The Bachelor 3
Πολλές φορές στον Ελληνικό Κινηματογράφο και την Τηλεόραση (πιθανόν και στην εν γένει ζωή μας), ακολουθούμε την πεπατημένη μέχρις ότου την τερματίσουμε. Πραγματικά υπάρχουν πολλά παραδείγματα, από ταινίες που διακωμωδούν τον Ελληνικό στρατό, την Ελληνική οικογένεια μέχρι και ταινίες αντιγραφές ξένων ταινιών και σειρών – μερικές φορές και με την βούλα (βλέπε δικαιώματα και based on).
Η τριλογία The Bachelor, φαίνεται ότι ξεκίνησε πάνω στο υπερεπιτυχημένο concept του The Hangover, μεταφέροντάς το στην Ελληνική πραγματικότητα. Προς τιμήν της όμως η σεναριακή ομάδα, προσπάθησε από την πρώτη κιόλας ταινία να δώσει ένα διαφορετικό σεναριακό πλάνο στους πρωταγωνιστές.
Χθες λοιπόν, σε μία κατάμεστη αίθουσα μεγάλου Cineplex της πόλης μας (το εννοώ, τα εισιτήρια είχαν τελειώσει σχεδόν μία ώρα πριν την προβολή), είδαμε το τρίτο και τελευταίο μέρος του The Bachelor. Θα δώσω την προσωπική μου άποψη μόνο για την συγκεκριμένη ταινία, θα προσπαθήσω να μην την βάλω στο πλαίσιο της τριλογίας.
Οι 3 φίλοι (Τσιμιτσέλης, Ηλίας, Βισκαδουράκης) θα χρειαστεί να βοηθήσουν τον τέταρτο της παρέας (Βουρλιώτης), να σαγηνεύσει τα πεθερικά του από την Αφρική, ώστε να πραγματοποιηθεί ο γάμος του με την αγαπημένη του Adera (Courtney Parker). Τα πράγματα παίρνουν μία δυσάρεστη τροπή, όταν κατά τη διάρκεια του μυστηριού, απαγάγουν τον κουμπάρο Ρένο (Βισκαδουράκης).
Πέρα από τους πάρα πάρα πολλούς μικρούς ρόλους σε άτομα της εγχώριας σκηνής (Κοντοπίδης, Χατζίδου, Σταρόβας, Τόνυ Σφήνος, Τάκης Ζαχαράτος), η ταινία είναι μία μεγάλου μήκους διαφήμιση. Από την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία πρέπει να είδαμε πάνω από 10 χορηγούς – σταμάτησα να μετράω μετά από λίγο, μιας και έχασε τον χαβαλέ του. Καταλαβαίνω πως κάπως πρέπει να χρηματοδοτηθούν οι ταίνιες αυτές, αλλά έστω ας μας έκαναν έκπτωση στο εισιτήριο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα applications!
Όσον αφορά την ταινία, σίγουρα δεν φτάνει τα γαλαξιακά επίπεδα του Αιγαίο SOS, αλλά δυστυχώς δεν ξεφεύγει και από τα προβλήματα που υπάρχουν σε πολλές Ελληνικές παραγωγές. Ίδια αστεία, πολλές φορές ρατσιστικού ή σεξιστικού περιεχομένου, παραγωγή που σε αρκετά σημεία θα μπορούσε να είναι πιο προσεγμένη στο μοντάζ (βλ. σκηνή με τα τρακτέρ) και αρκετές σεναριακές “τρύπες”. Όμως δεν θέλω να είμαι απόλυτα αρνητικός, μιας και υπήρξαν ένα-δύο σημεία στα οποία όλη η αίθουσα γέλασε, βέβαια πιστεύω πως είχε να κάνει κυρίως με το υποκριτικό ταλέντο του κάθε ηθοποιού.
Η ταινία θα είναι σίγουρα εισπρακτική επιτυχία, αυτό φαίνεται και από τις δύο πρώτες μέρες που προβλήθηκε. Όμως για άλλη μία φορά οι Ελληνικές παραγωγές, φαίνεται σαν να φοβούνται να κάνουν το βήμα παραπάνω και παραμένουν στην τετριμμένη συνταγή, που δυστυχώς θυμίζει φαγητό του στρατού (άοσμο / άγευστο).
Βαθμολογία Artigo : 5/10
