “Φύγαμε” λοιπόν!
“‘Οσο μπορείς”
“Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.”
Κ.Π. Καβάφης
