2 ποιήματα και 1 τραγουδι για την Γενοκτονία των Ποντίων

Ημέρα μνήμης για μια γενοκτονία που ο πόνος, το αίμα και ο ξεριζωμός, χάραξε ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές των Ελλήνων του Πόντου και όλων των ανθρώπων που άγγιξε την καρδιά τους ο άδικος χαμός ενός ολόκληρου γένους.

Της Μαύρης Θάλασσας το νερό
είναι το πιο γλυκό από τ’ άλλα
γιατί το μισό εγέμισε
από των ματιών το κλάμα.

Μα και του Πόντου τα βουνά
είναι πιο άγρια δασωμένα
για δεν τα πότισε βροχή
παρά μονάχα αίμα.

Στους δρόμους του ξεριζωμού
η φρίκη τους στοιχειώνει,
κι από τα δάκρυα των παιδιών
χορτάρι δεν φυτρώνει.

Οι εκκλησίες γκρεμίστηκαν
μα ακόμα αχολογούνε,
είναι οι ψυχές που κράζουν
τα κορμιά για να θαφτούνε.

Στον Πόντο αν βρεθείς
ποτέ μη λησμονήσεις.
Το νερό του είναι απ’ το αίμα σου,
το χώμα απ’ το κορμί σου,
και ο αέρας που φυσά
απ’ την αναπνοή σου.

Γιώργος Αγγελακόπουλος

(Ο Γιώργος Αγγελακόπουλος, που ζει μόνιμα στην Τρίπολη, δεν είναι ποντιακής καταγωγής όμως έχει αγαπήσει τον Πόντο διαβάζοντας συχνά για την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού. Τα δεινά και οι θηριωδίες που βίωσαν οι Έλληνες του Πόντου κατά την περίοδο της Γενοκτονίας τού έδωσαν την αφορμή να γράψει ένα ποίημα στη μνήμη των θυμάτων.)

Πατρίδα μου, σ’ ανασταίνω με τους χορούς και τα τραγούδια!

Βάστα γερά μη χάνεσαι ποντιακή ψυχή

Χορτάτη από γαίματα πονείς μα γαληνεύεις

Όταν θωρείς την ομορφιά που έχουν τούτα τα παιδιά

Που στην μεγάλη τους καρδιά λυγιέσαι και χορεύεις!

Βάστα γερά πατρίδα μου, κι ας είσαι σκλαβωμένη

Μέσα βαθειά μου, σε ποθώ ,σε προσκυνώ και σ’ αγαπώ

Κι όταν τραβώ τη δοξαριά, μια ελπίδα μ’ απομένει.

Ν’ ακούγεσαι ,πατρίδα μου, σ’ όλη την οικουμένη!

Θαρρώ με τ ’ ακροδάχτυλα ελάχιστα σ’ αγγίζω

Μα από τα ξάρτια του μυαλού, μόνιμα σε βιγλίζω.

Άννα Δεληγιάννη-ΤσιουλπάΓ

(Γεννήθηκε το 1960 στις Μακρυλιές Σαμοθράκης Ν. Έβρου. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι ποιήτρια και συγγραφέας, αρθρογράφος-δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας.)

Την πατρίδαμ’ έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι
ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, όι όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι όι
και `ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, όι όι
επέμναν ακρόνυχτα.

Η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου καθιερώθηκε το 1994 με απόφαση της Βουλής Ελλήνων και τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου.

Στις 19 Μαΐου 1919, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού, που έγινε στο πλαίσιο του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων κατά των Δυτικών (Αγγλογάλλων, Ιταλών, Ελλήνων), που κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας. Από 200.000 έως 350.000 είναι οι Ελληνoπόντιοι, που εξολοθρεύτηκαν από τους Νεότουρκους κατά την περίοδο 1916-1923, σ’ ένα σύνολο 750.000 περίπου.

Πηγές: sansimera.gr, pontos-news.gr, fractalart.gr