Μια φορά και ένα χειμώνα ζήτησα τα μάτια σου
Μάτια που φέγγιζαν στα σκοτεινότερα τοπία του μυαλού μου – όχι πολύ νταρκ.
Μάτια που σκάλιζαν τη πέτρα της καρδιάς μου - όχι πολύ μελό.
Μάτια που φώναζαν μήπως ξυπνήσω από τη λήθη – όχι υπερβολικό.
Μάτια που έλιωναν τις κρυσταλλωμένες μου ακτές - καλό για παραμύθι του Τόλκιν.
Μάτια που με έπαιρναν σε άλλη γη σε άλλα μέρη - «θα σε πάρω να φύγουμεεεεεεε».
Ματια που χαμογέλαγαν σε γκρεμισμένα τείχη - σιγά μη τα ξανάχτιζαν.
Μάτια που μου λεγαν κρυφά όσα ο αέρας ξέρει - σε λίγο θα μου ζητήσει πνευματικά δικαιώματα η οικογένεια της Πολυδούρη.
Μάτια που κάρφωναν με μιας όσα η ψυχή θρηνούσε - Αν ζούσε ο Ανεστόπουλος θα το έπαιρνε για τραγούδι.
Μάτια που σ’ένα μοναχά λεπτό την άνοιξη γεννούσαν - σαν το χελιδόνι ένα πράμα.
Μάτια που έχασα πιο πριν κι απ’την αρχή του κόσμου - (.)
Μια φορά και ένα χειμώνα ζήτησα τα μάτια σου.
Μαρία Τ.