T.S.Eliot: “Στην αρχή μου βρίσκεται το τέλος μου”

ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ: 

BURNT NORTON 

“Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind.” (…)

 

“Το παρόν και το παρελθόν είναι πιθανών και τα δύο παρόντα στο μέλλον. Και το μέλλον εμπεριέχεται στο παρελθόν. Αν ο χρόνος όλος είναι αιωνίως παρών, τότε ο χρόνος όλος είναι ανεκπλήρωτος. Αυτό που θα μπορούσε να έχει γίνει είναι μια αφαίρεση, με το να παραμένει μια διαρκής πιθανότητα, μόνο σε έναν κόσμο υποθετικό. Αυτό που θα μπορούσε να έχει γίνει και αυτό που έχει ήδη γίνει, στοχεύουν σε ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν. Ίχνη βημάτων ηχούν στη μνήμη για το μονοπάτι που ποτέ δεν τραβήξαμε, προς την πόρτα που ποτέ δεν ανοίξαμε, που βγάζει στον ροζ κήπο. Τα λόγια μου ηχούν, έτσι και στο δικό σου μυαλό.” (…)

 

EAST COKER

“In my beginning is my end. In succession
Houses rise and fall, crumble, are extended,
Are removed, destroyed, restored, or in their place
Is an open field, or a factory, or a by-pass.
Old stone to new building, old timber to new fires,
Old fires to ashes, and ashes to the earth
Which is already flesh, fur and faeces,
Bone of man and beast, cornstalk and leaf.
Houses live and die: there is a time for building
And a time for living and for generation” (…)

“Στην αρχή μου βρίσκεται το τέλος μου. Ένα ένα, τα σπίτια δημιουργούνται και πέφτουν, θρυμματίζονται, επεκτείνονται. Μετακινούνται, καταστρέφονται, αναστηλώνονται ή στο μέρος τους βρίσκεται ένα μεγάλο χωράφι, ή ένα εργοστάσιο, ή μια παράκαμψη. Παλιά πέτρα σε καινούριο κτίριο, παλιά ξύλα σε καινούριες φωτιές, παλιές φωτιές σε στάχτες και στάχτες στον κόσμο που είναι ήδη σάρκα γούνας και περιττωμάτων. Οστά ανθρώπου και θηρίου, καλαμποκιού και φύλλων. Τα σπίτια ζουν και πεθαίνουν: Υπάρχει η ώρα της κτίσης και της αποχώρησης και της γέννησης.” (…)

 

THE DRY SALVAGES

(…) Where is there an end of it, the soundless wailing,
The silent withering of autumn flowers
Dropping their petals and remaining motionless;
Where is there an end to the drifting wreckage,
The prayer of the bone on the beach, the unprayable
Prayer at the calamitous annunciation? (…)

(…) “Πού είναι το τέλος σε αυτό, Ο αθόρυβος θρήνος. Ο σιωπηλός μαρασμός των φθινοπωρινών λουλουδιών. Ρίχνουν τα πέταλά τους, παραμένοντας ασάλευτα. Πού είναι το τέλος σε αυτό, στην μεγαλύτερη καταστροφή. Η προσευχή του οστού στην παραλία, η ανέφικτη. Προσευχή κατά την καταστροφική αναγγελία.” (…)

 

LITTLE GIDDING

       If you came this way,
Taking any route, starting from anywhere,
At any time or at any season,
It would always be the same: you would have to put off
Sense and notion. You are not here to verify,
Instruct yourself, or inform curiosity. Or carry report.
You are here to kneel
Where prayer has been valid. And prayer is more
Than an order of words, the conscious occupation

“Αν ήρθες εδώ, έχοντας πάρει οποιονδήποτε δρόμο, ξεκινώντας από οπουδήποτε, οποιαδήποτε ώρα και οποιαδήποτε εποχή, Πάντα θα είναι το ίδιο: Θα πρέπει να απαλλαγείς από τη λογική και την αντίληψη. Δεν είσαι εδώ για να επαληθεύσεις, Φτιάξε τον εαυτό σου ή δώσε τροφή στην περιέργεια σου..Ή δώσε αναφορά. Είσαι εδώ για να γονατίσεις, είσαι εδώ, όπου η προσευχή έχει ισχύ. Και η προσευχή είναι κάτι παραπάνω από μια απλή σειρά λέξεων. Είναι συνειδητή κατοχή.”

Ο Έλιοτ (Αγγλοαμερικανός, 1888-1965) είναι ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές του 20ου αιώνα, εκπρόσωπος της μοντερνιστικής ποίησης, που τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1948. Τα Τέσσερα Κουαρτέτα είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του. Ξεκίνησε να το γράφει το 1936 και το ολοκλήρωσε το 1942. Παραπάνω, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από κάθε κουαρτέτο σε συνδυασμό με μια άκρως ταπεινή και φτωχή προσπάθειά μου να το προσαρμόσω στη γλώσσα μας. Ο Έλιοτ, στο εν λόγω έργο του, που γράφτηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, καταπιάνεται με τον χρόνο. Η θρησκεία τον απασχολεί και η μουσικότητα αγκαλιάζει τους στίχους του. Διαβάζουμε για τη σχέση του ανθρώπου με το χρόνο, με τον κόσμο, με τον Θεό. Ένα από τα πιο σημαντικά ποίηματα παγκοσμίως.

Πηγές Βικιπαιδεία, http://www.davidgorman.com/4Quartets/.

Το άρθρο το αφιερώνω από καρδιάς στον αγαπημένο μου xTc.