You. Η σειρά του Netflix που όσο κλισέ φαίνεται τόσο πρωτότυπη είναι…

Εσύ. Εσύ που με παρακολουθείς από την οθόνη σου; Εσύ που ερωτεύτηκα πάλι; Εσύ η μοναδική μου αγάπη; Εσύ που αντανακλώ τον εαυτό μου;

Όπως και να ‘χει η σειρά “You” (Netflix) έχει πρωταγωνιστή έναν serial killer. Αυτό. Όπως και εκατοντάδες άλλα σενάρια που επαναλαμβάνονται στη μικρή οθόνη κι έχουν καταντήσει πολύ μα πολύ κουραστικά.

Εδώ όμως κυριαρχεί το πρωτότυπο του ότι μοιραζόμαστε τις σκέψεις του πρωταγωνιστή. Τα βήματα του μυαλού του από τον έναν φόνο στον άλλον που ποτέ μα ποτέ δεν είναι ξεκάρφωτος. Και ποτέ μα ποτέ ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ! Απλώς αναγκάζεται. Το ότι δημιουργείται μια συμπάθεια προς το πρόσωπό του κατά την εξέλιξη της πλοκής είναι αδιαμφισβήτητο και όλως διόλου… ανησυχητικό!

Πολύ σημαντικό κι εύστοχο στοιχείο της σειράς είναι η επικίνδυνη μάστιγα των social media και πώς αυτά μπορούν να αποβαίνουν μοιραία για όποιον κάνει αλόγιστη χρήση, νομίζοντας ότι προβάλλει τον ωραιοποιημένο εαυτό του στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά στην ουσία απλώς.. εκτίθεται.

Και για να κλείσω το πρώτο μέρος του άρθρου που δε θεωρώ ότι είναι μια ολοκληρωμένη κριτική, προτείνω αυτήν τη σειρά ανεπιφύλακτα για να δει ο κόσμος πόση δύναμη έχει η οθόνη και όσοι εργάζονται πίσω από αυτήν για να βγει μια σειρά, μια ταινία κοκ, αφού μέσα από το You δημιουργείται ένας “συμπαθητικός” serial killer. Μετά από όλα αυτά λοιπόν, εμπνεύστηκα κι εγώ με τη σειρά μου κι έγραψα έναν μικρό μονόλογο για να μπορέσω να δείξω κυρίως τη δύναμη της τέχνης και πώς αυτή, σε οποιαδήποτε μορφή της, μπορεί να υποκινεί τις μάζες και να θρέφει τις συνειδήσεις.

“Βάζω πιτζάμες και μετά την εξουθενωτική μου μέρα , ήρθε η ώρα να παρακολουθήσω τη ζωή κάποιου άλλου. Σειρά ή ταινία; Χμμ.. Σειρά! Αυτή είναι! Είπα. Την γκουκλάρω, καλές κριτικές. Μέσα στις Πέντε καλύτερες σειρές της χρονιάς που πέρασε. Δύο κύκλοι από δέκα επεισόδια ο καθένας. Πρώτο επεισόδιο και… πάμε!!!!
Σερί το ξενύχτι. Για να παρακολουθώ την επινοημένη ζωή ενός serial killer, ο οποίος παρακολουθεί τις ζωές των μελλοντικών του θυμάτων. Ο ένας δηλαδή παρακολουθεί τον άλλον! Το περίεργο βέβαια είναι: Η ευαισθησία μου. Ναι ναι ναι, η ευαισθησία. Γιατί ο συγκεκριμένος serial killer δεν παρουσιάζεται σαν το φοβερό τέρας που ένα μελλοντικό του θύμα, πιο έξυπνο από τα προηγούμενα, θα καταφέρει να τον παγιδεύσει και τελικά να τον νικήσει. Αυτός τώρα παρουσιάζεται σαν ένας φιλήσυχος, οξυδερκής, και δίκαιος άνθρωπος που ψάχνει την αγάπη και όλοι γύρω του τον σέβονται και τον εκτιμούν. Μάλιστα ο θεατής ακούει τις σκέψεις του και αρχίζει να… τον συμπαθεί.. Ακόμα και όταν το όργανο της τάξης έτυχε να τον ρωτήσει που ήταν την ώρα του φόνου, γούρλωσα τα μάτια και σκέφτηκα: Βρες κάτι εξυπνο! Και βρήκε.

Τελειώνει η σειρά και σκέφτομαι: Ποιος είναι ο τρελός τώρα; Εγώ ή αυτός; Ακόμα και ο ίδιος ο ηθοποιός δήλωσε αρχικά ότι δεν μπορούσε να κατανοήσει γιατι ο κόσμος του έτρεφε τόση συμπάθεια. Θα καταλάβετε όμως εντός ολίγου πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά.
Επόμενος στόχος: Νέα σειρά: «Κοινωνικό δράμα». Η πρωταγωνίστρια εδώ χάνει τη μητέρα της εξαιτίας των άθλιων συνθηκών διαβίωσης που «κάποιος» της επέβαλε. Πολύ κλάμα. Η ευαισθησία μου πήρε φωτιά για την καημένη την δεκαεξάχρονη κοπέλα που μόνη τώρα θα έπρεπε να μεγαλώσει τα τρία μικρότερα αδέρφια της, μετά τον υπέρμετρα άδικο χαμό της μητέρας της. Δεν το χώραγε ο νους μου! Μακάρια να μπορούσα να της έδινα ένα χέρι βοηθείας!

Χμμμ… Τι γίνεται εδώ; Εναντιώθηκα σε αυτόν τον κάποιον που στέρησε από έναν άνθρωπο τη ζωή και συμπάθησα έναν serial killer γιατί άκουγα τις ψυχασθενικές του σκέψεις που τον αυτοδικαίωναν;

Μετά από ώριμη σκέψη κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Σκηνοθέτες;;; Συγγραφείς;;;;; Ηθοποιοι;;;;; Μουσικοποιοί;;;;;; Ακούτε;;;;; Αφού μας χειραγωγείτε κατά το κέφι σας, είστε ικανοί για όλα!!!! Και αφού είστε ικανοί για όλα και περνάει η μπογιά σας παγκοσμίως, σώστε συνειδήσεις αντί να τις καταστρέφετε! Γιατί εγώ ας πούμε δε μασάω, ο γείτονας όμως;

Και πριν σας αφήσω, μια τελευταία σκέψη μου θα μοιραστώ μαζί σας: Το πτώμα στην μπανιέρα τί να το κάνω;;;;;”