Το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων
…Αόρατα τα χέρια μου και περνάς και περνώντας ανθίζεις – ολόλευκο ανθάκι γιασεμιού, που του γυρίζω απ’ την ανάποδη το μίσχο να ρουφήξω μέλι, όπως μου μάθαιναν παλιά οι φίλοι μου στη γειτονιά παίζοντας μήλα κι “αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Μέρα ή νύχτα;”
Ονειρεύομαι τη μέρα σου, πώς ξυπνάς κι άραγε πού και λέω, αν η νύχτα σου με περιείχε, θα μ’ έβρισκε ο ήλιος ξάγρυπνο, γιατί δε θα το μπορούσα να σε βλέπω να μαζεύεις τα μαλλιά σου πρωί – κι αλήθεια ποιος θα το μπορούσε να σου λέει μιαν ήσυχη “καλημέρα” και να παρακολουθεί τα μάτια σου ν’ ανοίγουν,
αυτά τα μάτια που, αν δεν ήταν μάτια, θα ήταν δύο παγίδες κυνηγού, να πέφτουν μέσα τα πουλιά και η καρδιά μου…πώς να φαίνεται άραγε στους άλλους ένας ερωτευμένος, πώς να μοιάζει κάποιος που βλέπει μόνο το περίγραμμα σου, όπως σχηματίζεται από κάθε σκιά άλλου, πώς να δείχνει κάποιος που ακούει καλά το «ρο» όπως το προφέρεις, αγγίζοντας τα σύμφωνα και τα στρογγυλά φωνήεντα των χειλιών σου..»
Αυτό είναι το τελευταίο γράμμα του Ουρανού προς τη Γη. Υπάρχει ένας μεγάλος έρωτας κάπου εκεί. Υπάρχει και ο Αστρής. Ένα μικρό αστέρι που ζει μέσα στην κοινωνία όλων των αστεριών κι έχει ένα όνειρο. Να φτάσει στη Γη για να τη γνωρίσει. Με κάθε ανησυχία που του προκαλεί το άγνωστο αναρωτιέται αν θα τα καταφέρει… Τα ουράνια σώματα αυτού του κόσμου εξομολογούνται.
Ένα τρυφερό και γλυκά μελαγχολικό κουβάρι αλλόκοτων πραγμάτων ξετυλίγεται στις σελίδες καθώς το διαβάζουμε. Μια ιστορία φαντασίας αλλά και μια ιστορία που όλοι χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα των καιρών…
Η Μυρτώ Κοντοβά μας ταξιδεύει πολύ μακριά και αξίζει να κάνουμε αυτό το ταξίδι!
