Επτά δυνατές, διάσημες φράσεις της ζωής μέσα από βιβλία

Τις έχουμε πει όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας, αυτές ή νοήματα που αυτές κουβαλούν. Με τις ίδιες λέξεις ή παραποιημένες από το πέρασμα του χρόνου.

Ό, τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό

Από το “Το Λυκόφως των Ειδώλων” (1888) του Φρειδερίκου Νίτσε. Το βιβλίο ξεκινά με τη φράση  «Στα μισά μιας σκοτεινής υπόθεσης που απαιτεί μέγιστη υπευθυνότητα, δεν είναι και λίγο να διατηρείς– μ᾽ όποιο τέχνασμα! – ηλιόλουστη τη διάθεσή σου». Ένα ανατρεπτικό δημιούργημα του ανήσυχου Νίτσε, που συγκαταλέγεται στα τελευταία του, ώριμα έργα.

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Η περίφημη φράση “To be or not to be” ανήκει στον Άμλετ του Σαίξπηρ στον υπέροχο μονόλογο του ήρωα σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη παρουσίαση του έργου χρονολογείται το 1602.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε

Το φινάλε του Οιδίποδα Τυράννου, έργου του Σοφοκλή, αφού αντιλήφθηκε την τραγική αλήθεια της ζωής του, (ότι βουτηγμένος στην άγνοια, σκότωσε τον φυσικό του πατέρα και παντρεύτηκε τη μητέρα του) κι έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Όλο αυτό μας παραπέμπει στην εν λόγω φράση. Ξεκάθαρα δεν αναγράφεται μέσα στο βιβλίο, όμως οι αναλυτές του Οιδίποδα συχνά τη μνημονεύουν. Η φράση σημαίνει ότι δεν πρέπει να βγάζει κανείς συμπέρασμα για την καλή τύχη μιας κατάστασης πριν να φανερωθεί το τέλος. Το πεπρωμένο φυγήν αδύνατον!

Αύριο είναι μια άλλη μέρα

Από το βιβλίο “Όσα παίρνει ο άνεμος” της Μάργκαρετ Μίτσελ που εκδόθηκε το 1936. Αναφωνώντας στο τέλος του έργου η Σκάρλετ Ο’ Χάρα την περίφημη αισιόδοξη φράση που δίνει δύναμη στον αναγνώστη, βλέπουμε να προσπερνάει όσα της έχουν συμβεί και να κλείνει με αυτήν την πολύ όμορφη πρόταση..

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος

Από το ποίημα “Ιθάκη” του Κ.Π. Καβάφη ( Ποιήματα 1897-1933), όπου πολύ εύστοχα μας λέει ότι ο σκοπός είναι σημαντικός και η ουσία κρύβεται στο ταξίδι και όχι στον προορισμό.

Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, (…) είμαι λεύτερος

Από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, που εκδόθηκε το 1927 και αποτελεί ίσως ένα από τα πιο σημαντικά και αμφιλεγόμενα έργα του μεγάλου αυτού συγγραφέα που τάραξε τα νερά. Η φράση αυτή αναγράφεται επίσης στον τάφο του Καζαντζάκη.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

Επικράτησε κυρίως από το γνωστό τραγούδι των Πυξ Λαξ, αλλά η προέλευσή του είναι από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη. Εμπνευσμένοι από το εν λόγω βιβλίο, οι Πυξ Λαξ έφτιαξαν αυτό το τραγούδι με σκόρπια λόγια της συγγραφέα μέσα από το έργο της.