Για το ανδρόγυνο και την απώλεια έγραψε ποίημα ο Βίκτωρ Ουγκώ
Ο Γάλλος Βίκτορ Ουγκό (1802-1885) ήταν μυθιστοριογράφος, δραματουργός και ναι ήταν και ποιητής! Ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος του γαλλικού ρομαντισμού, αλλά προ πάντων ήταν ένας εξαιρετικός ποιητής για τη νέα εποχή που ανέτειλε, ένας ποιητής της ψυχής που αναγεννιόταν, ένας ποιητής της καρδιάς..
ΤΟ ΑΝΔΡΌΓΥΝΟ
Ο εγκέφαλος παράγει το φως.
Η καρδιά την αγάπη.
Το φως γονιμοποιεί, η αγάπη ανασταίνει.
Ο άνδρας είναι δυνατός στη λογική. Η γυναίκα είναι ανίκητη με τα δάκρυα.
Η λογική πείθει, τα δάκρυα συγκινούν.
Ο άνδρας είναι ικανός για όλους τους ηρωισμούς. Η γυναίκα για όλα τα μαρτύρια.
Ο ηρωισμός εξευγενίζει. Το μαρτύριο ανυψώνει.
Ο άνδρας είναι ένας κώδικας. Η Γυναίκα είναι Ευαγγέλιο.
Ο κώδικας διορθώνει, το ευαγγέλιο τελειοποιεί.
Ο άνδρας είναι ένας ναός, η γυναίκα είναι το ιερό.
Μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε, μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.
Ο άνδρας σκέφτεται. Η γυναίκα ονειρεύεται.
Το να σκέφτεσαι είναι να έχεις μια νύμφη στα κρανίο. Το να ονειρεύεσαι είναι να έχεις ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.
Ο άνδρας είναι ένας ωκεανός. Η γυναίκα είναι μια λίμνη.
Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι που στολίζει. Η λίμνη την ποίηση που θαμπώνει.
Ο άνδρας είναι αετός που πετά. Η γυναίκα είναι το αηδόνι που τραγουδά.
Το να πετάς είναι να κυριαρχείς το διάστημα. Το να τραγουδάς είναι να κατακτάς την ψυχή.
Τελικά ο άνδρας, είναι τοποθετημένος εκεί που τελειώνει η γη.
Η γυναικά εκεί που αρχίζει ο ουρανός….
ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ
Θα ξεκινήσω. Βλέπεις, το ξέρω πως με περιμένεις.
Θα φύγω για το δάσος, θα περάσω στο βουνό.
Άλλο μακριά δεν γίνεται να μένω και να μένεις.
Θα περπατήσω με τα μάτια μου σε σκέψεις καρφωμένα,
Χωρίς ν’ ακούω θορύβους, ούτε τίποτα να βλέπω πέρα,
Μόνος και άγνωστος, σκυφτός, με χέρια σταυρωμένα,
Θλιμμένος, και σαν νύχτα θά’ ναι πια για μένα η μέρα.
Της νύχτας το χρυσάφι θ’ αψηφήσω,
Και στα καράβια του Αρφλέρ τα ιστία δεν θα δω,
Ένα μπουκέτο από γκι και αγριολούλουδων ανθό.
