Εφιάλτης

Μαζεύει τη θλίψη του όταν νυχτώνει,

τυλίγει τους φόβους του μες στο σεντόνι.

Για να βρει μιαν ανάσα με τα κλειστά του μάτια,

να προλάβει να ζήσει πριν γίνει τ’ όνειρο κομμάτια.

Μα όνειρο καλό δε ζυγώνει…

Με το σεντόνι τώρα το σώμα σκεπάζει,

την ίδια ώρα που ο ιδρώτας στάζει.

Για να έρθει ο ήλιος να του μιλήσει

και μήπως τότε τελικά ζήσει.

Για δείτε που το σεντόνι που τύλιξε τον φόβο,

πλάι του στάθηκε κρατώντας τον απ’ τον ώμο..

Για να αντέξει τ’ όνειρο το μαύρο που μισούσε

και να ζητήσει τ’ αύριο που τόσο λαχταρούσε!

Γεωργία Π.