Η Πτώση του Καμύ.

Το 2006 διάβασα την Πτώση του Καμύ. Σήμερα, 2018, την ξαναδιάβασα…

Να δω ήθελα τι ήταν αυτό που μου είχε αφήσει αυτό το αίσθημα στο μυαλό και την καρδιά. Και το θυμήθηκα. Το είδα. Δεν είναι περίεργο; Μετά από 12 χρόνια το αίσθημα να είναι το ίδιο; Είναι. Αυτό λέτε να είναι και η επιτυχία του συγγραφέα; Να αισθάνεται ο αναγνώστης το ίδιο έντονα σε όποια ηλικία κι αν διαβάσει ένα βιβλίο; Η Πτώση είναι το ξερίζωμα μιας μάσκας. Ένας άνθρωπος, ευφυής, που έχει τη δυνατότητα, να χειραγωγήσει τον ίδιο του τον εαυτό στο πώς ακριβώς θα ζει, και θα συμπερίφερεται, έχοντας φορέσει τη μάσκα του κοινωνικού κι ευγενικού ανθρώπου με απόλυτη συνείδηση και εκτελώντας σωστά τον ρόλο που απαιτεί η κοινωνία, ξαφνικά βιώνει την βίαιη πτώση αυτής της μάσκας. Το γεγονός οτι αφήνει μια γυναίκα αβοήθητη να πνίγεται σε ένα ποτάμι χωρίς να κάνει τίποτε για να τη σώσει, του τσαλαπατάει τη μάσκα του ενάρετου και βλέπουμε το πρόσωπο της ενοχής και την κατάρρευση του σχεδίου..

Με μια γραφή μοναδική ο Καμύ ψυχαναλύει τον άνθρωπο που του αρέσει να φαίνεται υπεράνθρωπος. Το βιβλίο αυτό αν και χρόνια γραμμένο είναι ένα χαστουκι για τον αναγνώστη. Ή ένα ξυπνητήρι που χτυπάει χωρίς αναβολή. Και ο θεατρινίστικος ψευτόκοσμος γίνεται κομμάτια…