“Οι Ώρες” της αγαπημένης Βιρτζίνια Γουλφ

Χρονολογία: 2002
Σκηνοθεσία: Στίβεν Ντάλντρι
Σενάριο: Ντειβιντ Χεαρ
Ηθοποιοί: Νικόλ Κίντμαν, Μέριλ Στριπ, Τζούλιαν Μουρ.
Είδος: Δράμα

Υπόθεση

Η συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ γράφει το 1923 το μυθιστόρημα κα. Ντάλαγουει. Βουτηγμένη στο βούρκο της κατάθλιψης προσπαθεί να αναπνεύσει. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις ζωές δύο άλλων γυναικών σε διαφορετικές δεκαετίες. Η πρώτη, κάπου στα ’60, ετοιμάζει μια τούρτα γενεθλίων του συζύγου της μαζί με τον μικρο γιο της καθώς κυοφορεί το δεύτερο της παιδί. Ζει μια μελαγχολική ζωή που απορρέει από τον δυστυχισμένο γάμο της.

Η δεύτερη, το 2001, όντας ομοφυλόφιλη και με τη βοήθεια της συντρόφου της ετοιμάζουν πάρτι έκπληξη στον πολύ καλό της φίλο, ο οποίος πάσχει από Aids. Του στέκεται, τον εμψυχώνει απορροφώντας σαν σφουγγάρι όλον του τον πόνο. Οι ιστορίες για κάποιον παράξενο λόγο συνδέονται μεταξύ τους μέσω του βιβλίου της Γουλφ αλλά και όχι μόνο..!

Η άποψη μας

Αγαπημένη ταινία, αγαπημένη Νικόλ Κίντμαν, αγνώριστη στο ρόλο της Βιρτζίνια Γουλφ να δίνει ρεσιτάλ με την ερμηνεία της, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε και το όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου που έλαβε. Μας μεταφέρει αριστοτεχνικά αυτό το γιατί της κατάθλιψης, που ο καθένας θα αναρωτιόταν απέναντι σε έναν καταθλιπτικό “Μα γιατί, αφού τα έχει όλα;” το γιατί της κατάθλιψης που κανείς γύρω δεν αντιλαμβάνεται πέραν αυτού που τη βιώνει. Αλληλένδετες ιστορίες, ενδιαφέρουσες, που αν και η ταινία δεν είναι περιπέτεια, μας κρατάει σε αγωνία για το πού θα καταλήξουν οι ηρωίδες και στο πώς συνδέονται μεταξύ τους.

Τρεις ηθοποιοί, γίγαντες του κινηματογράφου, υποδύονται τρεις γυναίκες που κινούνται παθιασμένα, με ένα έντονο συναίσθημα τεντωμένο στην υπερβολή του για
ό, τι βιώνει η καθεμία. Τρεις γυναίκες σε διαφορετικές δεκαετίες, όπου σκηνοθετικά αυτή η εναλλαγή των εποχών δίδεται με ευστοχία, ώστε να καταστήσει την ταινία άκρως ατμοσφαιρική.

Αναμφισβήτητα, είναι μια βαριά ταινία που όμως αξίζει να τη δει κανείς για το καστ, την ατμόσφαιρα, τη μουσική και φυσικά για να ανακαλύψει τελικά το πώς συνδέονται οι ιστορίες μεταξύ τους…

Γράφει η Γεωργία Παρασκευά για το The Godfilmers