“Ostrov” Μια ταινία που αξίζει να δεις
Είδος: Δράμα
Σενάριο: Dmitry Sobolevspettavo l’altro mezzo errore p
Σκηνοθεσία: Pavel Semyonovich Lungin
Ηθοποιοί: Pyotr Mamonov, Viktor Sukhorukov, Dmitriy Dyuzhev κ.α.
Χρονολογία: 2006
Υπόθεση: Το ταξίδι της μετάνοιας ενός ανθρώπου για μια πράξη που έκανε εν καιρώ πολέμου και κουβαλούσε το βαρύ φορτίο της. Επέλεξε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα ερημικό ορθόδοξο μοναστήρι κάπου στη χιονισμένη Ρωσία. Η ζωή του κυλούσε, εκτελώντας εργασίες για να διευκολύνει την καθημερινότητα των μοναχών που τον περισυνέλεξαν. Χωρίς ποτέ να χρηστεί ο ίδιος μοναχός γιατί πίστευε ότι δεν ήταν άξιος, κοιμόταν σε μια καλύβα κοντά στο μοναστήρι, αλλά η απήχησή του στον κόσμο που μάθαινε γι’ αυτόν και πήγαινε να τον βρει, ήταν πρωτόγνωρη. Η ιστορία ενός ανθρώπου που αγωνιζόταν πνευματικά ενάντια στις ενοχές του για να λυτρωθεί στο τέλος, αφήνοντας πίσω του ολοκληρωτικά το λάθος του, που τόσο τον βάρυνε στην επίγεια ζωή του.
Η άποψή μας: Πρόκειται για μια ταινία που συστήνεται να τη δει κανείς, όταν χρειάζεται τροφή για σκέψη και όχι για δυο ξέγνοιαστες ώρες. Είναι μια απλή ρωσική ταινία χωρίς εφέ, χωρίς ανταγωνισμούς και βαρύγδουπες μουσικές, που δεν εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή, αλλά με μια ιδιαίτερη σκηνοθετική ατμόσφαιρα. Βλέπουμε να ξετυλίγεται στην οθόνη μας η δύναμη της ταπεινότητας, κάτι που θα έκανε πολλούς να αναρωτηθούν κατά πόσο η ταπεινότητα είναι δύναμη. Αν αναλογιστούμε μόνο ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στην ιστορία των τεχνών και των επιστημών έγιναν από απλούς ανθρώπους, ενώ τα πιο καταστροφικά, από ανθρώπους αλαζόνες, θα πάρουμε μια πρόχειρη απάντηση.
Δυνατό σημείο της ταινίας είναι η παρουσία των μοναχών, υπενθυμίζοντας ότι είναι άνθρωποι, που καταβάλλονται από τα πάθη τους και τις αδυναμίες τους κι έτσι γίνεται κατανοητό ότι η πίστη του Χριστιανού δε θα έπρεπε να εξαρτάται από το θεαθήναι αλλά από το είναι.
Μια ταινία για όλους. Μια ταινία που θα μας κάνει να αισθανθούμε πόσο όμορφο είναι το άπιαστο όνειρο, όπου από τα χαμηλά να κοιτάζουμε ψηλά και μέσα στο μηδέν να προσεγγίζουμε το άπειρο…
Γράφει η Γεωργία Παρασκευά για το The Godfilmers
