“Ερωτεύομαι” Γκαμπριέλα Μιστράλ. Η δασκάλα του Πάμπλο Νερούδα

“Δημιούργησε ομορφιά όχι για να ενθουσιάσεις τις αισθήσεις αλλά για να δώσεις ουσία στην ψυχή σου.”

Γκαμπριέλα Μιστράλ ( 7 Απριλίου 1889 – 10 Ιανουαρίου 1957)


Ερωτεύομαι

“Πάει ελεύθερος στο αυλάκι, φτερουγίζει στον αέρα,

πάλλει ζωντανός στον ήλιο, πιάνεται μες στον πευκιά.

Δεν φελάει να τον ξεχάσεις όπως μια κακιά σκέψη, θα πρέπει να τον ακούσεις.

Μιλάει γλώσσα από μπρούτζο και μιλάει γλώσσα πουλιού,

ικεσίες δειλές, παραγγέλματα της θάλασσας

Δεν αξίζει να του θυμώσεις, να του συνοφρυωθείς, πρέπει να τονε κοιμίσεις!

Έχει χαρακτήρα αφέντη, λόγια δεν τον μαλακώνουν,

γρατζουνάει ανθογυάλια κι ανοίγει βαθιά παγόβουνα.

Δε φελάει να του πεις: δεν μπορείς να τον κοιμίσεις: πρέπει να του δώσεις στέγη!

Έχει φίνες πανουργίες σε λεπτά αντίγραφα, επιχειρήματα σοφού,

αλλά σε φωνή γυναίκας.

Η ανθρώπινη επιστήμη, όχι η θεία σε σώζει μόνο: Πρέπει να του δώσεις μπέσα!

Λινό επίδεσμο σου βάνει και εσυ τον ανέχεσαι.

Σου προσφέρει το βραχίονα, δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Φεύγει.

Ακολουθάς υπνωτισμένος παρόλο που βλέπεις πως ο δρόμος πάει στον Άδη!”


Η Γκαμπριέλα Μιστράλ (πραγματικό όνομα Λουκίλα Γκοντόυ Αλκαγιάκα) ήταν σημαντική χιλιανή ποιήτρια, εκπαιδευτικός και διπλωμάτης. Γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1889 στο Ελκιουΐ της Χιλής. Ο πατέρας της ήταν Ινδιάνος αυτόχθονας, ο οποίος μαζί με τις αγροτικές του εργασίες καλλιεργούσε και το τραγούδι, συνέθετε στίχους αυθόρμητα τους οποίους τραγουδούσε με την κιθάρα του. Η Γκαμπριέλα σπούδασε και έγινε δασκάλα. Ένα τραγικό γεγονός στα 23 της, η αυτοκτονία του αρραβωνιαστικού της, την ενέπνευσε να γράψει μια σειρά ποιημάτων που δημοσιεύτηκαν το 1914 με τον τίτλο “Σοννέτα του θανάτου”. Εργαζόταν ως δασκάλα και συνέχισε να γράφει ποιήματα τα οποία δημοσίευε σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1922 τα ποιήματα της συγκεντρώθηκαν σε μία συλλογή και δημοσιεύτηκαν με τον τίτλο “Ερήμωση” γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Την ίδια χρονιά ο υπουργός παιδείας της ζήτησε να γράψει παιδικά ποιήματα.

Συνεργάστηκε με το υπουργείο παιδείας σε διάφορους τομείς. Το 1926 στάλθηκε στη Γενεύη και εργάστηκε ως γραμματέας του μορφωτικού τμήματος της κοινωνίας των Εθνών ενώ τη δεκαετία του 1930 ήταν γενική επιθεωρήτρια των αγροτικών σχολείων της χώρας της. Κατόπιν εργάστηκε ως διπλωμάτης σε διάφορες αποστολές.  Το Πανεπιστήμιο της Χιλής της απένειμε τον τίτλο της καθηγήτριας ισπανικής γλώσσας και πολιτισμού το 1923, παρόλο που η βασική της εκπαίδευση τελείωσε πριν γίνει 12 ετών. Ο αυτοδιδακτισμός της ήταν εξαιρετικός, μια μαρτυρία για την ακμάζουσα κουλτούρα της στις εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία στην επαρχιακή Χιλή καθώς και για την προσωπική της αποφασιστικότητα και την λεκτική ιδιοφυΐα της. Το 1945 τιμήθηκε με το βραβείο νόμπελ, για την λυρική της ποίηση που έκαμε το όνομά της σύμβολο των ιδεαλιστικών τάσεων σ’ ολόκληρο τον κόσμο της Λατινικής Αμερικής. Πέθανε στις 10 Ιανουαρίου του 1957.


Ο Πάμπλο Νερούδα, διεθνώς αναγνωρισμένος ποιητής, ήταν ένας από τους μαθητές της.

"Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε 
Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. 
Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε 
Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. 
Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, 
Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. 
Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, 
Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. 
Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, 
Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς 
Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε 
Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια..."
 Δώσ’ μου το χέρι σου (Dame la mano}, Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής

Πηγές: Βικιπαιδεία