“Το δέντρο με το δηλητήριο” του Ουίλιαμ Μπλείκ

Θύμωσα με το φίλο μου:
είπα την οργή μου, η οργή μου έσβησε.
Θύμωσα με τον εχθρό μου:
δεν το είπα, η οργή μου θέριεψε.
Και την πότιζα με φόβο
Νύχτα και μέρα με τα δάκρυά μου
Με χαμόγελα την έκρυψα
και με γλυκές, απατηλές γητειές.
Μέρα και νύχτα εκείνη θέριευε,
μέχρι που γέννησε λαμπρό μήλο,
κι ο εχθρός μου το ‘δε να λάμπει
κι ήξερε ότι ήτανε δικό μου.
Κλεφτά μπήκε στον κήπο μου
όταν η νύχτα είχε ρίξει τα πέπλα της
και την αυγή τον είδα με χαρά
ξαπλωμένο να κείτεται κάτω απ’ το δέντρο.

Ο Άγγλος Ουίλιαμ Μπλέικ (1757-1827) ήταν ποιητής, ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος, μυστικιστής και οραματιστής. Αρχικά, δεν έλαβε αποδοχή από τον κόσμο και κατηγορήθηκε ως παράφρων. Από τα δώδεκά του έγραφε ποιήματα και οι γονείς του τον στήριξαν δεδομένης της καλλιτεχνικής του φύσης και τον έστειλαν σε σχολείο για να διδαχθεί ζωγραφική. Ακόμα και σήμερα δε γνωρίζουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τεχνικής του Μπλέικ στη ζωγραφική.

Σήμερα, θεωρείται μεγαλοφυΐα και ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

“Η πίστη πως ο νους μπορεί να συλλάβει την αλήθεια με τρόπο άμεσο, η απόρριψη των δεδομένων των αισθητηρίων και των διαδικασιών του λογικά σκεπτόμενου νου, η άρνηση -πότε απόλυτη και πότε υπό όρους-της υλικής πραγματικότητας, η έντονη αντίδραση εναντίον κάθε είδους που θεωρείται σαν εμπόδιο της ελεύθερης έκφρασης του ανθρώπου ως όλου…”

είναι μερικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Μπλέικ ως μια επαναστατική μορφή της εποχής του.

Πηγές: William Blake “Προφητικά” Εκδόσεις Χατζηνικολή -1986, μετάφραση Βαγγέλης Αθανασόπουλος. / Βικιπαιδεία