Τοστ ζαμπόν στο παγκάκι με τον Μπουκόφσκι

“Εγώ δεν ανησυχούσα για τίποτε. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι και μασουλάγαμε κι εγώ σκεφτόμουν πως είχα ανακαλύψει κάτι που θα με βοηθούσε να αντιμετωπίσω τον ατέλειωτο καιρό που ερχόταν. Το χορτάρι έμοιαζε πιο πράσινο, τα παγκάκια πιο όμορφα και τα λουλούδια προσπαθούσαν πιο πολύ να ανθίσουν. Μπορεί αυτό το πράγμα να μη βοηθούσε τους χειρούργους, μα όποιος ήθελε να γίνει χειρούργος κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του, σίγουρα.

…Πήγαινα από βαρέλι σε βαρέλι. Ήταν σκέτη μαγεία. Γιατί να μην μου το’ χουν πει πρωτύτερα; Μ’ αυτό το πράγμα η ζωή θα ‘τανε θαύμα, ο άνθρωπος τέλειος, τίποτα δε θα μπορούσε να τον αγγίξει.”

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε από Γερμανίδα μητέρα και πατέρα Πολωνο-Αμερικανό το 1920. Δύο χρονών βρέθηκε στο Λος Άντζελες, να ζει υπό την απόλυτη κυριαρχία και αυστηρότητα του πατέρα του, ενώ η μητέρα του κατά τα σχολικά του χρόνια του έκαψε όσα είχε γράψει. Χωρίς ζεστασιά, χωρίς γονική αγάπη, έφευγε. Τη ζεστασιά αυτό το παιδί την έβρισκε κάτω από την κουβέρτα του, όπου με όσο φως τη διαπερνούσε διάβαζε κι έγραφε, μέχρι να πάρει την εντολή.. να το σβήσει. Δεν κατατάχθηκε στο στρατό, όπως ο πατέρας του απαιτούσε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και περιπλανήθηκε στον υπόκοσμο και το αλκοόλ. Και όλα αυτά τα έγραφε. Μέχρι την τελευταία του μέρα. Κι εμείς τώρα διαβάζουμε για αυτό το παιδί που μεγάλωσε κι έγινε ένας ποιητής με γλώσσα ωμή, προκλητική, αντιδραστική, προσβλητική, που όμως κάλυπτε ένα μεγάλο παράπονο. Για τον πατέρα, τον πόλεμο, την κοινωνία και τη ζωή. Στη μοναξιά του και στα ταξίδια του.

Για όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς αγάπη. Για όλους τους πατεράδες που παρεξηγούν το νόημά της. Για όλα τα παράπονα που σφίγγονται στα χείλη παιδιών. Για τις φυλακές που χτίζονται γύρω τους και ένας πατέρας δε βλέπει ότι κρατά στα χέρια του μια άγραφη πέτρα και δε δίνει δεκάρα για αυτά που τα χέρια του γράφουν πάνω της.

Και για όλα εκείνα τα παιδιά που αγκαλιάστηκαν. Που θα ανατείλει γι’ αυτά ένας ήλιος πιο φωτεινός και ό, τι πήραν θα το δώσουν. Το ευτύχημα είναι ότι ο ίδιος ήλιος θα ανατέλλει για όλον τον κόσμο, όταν αυτά τα παιδιά πληθύνουν…και κατακλύσουν τον πλανήτη.