Μια φορά και έναν καιρό στο Mexico του Cuarón
Και ποια ιστορία δεν γίνεται μοναδική, όταν παίρνει σάρκα και οστά στην γειτονιά σου; Αυτό πρέπει να πίστεψε και ο Alfonso Cuarón, οπότε βάλθηκε να εξιστορήσει τα βιώματα μιας οικογένειας στην δική του συνοικία, Roma, της Πόλης του Mexico.
Μόνο που ο Cuarón δεν εξιστορεί συμβατικά καμία καθημερινότητα. Βάφει τα πλάνα ασπρόμαυρα και αφήνει κάθε συναίσθημα να χρωματίζει καρέ καρέ τις σκηνές. Η φωτογραφία παίρνει το ρόλο του σεναρίου τις περισσότερες φορές, πράγμα που σε παρασύρει στις πιο σκοτεινές πτυχές της βιωματικής πινελιάς του σκηνοθέτη.
Η βαρύτητα δε της φωτογραφίας, είναι τόσο ογκώδης που ουσιαστικά αποκτά έννοια προοικονομίας. Έτσι έχεις την εντύπωση πως ο Cuarón σε προστατεύει και σε προειδοποιεί σχεδόν, για τα συναισθήματα που θα σε κατακλύσουν οσονούπω.
Έννοιες όπως φροντίδα, αλτρουισμός, συγχώρεση λαμβάνουν ηρωικές διαστάσεις, στο πρόσωπο της Cleo (Yalitza Aparicio) , της οικιακής βοηθού της οικογένειας και πρωταγωνίστριας της ταινίας.
Στην Cleo βρίσκει κανείς την απαράμιλλη κατανόηση σε γεγονότα ακραία και οδυνηρά. Σε καταστάσεις που αναγκάζουν τον χαρακτήρα κάποιου να αλλάξει για πάντα. Σε συμπεριφορές που σου ψιθυρίζουν εκδίκηση και πέρα από αυτές ακόμα, η Cleo μεταμορφώνεται σε κάτι ιδεατό όντας κάτι απτό παράλληλα. Έτσι, η μεταμόρφωση αυτή περικλείει το προσωπικό στοιχείο της ιστορίας του Cuarón, σε σχέση με το κοινωνικό και εντέλει με το καθολικό. Περικλείει φοβίες, αγωνίες, πάθη, συγκεκριμένα ή και συγκεχυμένα, δίνοντας εντέλει μία απάντηση για όλα..
Ποιά είναι αυτή; Μόνο αν περιηγηθείτε στα δρομάκια της ‘Roma’, θα μάθετε.
