Οι πιο συγκινητικές γραμμές από τρία βιβλία που αγαπήσαμε πολύ

Αυτό είναι για μένα το πιο όμορφο και το πιο λυπημένο τοπίο στον κόσμο. Είναι το ίδιο τοπίο μ’ εκείνο της προηγούμενης σελίδας, αλλά το ζωγράφισα ακόμα μια φορά για να σας το δείξω καλά. Εδώ πρωτοφανερώθηκε στη γη ο μικρός πρίγκιπας και ύστερα πάλι εξαφανίστηκε. Κοιτάξτε προσεκτικά το τοπίο αυτό, ώστε να μπορείτε σίγουρα να το αναγνωρίσετε, αν ταξιδέψετε ποτέ στην Αφρική, στην έρημο. Κι αν τύχει και περάσετε από εκεί, σας ικετεύω, μη βιαστείτε, περιμένετε λίγο κάτω απ’ τ’ αστέρι. Αν κάποιο παιδί λοιπόν σας πλησιάσει, αν γελάει, αν έχει χρυσαφένια μαλλιά, αν δεν απαντάει στις ερωτήσεις σας, θα καταλάβετε αμέσως ποιος είναι. Τότε κάντε μου σας παρακαλώ τη χάρη! Μη μ’ αφήνετε τόσο λυπημένο: γράψτε μου γρήγορα πως ξαναγύρισε.

 

 

 

 

“Και τώρα οι κάμαρες είναι αδειανές και να’μαι πάλι ολομόναχος. Το εκκρεμές του ρολογιού εξακολουθεί το ρυθμικό του χτύπημα, από΄ δω κι από κει…Δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά, δεν αισθάνεται τίποτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα, δε λυπάται κανέναν…Να το δυστύχημα! (…) Τι να τους κάνω τους νόμους σας; τί να τα κάνω τα ήθη και τα έθιμά σας, τη ζωή σας, την κοινωνία σας, τις πίστες σας; Ας με κρίνουν τα δικαστήριά σας, ας με πάνε μπροστά τους, θα πω πώς δεν παραδέχομαι τίποτε από όλα αυτά. Ο δικαστής θα μου φωνάξει: “Σιωπή αξιωματικέ!” και για απάντηση θα του πετάξω: Που θα βρεις μια τέτοια δύναμη να με κάνεις να σωπάσω; Γιατί μου τσακίσατε το πιο αγαπημένο μου πλάσμα απ’ όλα; Τι θέτε από μένα ανθρώπινοι νόμοι; Σας απαρνούμαι”.

 

 

 

“Πάρτε μια κάποια νύχτα τον Αύγουστο. Η Πριγκίπισσα Λη -Τσέρι αγνάντευε απ’ το παράθυρο της σοφίτας της. Ήτανε πανσέληνος. Το φεγγάρι είχε στρογγυλέψει τόσο πολύ που κόντευε να κατρακυλήσει. Φαντάσου να ξυπνάς και να βρίσκεις το φεγγάρι τάβλα στο πάτωμα του λουτρού, σαν τον μακαρίτη τον Έλβις Πρίσλει, δηλητηριασμένο από παγωτό μπανάνα. Ήταν ένα φεγγάρι που μπορούσε να ξυπνήσει άγρια πάθη σε μια κοιμισμένη αγελάδα. Ένα φεγγάρι που μπορούσε να διαολέψει το κάθε κουνελάκι. Ένα φεγγάρι που μπορούσε να κάνει τις κοτρώνες να μοιάζουν με σεληνόλιθοι, να μεταμορφώσει την Κοκκινοσκουφίτσα σε μεγάλο κακό λύκο. Πάνω από μια ώρα, η Λη-Τσέρι αγνάντευε τ’ άπειρο τ’ ουρανού. “Έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι;” ρώτησε η Πριγκίπισσα το Μαγεμένο Βασιλόπουλο. Το Μαγεμένο Βασιλόπουλο έκανε σα να του’χαν κάνει μια χαζή ερώτηση. Ίσως και να ‘ταν έτσι. Το ίδιο ερώτημα στη Ρέμινγκτον SL3 έδωσε την εξής απάντηση:

Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.

Ο Τομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.

Σίγουρα όταν το έγραψε ο Καμύ θα’χε στραβοκοιμηθεί κι ο Ρόμπινς θα ‘χε ξεχάσει να βάλει το ξυπνητήρι.

Ένα είναι το σοβαρό ερώτημα. Κι αυτό είναι:

Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή; 

Απαντησέ μου σ’ αυτό και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου. Απαντησέ μου σ’ αυτό και θα σου αποκαλύψω αν έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι.”

 

• Μικρός Πρίγκιπας -Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ
• Αινιγματική αυτοκτονία – Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
• Τρυποκάρυδος – Τομ Ρόμπινς