Τέμπερα σ’άχρωμο καμβα
Μες τα λημέρια του μυαλού που δεν ηχεί ο κρότος, που όσα φωνάζεις χάνονται και κατοικεί το σκότος εκεί θα μένει πάντοτε - κι εσύ σακατεμένος - να συνεχίζεις να ζητάς αγάπη πλανεμένος. Τέμπερα σ΄άχρωμο καμβα μυρίζεσαι τα βράδυα Ψυχή που ονειρεύεται να σβήσει τα σημάδια Χίλιους θανάτους γεύεσαι το μαύρο να φωτίσεις Μη ζεις πεθαίνοντας αργά Πέθανε για να ζήσεις. Μαρία Τ.