The Haunting of Hill House
Θα ήθελα να ξεκινήσω με μία εξομολόγηση.. Δεν μου άρεσουν τα jump scares (εμφανίσεις φαντασμάτων κτλ), δεν έχω πρόβλημα με αίματα, zombies (αγάπη!!), διαβόλους, τριβόλους και όλα τα άλλα μέρη του υπερφυσικού τρόμου, όμως αυτές οι “τρομάρες” δεν είναι του γούστου μου. Γενικά παρακολουθώ τις ταινίες του είδους, δεν μου ξεφεύγει τίποτα, είτε με ένα κινητό στο χέρι, είτε με ένα μαξιλάρι αγκαλιά!
Βέβαια τα τελευταία χρόνια, ο χώρος των ταινιών τρόμου με κλίση στο υπερφυσικό, πιστεύω έχει στερέψει έμπνευσης και αναμοχλεύει τις ίδιες ιδέες, με διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας κάθε φορά (Veronica>The Nun). Έλα όμως που το The Haunting of Hill House – από εδώ και πέρα μόνο Hill House – κατάφερε να δημιουργήσει μία ιστορία την οποία θες να παρακολουθήσεις, όχι μόνο για τα φαντάσματα. Στις 10 ώρες διάρκειας του – 10 ωριαία επεισόδια – μπορώ να πω πως δεν βαρέθηκα καθόλου, αντιθέτως κάποια επεισόδια με κράτησαν μέχρι και τις 3 το πρωί, μιας και ήθελα να δω τι θα γίνει στη συνέχεια.
Πρόκειται για σειρά, μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Shirley Jackson (δεν έχει σχέση με την ταινία του 1999 – The Haunting) ακολουθεί 5 αδέλφια που, ως παιδιά, μεγάλωσαν σε αυτό που θα γινόταν εν τέλει το πιο διάσημο στοιχειωμένο σπίτι στις ΗΠΑ. Ενήλικες πια, ξαναβρίσκονται όλοι μαζί λόγω μίας οικογενειακής τραγωδίας και πρέπει να αντιμετωπίσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος τους. Ορισμένα από αυτά τα φαντάσματα μπορεί να βρίσκονται στο μυαλό τους, ενώ άλλα μπορεί να είναι πραγματικά και να παρακολουθούν από τις σκιές του Hill House. Στη σειρά παρακολουθούμε όχι μόνο τον τρόμο που τους προκαλούν τα φαντάσματα, αλλά και πως εξελίχθηκε η ζωή τους μετά από τη διαβίωση τους στο σπίτι, εμβαθύνωντας στην ψυχοσύνθεση τους αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις. Μεταφερόμαστε σε δύο βασικές χρονικές περιόδους, το τώρα με τους χαρακτήρες ενήλικους, και στο τότε, στην αρχική τους διαμονή στο Hill House, όντας παιδιά.
Το cast περιλαμβάνει τους Timothy Hutton, Carla Gugino και τον Henry Thomas μεταξύ άλλων. Ο Mike Flanagan, ένας βετεράνος του είδους, βρίσκεται πίσω από την δημιουργία της σειράς. Υπέροχα σκηνικά, και ερμηνείες (κυρίως από τους νεαρούς πρωταγωνιστές), με ηχητικό υπόβαθρο που δεν απογοητεύει.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα για όλους τους fans της καλής τηλεόρασης!
Προσωπικά θα αναφέρω πως, η σειρά κατάφερε, σε μία άκυρη φαινομενικά σκηνή (χωρίς jump scares, με ανοιχτά τα φώτα στο χώρο που βρίσκονταν οι πρωταγωνιστές) να με κάνει στην κυριολεξία να ανατριχιάσω από τρόμο. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει σε τέτοια ταινία, προσοχή όχι να "φοβηθώ", να ανατριχιάσω.
Ορίστε και το trailer για να πάρετε μία γεύση:
