Πέντε ευχάριστα βιβλία που μας κάνουν δώρο…το γέλιο!

Αν θέλετε να περάσετε ευχάριστη ώρα διαβάζοντας και να γελάσετε, διαλέξαμε επτά βιβλία που ανάλογα με το προσωπικό σας γούστο σίγουρα θα σας κρατήσουν γελαστή συντροφιά!

“Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;” Του Μαρκ Χάντον.

Ο Κρίστοφερ Μπουν είναι ένας παράξενος νέος και το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο. Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα. Δεν του αρέσει το κίτρινο και το καφέ, δεν αντέχει να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέματα.
Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό το σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Η αναζήτησή του όμως θα τον παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα, που οδηγούν στη χαμένη από καιρό μητέρα του. Καλείται τώρα να ξεδιαλύνει άλλα μυστήρια, αυτά του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό «Ποιος σκότωσε το σκύλο»…
Ένα εκπληκτικό σε σύλληψη μυθιστόρημα, που ρίχνει φως και στις πιο λεπτές εκφάνσεις του κόσμου γύρω μας.
«Ένα βιβλίο για ενέσεις αισιοδοξίας» (Τα Νέα)
«Το μυθιστόρημα αυτό ξεχειλίζει από χιούμορ και λεπτή ειρωνεία. Το αποτέλεσμα είναι ένα αποκαλυπτικό έργο, μια μοναδική και επιβλητική λογοτεχνική φωνή». (Publishers Weekly)

“Τα χαστουκόψαρα” του Λένου Χρηστίδη

Γιατί ένας τακτοποιημένος, σοβαρός κύριος εξαφανίζεται; Γιατί η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή; Γιατί φοράει αδιάβροχο; Γιατί δε θα ‘ρθουν φέτος οι χρυσοί σκαραβαίοι; Πότε θα γυρίσει ο τσάρος; Πότε θα ‘ρθει το τρόλεϊ; Γιατί ξεράθηκε η ελιά; Ποια ευχαρίστηση βρίσκει η Λάουρα στην πορνεία; Πόσες σταγόνες λεμόνι παίρνει ένας σκέτος ελληνικός καφές; Τι χρώμα ματιών είχε; Ποιος κρέμασε τους κρεμαστούς κήπους; Γιατί τρυπάνε τ’ αγκάθια; Γιατί παντρεύεται ο κόσμος; Ποια είναι η Μήτσος; Ποια είναι η Πάολα; Ποιος είναι ο Συμεών; Που πάνε όλα τα χαμένα καπάκια του σύμπαντος; Γιατί ανάβουν τσιγάρα στα Χάιλαντς; Γιατί σωπαίνει ο Πυλάδης; Τι είναι μεταλλείο; Γιατί ο Καναδάς συνορεύει με τη Σουηδία, τη Βραζιλία και την Αίγυπτο; Γιατί δεν κουράζονται στο ένα πόδι οι πελαργοί; Γιατί εξαφανίστηκε το πιάτο μου; Τι τα ‘θελε τα κεφτεδάκια ο ηγούμενος; Γιατί οι Dead Kennedys άφησαν ανοιχτό τον ενισχυτή μετά τη συναυλία; Γιατί περπάτησε ο παραπληγικός πλωτάρχης; Γιατί κατέρρευσε ο κομμουνισμός; Τι χρειάζονται τα βιβλία; Τι θέλετε από μας; Αυτές κι άλλες απορίες δε λύνονται με αυτό το μυθιστόρημα. Διατυπώνονται όμως και αυτό είναι κάτι. Δεν είναι;

“Γυρίστε τον πλανήτη με ώτοστοπ” του Adams Douglas

Πέρα μακριά στα αχαρτογράφητα τέλματα της πιο μπανάλ περιοχής του Δυτικού Σπειροειδούς Βραχίονα του Γαλαξία βρίσκεται ένας μικρός, ασήμαντος, κίτρινος ήλιος.
Γύρω απ’ αυτόν τον ήλιο, σε μια απόσταση περίπου είκοσι δύο εκατομμυρίων μιλίων, γυρίζει ένας εντελώς ασήμαντος, μικρός, γαλαζοπράσινος πλανήτης, που οι κάτοικοί του, μια μορφή ζωής καταγόμενη από πιθήκους, είναι τόσο πρωτόγονοι, που πιστεύουν ακόμα πως τα ψηφιακά ρολόγια είναι μια πανέξυπνη ιδέα.
Αυτός ο πλανήτης έχει -ή μάλλον είχε- ένα πρόβλημα, που ήταν το εξής: οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ζούσαν σ’ αυτόν ήταν συνήθως δυστυχισμένοι. Πολλές λύσεις είχαν προταθεί γι’ αυτό το πρόβλημα, αλλά οι περισσότερες ασχολούνταν με τη διακίνηση μικρών πράσινων χαρτιών, πράγμα παράξενο, γιατί βασικά δεν ήταν τα μικρά πράσινα χαρτιά που ήταν δυστυχισμένα. Κι έτσι το πρόβλημα παρέμενε· πολλοί άνθρωποι είχαν τα χάλια τους και οι περισσότεροι ήταν αξιοθρήνητοι, ακόμα κι αυτοί με τα ψηφιακά ρολόγια.
Όλο και πιο πολλοί ήταν της γνώμης πως ήταν μεγάλο λάθος που κατέβηκαν από τα δέντρα. Και μερικοί έλεγαν πως ακόμα και τα δέντρα ήταν μια άσχημη κίνηση και πως δεν έπρεπε καν να έχουν βγει από τους ωκεανούς.
Και τότε, μια Πέμπτη, κάπου δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που είχαν καρφώσει κάποιον σ’ ένα δέντρο, επειδή είπε πόσο ωραία θα ήταν αν άρχιζαν να φέρονται καλά ο ένας στον άλλον, έτσι για αλλαγή, μια κοπέλα, η οποία καθόταν μόνη της σ’ ένα μικρό καφενείο στο Ρίκμανσουορθ, ξαφνικά κατάλαβε τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά τόσον καιρό και πώς θα μπορούσε ο κόσμος να γίνει ένα ωραίο κι ευτυχισμένο μέρος για όλους. Αυτή τη φορά είχε βρει το σωστό πράγμα που θα λειτουργούσε, χωρίς να χρειάζεται να καρφωθεί κανείς πουθενά.
Δυστυχώς, όμως, προτού προλάβει να φτάσει το τηλέφωνο και να ειδοποιήσει κάποιον, μια τρομερή, ηλίθια καταστροφή συνέβη, και η ιδέα της χάθηκε για πάντα.

“Εχθροί εξ αίματος” του Αρκά

Μετά από ένα ατύχημα, ο Εγκέφαλος πέφτει σε κώμα. Τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα, χτυπημένα κι αυτά και χωρίς ηγεσία, ορίζουν μια συνάντηση για να εκτιμήσουν την κατάσταση. Στη συνάντηση έρχονται πρώτα το Παχύ και το Λεπτό Έντερο και αρχίζουν να συζητούν για το επεισόδιο, διαφωνώντας έντονα. Μέσα από αντεγκλήσεις, αντιπαραθέσεις και ξεκαρδιστικούς διαλόγους, θα αρχίσει να αποκαλύπτεται μια άλλη πλευρά των πραγμάτων. Αθέατες πτυχές και κρυμμένα μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια οδηγώντας την πλοκή σε ένα ευρηματικό φινάλε.

“Αυτοκτονώντας ασύστολα” του Αυγούστου Κορτώ

Pόζα Bλάχου, μια γυναίκα που πάντοτε είχε ό,τι ήθελε. Άντρες, ρούχα, λεφτά, άντρες, πολυτέλεια, άντρες. Που έκανε πάντα του κεφαλιού της και το πλήρωνε με τα κεφάλια των άλλων. Που όταν έφτανε στα άκρα, αυτοκτονούσε. Aσύστολα. Mα που τώρα, στα σαράντα, βρήκε το δάσκαλό της. Aγανακτισμένη, απελπισμένη, η Pόζα καταγγέλλει. Kατηγορεί. Tη μοίρα, τους άντρες, αλλά ποτέ τον εαυτό της.