Θανάσης και Σωκράτης. Και τώρα;
Περιμέναμε πολύ για να τους ξαναδούμε μαζί. Πάρα πολύ. Θυμάμαι πόσο εύκολο ήταν αυτό πριν μερικά χρόνια και πόσο μου είχε λείψει αυτό το δίδυμο. Κάθε φορά που έβλεπα τον Θανάση μόνο του, μου έλειπε ο Σωκράτης και το αντίθετο! Υπήρχε μια εποχή, μάλιστα, που πήγαινες σε live του ενός και ανέβαινε ο άλλος από το κοινό για να τραγουδήσει ένα τραγούδι και τελικά πέρναγε η βραδιά βλέποντας και τους δύο! Πώς να μην τους συνηθίσεις μαζί μετά; Και ήρθε η μέρα της συνάντησης, τον Ιούνιο, στην Πλατεία Νερού. Και βγάλαμε το άχτι μας!
Καθώς διάβαζα συνεντεύξεις τους, μήπως και μας δίνουν κανένα στοιχείο για το αν θα είναι μαζί και το χειμώνα έπεσα πάνω σε αυτό:
Μεγαλώνοντας ένας δημιουργός θέλει να αποσύρεται;
Η δική μου τάση είναι αυτή. Αυτό το καλοκαίρι έχουμε πολλές εμφανίσεις, αλλά αποφάσισα να μην παίζω πλέον τους χειμώνες. Σκέφτομαι κι άλλα. Δηλαδή τη φθορά μου και την ασχήμια μου πρέπει να την περιφέρω στις συναυλίες; (Από τη συνέντευξη του Θανάση τον Ιούνιο του 2018 στο ελculture.gr, σε κείμενο της Αργυρώς Μποζώνη)
Ελπίζουμε να αλλάξει γνώμη.
Για τη μεταξύ τους σχέση στην ίδια συνέντευξη είπε:
-Προηγουμένως για λίγο που σας είδα με τον Μάλαμα, πώς να το πω, σε μια άλλη ζωή εκτός μουσικής δε θα συναντιόσασταν ποτέ, έτσι νομίζω.
Έχουμε εκλεκτικές συγγένειες με τον Σωκράτη και σε ζητήματα μουσικής και σε θεωρητικά και σε σκέψεις, έχουμε και διαφορές σημαντικές και στη ζωή που κάνει καθένας, προσωπικά αλλά και στην τέχνη. Ας πούμε, μια διαφορά που έχουμε είναι ότι ο Σωκράτης είναι στην καθημερινότητά του πιο αλλοπαρμένος, αλλά στη μουσική και στα λόγια του είναι πιο συγκροτημένος. Με μένα συμβαίνει το αντίθετο. Είμαι πολύ πιο συγκροτημένος και ορθολογιστής στην καθημερινή μου ζωή, αλλά είμαι πιο αναπάντεχος και πιο ανοιχτός και στο στίχο και στη μουσική. Δηλαδή στην ουσία, καθένας από εμάς βγάζει στην τέχνη αυτό που του λείπει.
-Σε ρώτησα όπως ερχόμασταν αν ο Μάλαμας είναι ο πιο «συναφής» ερμηνευτής των τραγουδιών σου και μου είπες ότι θέλεις να μου πεις άλλα για τον Σωκράτη.
Θα σου πω ειλικρινά. Είμαστε χρόνια φίλοι και έχει φανεί και η συνάφεια και η σύνδεσή μας. Ο Σωκράτης αγαπάει τα τραγούδια μου πιο πολύ και από τα δικά του πολλές φορές. Είναι σχεδόν σπάνιο να μην έχει ένας δημιουργός, όπως είναι ο Σωκράτης, και μάλιστα σημαντικός, τέτοια κολλήματα. Στον Σωκράτη καταρχήν χρωστάω το ότι έγινα γνωστός, γιατί στην αρχή δεν ήθελα να εμφανίζομαι. Ο Σωκράτης έπαιζε τραγούδια μου, με γνώρισε πολύς κόσμος μέσα από αυτόν. Βρήκα έτοιμο κοινό να με περιμένει. Έχουμε ένα κοινό υποσύνολο με τον Σωκράτη πλέον, σε επίπεδο κοινού και παρόλες τις διαφοροποιήσεις μας, το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο.
Από την άλλη, βρήκα και αυτό σε συνέντευξη του Σωκράτη, που έδωσε στον Αντώνη Μποσκοΐτη, για τη Lifo, τον Ιούνιο του 2017.
-Σε πρόσφατη συνέντευξή της η Λίνα Νικολακοπούλου, χαρτογραφώντας το ελληνικό τραγούδι από το ’90 και μετά, αναφέρθηκε σε σας και στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, ότι η εποχή σάς είχε ανάγκη, οι νέοι είχαν ανάγκη να γίνονται λιώμα με τις μπίρες σε συναυλίες σας.
Δεν κατάλαβα, ποια γενιά δεν έχει την ανάγκη να δοκιμάζει τις αντοχές της μέσα σε μια ελαφρά παραίσθηση; Ποιοι δεν πέρασαν απ’ αυτό; Τι είχαμε εμείς, τα σταυρουδάκια και πηγαίναμε και κάναμε επισκέψεις στα ιερά; Βγαίναμε σε συναυλίες και πίναμε μπίρες μπας και χαλάσει λίγο αυτό το παράδοξο το σκουριασμένο που βλέπαμε γύρω-γύρω! Η πραγματικότητα, έτσι όπως μας παρουσιάστηκε, ήταν ένα απεχθές έργο και θέλαμε να το ξεχάσουμε. Ε, πίναμε και καμιά μπίρα παραπάνω, πειράζει; Μην υπερβάλουμε σε ορισμένα πράγματα. Δεν κατάλαβα δηλαδή, θέλαμε κι αυτά, θέλαμε κι εκείνα, αλλά το κυρίως έργο παίζεται κάπου αλλού; Ο καθένας μπορεί να παρηγοριέται όπως θέλει μέσω των πεποιθήσεων και της αυτοσπουδαιότητάς του, αυτό όμως σε μένα δεν λέει τίποτα. Δεν ξέρω σε ποιον λέει. Μπορεί να λέει. Δεν με ενδιαφέρει (σ.σ. το λέει με έμφαση). Δεν με νοιάζει καθόλου!
Να κλείσουμε με ένα κομμάτι, με την ελπίδα ότι θα ξαναβρεθούμε όλοι μας και το χειμώνα, κάπου..!
