Οκτώ ανατριχιαστικά θρίλερ που μας σημάδεψαν.
Θρίλερ ανά τον κόσμο που έμειναν στην ιστορία.Που αφήνουν το στίγμα τους για όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Ψυχώ (Psycho)
Άλφρεντ Χίτσκοκ! Τί άλλο να πούμε; Προβλήθηκε πρώτη φορά το 1960 και φαντάζομαι ότι όσοι την είχαν δει τότε είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το σενάριο του Τζόσεφ Στέφανο και πρωταγωνιστής ο Άντονι Πέρκινς,οι οποίοι μας μεταφέρουν στο μοτέλ της ψυχασθένειας! Ο παράξενος Νόρμαν διαχειρίζεται το μοτέλ της αγαπημένης του μητέρας. Εκεί θα περάσει τη νύχτα η Μάριον. Και η περιπέτεια ξεκινά. Άραγε η “μαμά” θα είναι ευχαριστημένη με όσα θα συμβούν; Κλασικό θρίλερ, μοναδικό και αξεπέραστο. Πολύ μπροστά για την εποχή του και το τέλος μας κάνει να σκεφτούμε ότι το 1960 τα σενάρια ήταν τόσο καλά και τα σημερινά πάσχουν ολίγον… Δικαίως ο Χίτσκοκ έλαβε τον τίτλο ο “Άρχοντας του σασπένς”. Σκηνές από την ταινία έχουν μείνει στην ιστορία, όπως και η μουσική.
Το Ορφανοτροφείο (El Orfanato)
Ισπανία και θρίλερ θεωρώ ότι είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον συνδυασμός! Όσα από αυτά έχουν περάσει από τις οθόνες μας, σίγουρα δεν έχουν φύγει απαρατήρητα από το μυαλό μας. Το ορφανοτροφείο (2007) είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που συνδυάζει πρωτότυπο σενάριο, εξαιρετική σκηνοθεσία και την ισπανική γλώσσα να δίνει τη χροιά του ασυνήθιστου. Η υπόθεση έχει να κάνει με μια γυναίκα που έχει μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο, ζει μια ήρεμη ζωή με τον σύζυγό της και τον μικρό τους γιο. Αποφασίζει να επιστρέψει και να ζήσει στο ορφανοτροφείο, εφόσον οι αναμνήσεις από αυτό είναι πολύ όμορφες, μετατρέποντας το στο καινούριο σπίτι της οικογένειάς της. Όμως εκεί περίεργα πράγματα συμβαίνουν και σιγά σιγά αποκαλύπτεται ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Η ηρωίδα αναγκάζεται να πάρει την κατάσταση στα χέρια της προκειμένου..το φινάλε… απρόβλεπτο!
Λάμψη (The shining)
1980. Σενάριο: Στίβεν Κινγκ, σκηνοθεσία Στάνλει Κιούμπρικ και πρωταγωνιστής Τζακ Νίκολσον! Χρειάζονται κι άλλα; Νομίζω ότι αυτά τα τρία στοιχεία είναι υπεραρκετά για να πεισθεί κάποιος να τη δει, αν και νομίζω ότι είναι πολλοί λίγοι αυτοί που δεν το έχουν κάνει ήδη. Στο στοιχειωμένο ξενοδοχείο θα περάσει το χειμώνα ένας συγγραφέας με τη γυναίκα του και τον μικρό του γιο, προκειμένου να γράψει το νέο του βιβλίο τρόμου. Το ξενοδοχείο βέβαια είναι κλειστό και αποκλεισμένο λόγω χιονιά… Ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, σε ένα αριστουργηματικό θρίλερ!
Εφιάλτης στο δρόμο με τις Λεύκες Nightmare on Elm Street)
Μία μίξη πραγματικότητας και ονείρου κι ένα παιχνίδι με σαρκασμό για την εναλλαγή των δύο καταστάσεων. Μια φιγούρα “ανθρώπου”, όπου όποιος το έχει δει, θυμάται ακόμα και τι φοράει! Οι εξαιρετικά πρωτότυποι φόνοι γίνονται κατά τη διάρκεια του ύπνου, αλλά τα θύματα του ονείρου δεν ξυπνούν ποτέ! Ο δολοφόνος χτυπάει για εκδίκηση. Μια ομάδα φίλων λοιπόν, αποφεύγουν με μανία να τους πάρει ο ύπνος. Ποιος δε θυμάται τον Ρόμπερτ Ίνγκλαντ στο ρόλο του Φρέντι Κρούγκερ; Ή μήπως υπάρχει κάποιος που του διαφεύγει ότι σε αυτήν την ταινία ο Τζόνι Ντεπ κάνει την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, σχεδόν έφηβος; Πολύ πιθανό να σας ξαναθυμίσω και τα τρομαχτικά κοριτσάκια με τα λευκά φορέματα, που παίζοντας σκοινάκι, τραγουδάνε ένα όμορφο τραγουδάκι με πολύ creepy στίχους…Από το 1984 έως το 1991, ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε η ιστορία του Φρέντι σε 6 ταινίες. Έσπασαν τα ταμεία και γι’ αυτό έγινε προσπάθεια για remake το 2010. Αποτυχημένη κατά τη γνώμη μου.
Η νύχτα των ζωντανών νεκρών (Night of the living dead)
1968. Ανατρεπτική, πρωτοπόρα, ατμοσφαιρική, απολαυστική για τους λάτρεις του είδους. Συνήθως με τις ταινίες που βλέπεις όταν είσαι παιδί ή έφηβος, συμβαίνει κάτι περίεργο. Όταν επιχειρείς να τις ξαναδείς μετά από χρόνια, που έχει πήξει το μυαλό, έχεις γίνει πιο απαιτητικός κι έχεις συνηθίσει να παρακολουθείς τις υπερπαραγωγές του Ηollywood, δεν μπορείς να καταλάβεις τί είναι αυτό που έβρισκες τόσο ενδιαφέρον τότε! Αυτό, λοιπόν είναι κάτι, που παραδόξως δε μου συνέβη στην εν λόγω ταινία και την απόλαυσα με πηγμένο μυαλό πια, περισσότερο από κάθε άλλη φορά! Η υπόθεση έχει να κάνει με τους νεκρούς που ξυπνούν ξαφνικά ένα βράδυ και παρακολουθούμε τη συνάντηση μιας ομάδας ανθρώπων, οι περισσότεροι άγνωστοι μεταξύ τους, που οχυρώνονται σε ένα απομονωμένο σπίτι για να γλυτώσουν. Ο Ρομέρο, που κρατά τα ηνία της σκηνοθεσίας, μας μεταφέρει όντως σε αυτό το κλίμα. Βλέπουμε πόσο δύσκολα εμπιστευόμαστε τον διπλανό μας στα δύσκολα και πόσο ο φόβος αλλοιώνει τα αντανακλαστικά μας ή πως κάποιες προσωπικότητες είναι πιο δυνατές από άλλες και ακόμα πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει ο παράγοντας τύχη στη ζωή! Με απρόσμενο φινάλε δικαιώνει τον θεατή για την επιλογή του να τη δει. Τα ζόμπι είναι δοσμένα με τρόπο ανατριχιαστικό, κάποιες φορές, θα έλεγα και παρά το παλιό της παραγωγής μπορούν να συγκριθούν με τα εξελιγμένα, των σύγχρονων παραγωγών!
Η Προφητεία (The Omen)
1976-1978-1981. Η τριλογία που έχει καταστεί πλέον κλασική. Δε νομίζω να την έχει ξεπεράσει άλλη ταινία, που να καταπιάνεται με αυτό το τόσο τετριμμένο πλέον θέμα του ερχομού του Αντίχριστου. Επιτρέψτε μου να την θεωρώ αυθεντική και πρωτότυπη. Η πρώτη ταινία, πραγματεύεται την παιδική ηλικία του υιοθετημένου Ντέμιαν, η δεύτερη ταινία, την εφηβεία του και η τρίτη, την ενηλικίωσή του. Τον παρακολουθούμε ως παιδί, όπου μέσα στην άγνοιά του, ως προς την ταυτότητα του, συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα στην οικογένεια που τον μεγαλώνει, ως έφηβος, όπου ανακαλύπτει και ο ίδιος την ταυτότητα του και ως ενήλικας, που επιβάλλεται με την εξουσία του στον κόσμο. Το καλό και το κακό θα βρεθούν και πάλι στο προσκήνιο και η τελική τους αναμέτρηση είναι όντως αυτό που περίμενα από την αρχή της πρώτης ταινίας! Η επιλογή των ηθοποιών που υποδύονται τον Ντέμιαν είναι εντυπωσιακή και στις τρεις ταινίες, τόσο που μόνο το βλέμμα τους αρκεί για να σε κάνει να ανατριχιάσεις…Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα. Η σκηνοθεσία της δεκαετίας και οι φόνοι που συμβαίνουν είναι για τους θεατές του είδους, πλέον κλασικοί. Η μουσική των ταινιών είναι εξαιρετική και βραβευμένη. Μια ιστορία που ολοκληρώνεται τόσο εύστοχα, για να μας δείξει τον κόπο που χρειάστηκε να καταβάλει ο Ντέμιαν, ώστε να πετύχει τον στόχο του, χωρίς να υπολογίσει ότι… το καλό στον κόσμο δε θέλει καθόλου κόπο!
Οι άλλοι (The Others)
Ένα ιδιαίτερο, ατμοσφαιρικό θρίλερ που κόβει την ανάσα. Πρωτότυπο για την εποχή του με ανατρεπτικό τέλος. Η Κίντμαν για άλλη μια φορά, εξαιρετική. Υποδύεται μια μάνα με τα δύο παιδιά της, που πάσχουν από φωτοευαισθησία και ζουν απομονωμένοι, λίγο μετά τον πόλεμο, σε ένα μεγάλο σπίτι με τους νέους τους υπηρέτες. Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στο σπίτι και νομίζουμε ότι πρόκειται για άλλο ένα σενάριο με στοιχειωμένα σπίτια, αλλά, μήπως όχι; Ή μήπως ναι; Όπως και να’ χει, ένας φαν των θρίλερ δε νοείται να μην το έχει δει! Ταινία του 2001 που όσες φορές και να τη δούμε δεν τη βαριόμαστε. Προσωπικά, το είχα δει στον κινηματογράφο και η αλήθεια είναι ότι έχει σκηνές όπου ο κόσμος εκτινάχθηκε από τα καθίσματά του! Από τότε βέβαια την έχω δει πολλές μα πολλές φορές.
Ringu (The Ring)
Ιαπωνία και θρίλερ επίσης συγκλονιστικός συνδυασμός! Ίσως από τα καλύτερα σενάρια. Μια κατάρα περιπλανιέται και η Σαντάκο είναι από τις πιο τρομακτικές φιγούρες που έχουν κυκλοφορήσει στον κινηματογράφο. Μια βιντεοκασέτα, που όποιος τη δει πεθαίνει σε επτά ημέρες. Έτσι ξεκινάει η ιστορία στην πρώτη ταινία το 1998. Στις επόμενες ταινίες ξετυλίγεται η ιστορία της κατάρας αυτής και πραγματικά είναι εξαιρετικά ιδιαίτερο σενάριο με μεγάλη επιρροή στο θεατή. Αν ξεκινήσετε να το βλέπετε προτείνω να ξεκινήσετε από τα Ιαπωνικά πρωτότυπα που αφήνουν ιστορία και μην αμελήσετε να δείτε το “0”, όπου η ιστορία της Σαντάκο αποκαλύπτεται και μας αφήνει άφωνους!
