Πέντε διαλεχτά ποιήματα, ένα από κάθε ήπειρο της Γης

Πέντε ήπειροι, πέντε ποιήματα. Ένα άρθρο με πέντε ποιήματα διαφορετικού θέματος, που έρχονται από διάφορο χρόνο. Γραμμένα στον πλανήτη από πέντε ανθρώπους σκορπισμένους στους καιρούς και στο χάρτη. Με ένα κοινό σημείο: την ποίηση τους.

ΑΦΡΙΚΗ

Άφησες να ‘ρθει κοντά μου
φιλικά, απ’ το φεγγάρι μια ακτίνα.
Γλυκά μου γέλασες σαν
παραλία πρωινή με βότσαλα λευκά.
Ακόμα θυμάμαι, το δέρμα σου
στο χρώμα της ελιάς.
Πάνω του ενώθηκε ο Ήλιος
Με τη Γη.
Το βήμα σου μελωδικό,
κι’ η ομορφιά σου με τα
σενεγαλέζικα στολίδια,
αγέρωχο το μεγαλείο σου,
της πυραμίδας
Πριγκίπισσα!
Με μάτια να τραγουδούν νοσταλγικά
Του Μαλί τις θαμμένες ομορφιές
κάτω απ’ την άμμο.

Léopold Sédar Sehghor – Tο a dark girl – (Απόσπασμα από τα Χαμένα Ποιήματα, 1984) -Μετάφραση: Αγγελική Δημουλή. Πηγή: vakxikon.gr.

ΩΚΕΑΝΙΑ

Ήξεραν βέβαια πως ήταν κάποια λύση,
μα δεν θα διακινδύνευαν τα άλογά τους:
Είχαν διαβάσει για τη μόλυνση στη Δύση,
τα ταξικά νερά, τα γκέτο, τους θανάτους.

Στις πεδιάδες διοργάνωναν αγώνες,
κι έτρεχαν οι οπερατέρ μας σαν τρελοί,
τα ίδια πρόσωπα κομμένα στους αγκώνες
τους λοιδορούσαν κάθε βράδυ στο γυαλί.

Ο Μέγας Χαν τους απ’ ευθείας απ’ την Τέντα
μετέδιδε τα σχέδιά του — οι Νονοί
έγραφαν άρθρα στις φυλλάδες, ντοκουμέντα
τεμάχιζαν του Φόρεϊν Όφις τα génies.

Δραματικό ήταν το κύμα προς δυσμάς,
κι όμως μια ορδή θ’ ακολουθούσε,
θα ‘ταν αυτόματος ο φόβος μας
κι ήταν η ανάγκη μας που δαίμονες γεννούσε.

Χρηματιστήριο, εκκλησία, αγορά,
είχαν κι από ένα après moi θεώρημα,
η έρευνα ανθούσε, και σε θλιβερά
συμπόσια όριζαν το μυθιστόρημα.

Θ’ αποδειχτεί πως ήταν ο ένας για τον άλλον
πλάσμα της εξουσίας του κι ομοίωμά του,
αλλ’ αδερφός σε αδερφό προσφέρει μάλλον
το γεγονός κι όχι την ώρα του θανάτου.

(Νάσος Βαγενάς (επιμ.), Συνομιλώντας με τον Καβάφη.
Ανθολογία ξένων καβαφογενών ποιημάτων,
Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000).

Peter Porter – Γιατί οι βάρβαροι μας άφησαν να περιμένουμε. Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης. Πηγή: dimartblog.com.

 

ΑΜΕΡΙΚΗ

Από την πρώτη μου στιγμή, εγώ δεν ήμουν σαν παιδί
Όπως οι άλλοι · δεν έβλεπα
Όπως οι άλλοι · δεν έβγαινα
Τα πάθη μου από πηγή συνηθισμένη.
Από τέτοια κοινή πηγή εγώ τη θλίψη δεν αντλούσα
Ούτε και την καρδιά μου να ξυπνώ
Στον τόνο της χαράς μπορούσα.
Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.
Τότε -παιδί ακόμα- στην αυγή
Μιάς όλο θύελλες ζωής -ξεπήδησε
Απ” τα βάθη του καλού και του κακού
Ένα μυστήριο που και σήμερα δεσμώτη με κρατά
Από τον χείμαρρο ή από την κρήνη
Απ’του βουνού τον κόκκινο γκρεμό
Από τον ήλιο που ολόγυρά μου έκανε δίνη
Στη φθινοπωρινή του χρυσαφένια ανταύγεια
Από την αστραπή στον ουρανό
Καθώς πετώντας με προσπέρασε-
Από την καταιγίδα και τον κεραυνό
Κι από το σύννεφο που πήρε μια μορφή
(“Οταν γαλάζιοι ήταν κατά τ’άλλα οι Ουρανοί)
Στα μάτια μου δαιμονική.

Edgar Allan Poe – Μόνος – Μετάφραση: Λητώ Σεϊζάνη. Πηγή: 3pointmagazine.gr

 

ΕΥΡΩΠΗ

Τίγρη, τίγρη, που καις λαμπρά στα
δάση της νύκτας.
Ποιο αθάνατο χέρι ή μάτι σχεδίασε
την τρομερή σου συμμετρία;
Σε τι απύθμενα βάθη ή μακρινούς ουρανούς
έκαιγε η φωτιά των ματιών σου;
Σε τι φτερά ήθελε Εκείνος να πετάξει;
Ποιο χέρι τόλμησε να πιάσει τη φωτιά σου;
Ποιο το στέρνο και ποια η τέχνη
ν’ ανοίξει θα μπορούσε την ενέργεια της καρδιάς σου;
Κι όταν η καρδιά σου άρχισε να χτυπά,
ποιο φοβερό χέρι; και ποιο φοβερό πόδι;
Ποιο σφυρί, ποια αλυσίδα,
Σε ποιο καμίνι ήταν το μυαλό σου;
Σε ποιο
θα τολμούσε να πνίξει τους θανάσιμους φόβους του;
Όταν τα άστρα έριχναν κάτω στη γη
τα φωτεινά τους ξίφη και έβρεχαν
τους ουρανούς με τα δάκρυά τους,
Χαμογελούσε Εκείνος, που έβλεπε το έργο του;
Εκείνος που έκανε το πρόβατο, έκανε κι εσένα;
Τίγρη, τίγρη, που καις λαμπρά στα δάση της νύκτας
Ποιο αθάνατο χέρι ή μάτι σχεδίασε
την τρομερή σου συμμετρία!

William Blake – Η Τίγρη (από τα Τραγούδια της Εμπειρίας) – Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας – Πηγή: catisart.gr

 

ΑΣΙΑ

Ο αέρας επιστρέφει στη μικρή αυλή
καθώς οι λειχήνες πρασινίζουν
Τα μάτια της και τα φύλλα της ιτιάς
μια ακολουθία της άνοιξης
Κλίνοντας στο κιγκλίδωμα
σιωπά καιρό
Το νέο φεγγάρι κι οι κροτίδες
είναι το ίδιο πληκτικά όπως τότε

Η γιορτή κι η μουσική δεν έχουν πάψει
Στη λίμνη ο πάγος αρχίζει να λειώνει
Στο λαμπρό φως του κεριού
η αποπνικτική μυρουδιά,
Βαθιά κρυμμένοι
στο χρωματισμένο δωμάτιο οι ναοί μου
βαρυφορτωμένοι σκέψεις
άσπροι σαν πάγος…

Li Yu (937-978) – Νέον Έτος – Μετάφραση Δημήτρης Παλάζης – Πηγή: vakxikon.gr