Άλλη μια δύσκολη μέρα ξεκινά
Το ξυπνητήρι σου χτυπάει και ανοίγεις τα μάτια με τη σκέψη, “Άλλη μια δύσκολη μέρα ξεκινά”. Μέχρι να συνειδητοποιήσει ο εγκέφαλός σου ότι έχει ξυπνήσει και είναι έτοιμος να καταναλώσει όλη του τη φαιά ουσία σε ένα δημιουργικό πρωινό, έχεις πλυθεί, ντυθεί, και άρον άρον τραβάς προς την πόρτα.
Μέχρι να φτάσεις στη στάση του λεωφορείου έχεις ιδρώσει γιατί, και σήμερα, πάλι καύσωνα προέβλεψαν οι μετεωρολόγοι. Φτάνεις στη στάση και σε 13 λεπτά θα φανεί το λεωφορείο σου που είναι πάντα γεμάτο και η ζέστη τα κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.
Σε αυτά τα 13 λεπτά αναμονής σκέφτεσαι τι καλά θα ήταν αν είχες ένα αυτοκίνητο, αλλά και πάλι πού να παρκάρεις με τόσα αυτοκίνητα που μαζεύτηκαν στην πόλη. Ή, ακόμα καλύτερα, σκέφτεσαι τι καλά που θα ήταν να μην έκανες τίποτα σήμερα, δεδομένου ότι οι καταθέσεις σου υποτίθεται ότι θα έφταναν να θρέψεις ακόμα και τα μελλοντικά σου εγγόνια. Έτσι, περνάει από το μυαλό σου ότι σε μια τέτοια κατάσταση τώρα δε θα περίμενες κανένα λεωφορείο μέσα στη ζέστη και θα βρισκόσουν στο παραθαλάσσιο σπίτι σου που το χτυπάει το κύμα και όποτε λάχαινε θα έκανες και τη βουτιά σου.
Το λεωφορείο σου έρχεται σε ένα λεπτό και αναγκάζεις τον εγκέφαλό σου να ξεκολλήσει από τα ουτοπικά σενάρια, ασφαλίζοντας την τσάντα σου κάτω από τους αγκώνες σου μην τυχόν και σου την κλέψει κανένας επιτήδειος και φτιάχνεις και λίγο το μαλλί. Σηκώνεις το κεφάλι και ανοίγει η πόρτα μπροστά σου. Η μέρα σου έχει ξεκινήσει.
Θα είναι ίδια με τη χθεσινή, και αυτό σε σκοτώνει. Και όντως. Αυτή η μέρα ήταν ίδια με τη χθεσινή. Καμιά συγκλονιστική αλλαγή δε σε έκανε να πετάξεις στα ουράνια από ευτυχία. Ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Με ένα διαρκές άγχος να τα προλάβεις όλα. Με ένα “γιατί” να τριγυρίζει στο μυαλό σου που πρέπει να το ανεχθείς και σήμερα. Έτσι πέρασε το πρωινό σου, το μεσημέρι σου κι έτσι υποδέχεσαι τη νύχτα.
Αποκοιμιέσαι και το όνειρο δεν αργεί να σου χτυπήσει την πόρτα. Βρίσκεσαι σε κάποια παραλία. Είναι μια ηλιόλουστη μέρα κι έχεις την αίσθηση ότι όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα είναι τριγύρω. Πίνεις τον καφέ σου κι αδιάφορα κοιτάζεις γύρω σου. Δεν αισθάνεσαι ούτε χαρά, ούτε ενθουσιασμό. Σου φαίνονται οι κλασικές, συνηθισμένες διακοπές. Ξαφνικά ο ουρανός σκοτεινιάζει, η θάλασσα ταράσσεται κι ένα πελώριο, απειλητικό κύμα σηκώνεται, έτοιμο να τα ρουφήξει όλα στο τελείωμά του…
Ξυπνάς μούσκεμα στον ιδρώτα. Το ξυπνητήρι δεν έχει χτυπήσει ακόμα αλλά ίσα που αχνοφαίνεται από τις χαραμάδες του παραθύρου σου το πρώτο φως του ήλιου. Και τότε καταλαβαίνεις ότι, ναι! Ήταν όνειρο! Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και τότε αισθάνεσαι αυτήν τη συγκλονιστική αλλαγή που έψαχνες κάθε μέρα και δεν ερχόταν. Αυτή που θα σε έκανε να πετάξεις στα ουράνια από ευτυχία!
Χαμογελάς ενώ πλένεσαι, ενώ ντύνεσαι κι ενώ περπατάς μέχρι το λεωφορείο. Ευτυχώς, σκέφτεσαι ξανά, ήταν απλά ένα όνειρο! Χαίρεσαι τον ήλιο που πάλι έχει ανατείλει και δε σε νοιάζει που θα περιμένεις τόση ώρα πάλι το λεωφορείο να έρθει. Κατά την αναμονή όμως, δε σκέφτεσαι πια τι είναι αυτό που δεν έχεις και πόσο θα ήθελες να ζεις μια άλλη ζωή, αλλά με ανακούφιση σιγοψιθυρίζεις στον εαυτό σου: Ευτυχώς που και σήμερα έχει ήλιο!
Γράφει η Γεωργία Παρασκευά. Πηγή: globalist.gr
