Δεκαετία ’80: Το φιλαράκι της Σοφίας Βόσσου
Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο
Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό
Πού να γείρω το κορμί μου
όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ
κι απ’ τα ξενύχτια
όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ
κι απ’ τα ξενύχτια
Πού να βρω ένα φιλαράκι
να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί
να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί
Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να ‘ναι ερεθιστική
σαν την αμαρτία
μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
με χτυπά με βία
σαν την αμαρτία
μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
με χτυπά με βία
Δεν τη βρίσκω την άκρη…
Ούτε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
τη λύση που ζητάω
μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
που για μέρες τραγουδάω
τη λύση που ζητάω
μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
που για μέρες τραγουδάω
Δεν τη βρίσκω την άκρη…
Στίχοι – Μουσική Σοφία Βόσσου
Ποιος δεν έχει ακόμα και σήμερα σιγοτραγουδήσει το τραγούδι αυτό που κυκλοφόρησε το 1986.
Η Σοφία Βόσσου έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Espresso, πώς προέκυψε το εν λόγω τραγούδι.
«Ήμουν απογοητευμένη! Παντρεύτηκα μικρή και χώρισα από τον άνδρα μου ενώ ήμουν έγκυος. Προτιμήσαμε να ζήσει η μικρή μας χωρίς καβγάδες. Ευχαριστώ την πεθερά μου που με βοήθησε στην ανατροφή της κόρης μου, μια γυναίκα-άγγελος, την οποία έχασα πρόσφατα. Η Μαρία Δημητριάδη, λοιπόν, που με είχε σαν παιδί της και έβλεπε όλο αυτό τον αγώνα που έκανα, με κάλεσε στη Θεσσαλονίκη. Εγώ τότε είχα ένα φλερτάκι. Είχα ερωτευτεί ξανά. Αυτός όμως ο άνθρωπος εξαφανίστηκε από τη ζωή μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. Ήμουν βαθιά στεναχωρημένη. Πήρα λοιπόν μια κιθάρα, κοιτούσα το ταβάνι και έγραψα το «Φιλαράκι». Ο άνθρωπος αυτός εμφανίστηκε έπειτα από λίγες μέρες. Είχε πάθει ατύχημα».
Μια ιστορία λοιπόν, ένα παράπονο που πήρε ψυχή με μια κιθάρα και μια όμορφη φωνή, είναι εδώ μετά από πάνω από τριάντα χρόνια να κρατάει συντροφιά στις μοναξιές, στα αδιέξοδα, στα παράπονα.
Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι μια τοιχογραφία έργου του Εντουαντ Χόπερ, με τίτλο «South Carolina Morning» (1955).
Πληροφορίες από: Το ποντίκι
