Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Διηγήματα-θησαυρός
“Ήταν μια νύχτα υπέροχη, μια τέτοια νύχτα, που μπορεί να υπάρξει μονάχα όταν είμαστε νεαροί, αγαπητέ αναγνώστη. Ο ουρανός ήτανε τόσο αστροστόλιστος, τόσο πλέρια φωτεινός, που ρίχνοντάς του μια ματιά, άθελά σου αναρωτιόσουν: είναι τάχα δυνατό κάτω από έναν τέτοιον ουρανό να ζουν διάφοροι θυμωμένοι κι ιδιότροποι άνθρωποι; Και η ερώτηση αυτή είναι επίσης νεαρή, αγαπητέ αναγνώστη, πολύ νεαρή, μα είθε να τη στέλνει ο Θεός όσο το δυνατόν πιο συχνά στην ψυχή σας!…”
Όλοι ξέρουμε τους Αδερφούς Καραμαζώφ, τον Ηλίθιο, το Έγκλημα και Τιμωρία του μεγάλου Ρώσου Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και αδιαμφισβήτητα υποκλινόμαστε στην αυθεντία του. Αυτά που λίγοι ξέρουν όμως, εκτός από τα μεγάλα έργα του, είναι τα διηγήματά του. Βιβλιαράκια, αποτελούμενα από περίπου 100 σελίδες το καθένα, που καταπιάνονται με μικρές ιστορίες του κάθε ήρωά τους, συνήθως τραγικές, δυνατές, γεμάτες συναίσθημα και κατακλυσμένες από αυτήν την αιχμηρή, μελαγχολική και μοναδικά ιδιαίτερη πένα του συγγραφέα.
Αν σας αρέσει η κλασική λογοτεχνία, που υποκειμενικά πάντα, ο Ντοστογιέφσκι βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας, αξίζει να τα αναζητήσετε στα βιβλιοπωλεία. Βιβλία, που δεν πεθαίνουν και κρατούν τη διαχρονικότητα τους στους καιρούς. Τέτοια βιβλία, που δυστυχώς έχουν θαφτεί, αφού το γρήγορο και εύκολο διαδίκτυο μπήκε στη ζωή μας.
Αινιγματική αυτοκτονία, Τρελλός από αγάπη, Το όνειρο ενός γελοίου, Μπόμποκ, Μια αξιοθρήνητη ιστορία και φυσικά οι Λευκές Νύχτες είναι μερικά από τα διηγήματα του συγγραφέα αυτού που προσωπικά, μέσω αυτών τον αγάπησα και τον τοποθέτησα στην κορυφή της πυραμίδας του είδους αλλά και της καρδιάς μου…
Λίγο από την Αινιγματική αυτοκτονία:
“Και τώρα οι κάμαρες είναι αδειανές και να’μαι πάλι ολομόναχος. Το εκκρεμές του ρολογιού εξακολουθεί το ρυθμικό του χτύπημα, από΄ δω κι από κει…Δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά, δεν αισθάνεται τίποτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα, δε λυπάται κανέναν…Να το δυστύχημα!!!….”
