Πέδρο Αλμοδοβάρ. Η αλήθεια εμπνέει την τεχνη.
“Αμφιβάλλω αν ποτέ θα μ’ αγαπήσεις όσο σ’ αγαπώ.. Αν θα βρεις τόσο αγνή αγάπη όσο είναι η δική μου.. Θα βρεις χιλιάδες περιπέτειες χωρίς αγάπη… Και όταν τελειώσουν και θα πονάς, οι απολαύσεις θα σε κάψουν”.
Πέδρο Αλμοδοβάρ (Από την ταινία του “Law of desire” )
Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ γεννήθηκε σαν σήμερα στις 25 Σεπτεμβρίου του 1949, στην περιοχή του Αλμάγρο στην Ισπανία και είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες από μικρή ηλικία. Ο πατέρας του ένας φτωχός βιοπαλαιστής δεν έδινε καμία σημασία στις αναζητήσεις του μικρού Πέδρο, σε αντίθεση με τη μητέρα του, που τον στήριζε από την αρχή και ήταν στο πλευρό του σε όλες τις καλλιτεχνικές του διαδρομές. Στη μητέρα του ο Αλμοδοβάρ είχε τρελή αδυναμία και μάλιστα στην πορεία της καριέρας του, της έδινε πάντα ένα μικρό ρόλο σε όλες τις ταινίες του. Λατρεία και σήμα κατατεθέν για τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη είναι οι γυναίκες, ως σύμβολο ελευθερίας, δύναμης και έκφρασης και οι βασικοί του χαρακτήρες είναι πάντα περιθωριοποιημένοι, κακοποιημένοι, ομοφυλόφιλοι και προβληματικοί εν γένει, ψυχολογικα, ίσως κι στα όρια της ανωμαλίας. Όλες οι ταινίες του είναι χαρακτηριστικά φωτισμένες με χρώμα. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός δε λείπει και φυσικά παρολο που μεγάλωσε σε μία αυστηρή, καθολική οικογένεια, δήλωσε εξαρχής πως είναι γκέι.
Στα 16 του μετακόμισε στη Μαδρίτη και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές του ποδαριού, αφού λόγω της δικτατορίας του Φράνκο ο ισπανικός κινηματογράφος δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος. Στη συνέχεια δούλεψε στον ισπανικό οργανισμό τηλεπικοινωνιών και έτσι κατάφερε να αγοράσει την πρώτη του κάμερα, μια Super 8. Η πρώτη του απόπειρα τιτλοφορείται “Dos Putas” και αμέσως καταπιάνεται με ήρωες και ηρωίδες από το “βρώμικο” περιθώριο! Παραμένει στην τηλεφωνική εταιρεία και παράλληλα εκτός από ερασιτεχνικές ταινιούλες αρχίζει τις επιδόσεις και στο θέατρο. Ηδη αποτελεί μέλος της περιθωριακής, καλτ και «βρώμικης» σκηνής της Μαδρίτης. Ταυτόχρονα, μαζί με το θέατρο (σε έργα πρωτοπορίας και… βρώμικων υπογραφών) τραγουδάει με συγκροτήματα ροκ… τρίτης κατηγορίας.
Εκείνη την κρίσιμη εποχή των σκουπιδιών ο Αλμοδόβαρ αποφασίζει να… σκανδαλίσει. Και συγγράφει τα απομνημονεύματα της φανταστικής πορνοστάρ, Πάτι Ντιφούζα! Αυτό ήταν. Η μισή Μαδρίτη εξαγριώνεται, η άλλη μισή το… σκέφτεται. Ο Αλμοδόβαρ το χαίρεται και συνεχίζει να γυρίζει ταινίες με super-8. “Ηταν μια ευχάριστη, αποδοτική απόλαυση”. Ακολουθεί η εμπνευση και αρχίζουν οι επιτυχίες!
Η πρώτη λέγεται “Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τ’ άλλα κορίτσια”.Βρισκόμαστε στα 1979 και τέσσερα χρόνια μετά το όνομά του εκτοξεύεται με τον “Ματαντόρ” (“Ταυρομάχος”), όπου κουρελιάζει τα ιερά και τα όσια της ισπανικής… φυλής! Τρία χρόνια μετά, αναγνωρίζεται διεθνώς με τις “Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης”. Και ακολουθούν τα “Αγάπα με”, “Κίκα”, “Το μυστικό μου λουλούδι” (1994) και το “Καυτή σάρκα” το απόλυτο… σαρκικό μελό του! Το “Όλα για τη μητέρα μου” (Todo sobre mi madre), είναι μια πολυβραβευμένη ταινία του 1999. Η ταινία ασχολείται με το θέμα του AIDS, τον επαναπροσδιορισμό φύλου, της αναζήτησης σεξουαλικής ταυτότητας, φύλου, θρησκείας, πίστης και λόγου ύπαρξης και τα σχολιάζει με ένα κωμικοτραγικό τρόπο και μια έντονη αίσθηση μαύρου χιούμορ. Η ταινία απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας καθώς και βραβείο σκηνοθεσίας και οικουμενικό βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών. Έχει διακριθεί επίσης με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, BAFTA Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και 7 βραβεία Goya.
Καυστικός, ειλικρινής, ωμός αλλά αληθινός, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ μας μαθαίνει να κοιτάμε πίσω από την εικόνα και να σκάβουμε πιο βαθιά.. εκεί που είναι η αλήθεια του καθενός, χωρίς το φόβο των κοινωνικών προκαταλήψεων και χωρίς την ανάγκη της αποδοχής απαραίτητα. Η αλήθεια ειναι εκεί και είναι πάντα πιο δύσκολο να την αγκαλιάσεις σκεπασμένη..
Σας αφήνω με το υπέροχο τραγούδι που πλαισίωσε το “όλα για τη μητέρα μου”
Πηγές: Βικιπαιδεία, Το Βήμα
