CLIMAX
Γάλλοι χορευτές μαζεύονται σε απομονωμένη εγκατάσταση, για να χορέψουν, να διασκεδάσουν και… να πιουν σανγκριά. Δεν ξέρουν βεβαίως πως πίνοντάς την, καταναλώνουν παράλληλα και δόσεις lsd, δημιουργώντας έτσι την πιο χαοτική ταινία που έχω παρακολουθήσει τελευταία.
Ο Gaspar Noé ( ‘Μη αναστρέψιμος’) σκηνοθετεί χρησιμοποιώντας για πινέλα του την απόλυτη παράνοια και την εξολοκλήρου απώλεια ελέγχου. Αρχικά όλα ξεκινούν υπέροχα για τους νεαρούς χορευτές, οι οποίοι αφού παρουσιάζονται σε ένα αρχικό βίντεο, βρίσκονται να χορεύουν πίνοντας και διασκεδάζοντας.
Οι μεταξύ τους σχέσεις διαφαίνονται μέσα από διαλόγους, οι οποίοι περίτεχνα μετατρέπονται από λεπτό σε λεπτό σε πιο ανοιχτές και τολμηρές συζητήσεις-εξομολογήσεις. Ο χορός διαδέχεται τα πειράγματα και το φλερτ δίνει και παίρνει σε όλα τα πηγαδάκια που σχηματίζονται. Όλα αυτά μέχρι την πρώτη ώρα της ταινίας.
Η χορευτική παρουσίαση των χαρακτήρων στη συνέχεια, με το μόνιμο πλάνο ‘από την οροφή’ έχει το ενδιαφέρον του και οι τίτλοι αρχής μετά το πέρας της μίας ώρας, υπό τους ήχους του Thomas Bangalter, μαρτυρούν με τον τρόπο τους την έναρξη της φρίκης.
Η παραφροσύνη που προσδίδει ο Noé είναι πολύχρωμη, αλλάζει διαθέσεις και δωμάτια, μετουσιώνοντας τον φόβο σε ένα χορευτικό παραλήρημα. Οι πρωταγωνιστές βγάζουν τα πιο ωμά ενστικτά και τις πιο κρυφές επιθυμίες τους σε όλο τον χώρο, σε μια συνεχόμενη βόλτα στις πιο απόκρυφες γωνιές του κτιρίου.
Ξεχωριστή η στιγμή της Sofia Boutella (υποδύεται τη Selva), η οποία δείχνει τι εστί κρεσέντο υστερίας. Υπό τους ήχους του Window Licker (Aphex Twin) να ακούγονται αχνά στο background, δεν αναγνωρίζεις αν εντυπωσιάστηκες εντέλει από τη μίξη της μανίας που την καταβάλλει με το κομμάτι ή αν λυπάσαι που θα σταματήσει να κινείται τόσο φρικιαστικά ωραία όταν λήξει η επίδραση των ναρκωτικών.
Με αυτό τον τρόπο καθώς εξελίσσεται η πλοκή, δεν αναγνωρίζεται πλέον συνοχή ή ισορροπία. Αντιθέτως, ό,τι επικρατεί είναι το πιο σκοτεινό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, σε συνδυασμό με τις πιο έντονες απολαύσεις να λαμβάνουν χώρα στην κύρια αίθουσα, όπου σχεδόν όλοι εντέλει παρευρίσκονται, ο καθένας βέβαια στον δικό του φανταστικό μικρόκοσμο.
Έτσι και αφού όλα τα σημεία και τέρατα έχουν έρθει για να χορέψουν -και όχι μόνο προφανώς-, σε μια διάσταση που μόνο το LSD και οι λοιπές ουσίες μπορούν να σε οδηγήσουν, δεν μένει παρά να απολαύσεις υπεύθυνα κάθε σκηνή της ταινίας, γνωρίζοντας πως όταν τελειώσει, η κατάληξη θα είναι το ίδιο σκληρή με την λήξη της επίδρασης των ναρκωτικών. Παρ’όλα αυτά, όσο διαρκεί σε προβληματίζει, όσο και το ερώτημα που μένει εντέλει να απαντηθεί:
‘Ποιος έριξε τελικά το lsd στην σανγκρία;’
