Τέμπερα σ’άχρωμο καμβα

Μες τα λημέρια του μυαλού που δεν ηχεί ο κρότος,
που όσα φωνάζεις χάνονται και κατοικεί το σκότος
εκεί θα μένει πάντοτε - κι εσύ σακατεμένος -
να συνεχίζεις να ζητάς αγάπη πλανεμένος.

Τέμπερα σ΄άχρωμο καμβα μυρίζεσαι τα βράδυα
Ψυχή που ονειρεύεται να σβήσει τα σημάδια

Χίλιους θανάτους γεύεσαι το μαύρο να φωτίσεις
Μη ζεις πεθαίνοντας αργά

Πέθανε για να ζήσεις.

Μαρία Τ.