Ένα “Παραμύθι χωρίς όνομα” χρειάζεται ο κόσμος ακόμη και σήμερα

Η Πηνελόπη Δέλτα (1874-1941), γόνος της γνωστής οικογενείας Μπενάκη, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και απέκτησε τρία παιδιά με τον πλούσιο έμπορο Στέφανο Δέλτα. Το συγγραφικό της έργο βασίζεται κατά κύριο λόγο στην ιστορία από διάφορες περιόδους με μυθιστορηματική και συνήθως παραμυθική μορφή. Το “Παραμύθι χωρίς όνομα” (1910) αν και γράφτηκε όσο η συγγραφέας ήταν μακρυά από την Ελλάδα, είναι μια αλληγορία που έχει ρίζες στην κατάσταση αναδιοργάνωσης της Ελλάδας μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Η Δέλτα δεν είχε ακόμα εγκατασταθεί στην Ελλάδα, οπότε όλα όσα έγραψε ήταν μια εικόνα (εύστοχη και διαχρονική) που είχε μόνο στο νου της.

Ο Βασιλιάς Αστόχαστος και η Βασίλισσα Παλάβω. Ο πρίγκηπας Συνετός και οι αδερφές του  Ζήλιω, Πικρόχολη και Ειρηνούλα. Ο «Εξάδελφος Βασιλιάς» και ο «Θείος Βασιλιάς». Η κυρα-Φρόνηση και η κόρη Γνώση. Και άλλοι πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες συνθέτουν την πλοκή του παραμυθιού – έργου και ο καθένας τους έχει έναν πνευματικό συμβολισμό, που σίγουρα είναι διαχρονικός και μας αγγίζει ακόμα και σήμερα. Αυτό το παράδοξο είναι που μας συγκινεί. Διαβάζουμε ένα παραμύθι για παιδιά, μια αλληγορία για μεγάλους, ένα μυθιστόρημα για όλους, ένα έργο για τη δικαιοσύνη, την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Φιγούρες που σίγουρα θυμίζουν κάτι και από τη δική μας εποχή.. Μια συγκινητική (καθ’ όλη τη διάρκειά της!) ιστορία που διαδραματίζεται στην φανταστική “Χώρα των Μοιρολάτρων” και στο Βασίλειό της. Μια ιστορία για την καθολική ευθύνη και για τη θέληση να γίνει ο κόσμος καλύτερος και να…σωθεί.

Ένα πολύ μικρό απόσπασμα από αυτό το βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε:

“Ο δάσκαλος χαμογέλασε!
-Σα να είναι και εύκολο! είπε σιγανά. Είσαι παιδί!
Δεν ξέρεις τι θα πει ζωή και το νομίζεις απλό και εύκολο να κάνεις το χρέος σου, όταν είναι να δουλεύεις χωρίς απολαβή, για ξένο όφελος! Μα για να κάνεις το καθήκον σου, παιδί μου, χρειάζεται κάποτε ηρωική αυτοθυσία.Και όλοι δεν είναι ήρωες στον κόσμο.
Βγήκε έξω το Βασιλόπουλο χωρίς να αποκριθεί.Σκέψεις και άλλες σκέψεις σκουντουφλιόνταν στο μυαλό του. Του φαινόταν πως αντίκριζε καινούργιους κόσμους. Κάμποση ώρα πήγαινε σιωπηλά, βαστώντας το χέρι της αδελφής του.
-Η αυτοθυσία! μουρμούρισε. το άκουσες, Ειρηνούλα; Χρειάζεται  ηρωική αυτοθυσία και ολοι δεν είναι ήρωες…Θυμάσια τα λόγια της Γνώσης, πως δουλεύοντας για το γενικό καλό ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος; Φοβούμαι πως στον τόπο μας κανένα δεν το έμαθε αυτό. Ο καθένας μας γυρεύει μόνο το δικό του το συμφέρον ή τουλάχιστον την δική του ησυχία…”

Αν θέλετε να το αποκτήσετε ή να το δωρίσετε αφού είναι ένα πολύτιμο δώρο, θα μπορούσατε να το αναζητήσετε εδώ…