Μια γεύση από τον “Λύκο της στέπας” του Έρμαν Έσσε.

“Ο Φρουντ έλεγε ότι ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας. Ο Έσσε αναρωτιέται γιατί. Η απάντηση είναι ένα ανελέητο μαστίγωμα της αστικής κοινωνίας, να αποδεικνύει ότι ο πολιτισμός της υποκρισίας, του ευνουχισμού, της εκμετάλλευσης και της χρυσωμένης επιφάνειας αλλοτριώνει τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπου και σκοτώνει τη γνησιότητα των συναισθημάτων του”.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου εκδόσεων Καστανιώτη.)

Άνθρωπος και λύκος. Μια διττή αίσθηση της φύσης του ήρωα. Με όλες τις αντιφάσεις των δύο τους, με ότι συνεπάγεται η εσωτερική μάχη τους…Σε διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Έπειτα έρχεται η Ερμίν… ” Μαζί της χόρευα τώρα πιο άνετα και επιδέξια..”

Αποτραβιέται και κοινωνικοποιείται και του αρέσει η ζεστασιά της κοινωνίας αλλά…

“Η αιώνια ύπαρξή μας αλλαγές δε γνωρίζει και μοναχά το γέλιο μας το αστρικό στερέωμα γεμίζει”

Το βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1927. Είναι διαχρονικό, με τεράστια απήχηση. Ο ίδιος ο Έσσε μιλώντας για τις επιρροές του έργου του, αναφέρεται στο χριστιανικό και αντιεθνικιστικό πνεύμα των γονιών του. Βασικό του θέμα είναι να χτίσει ο άνθρωπος έναν ακέραιο και αρμονικό εαυτό.