Τι είναι αυτό που αγαπώ στον Νερούδα

Θυμάμαι πάντοτε τον εαυτό μου να έλκεται από μια ανυπότακτη, μυστηριακή σχεδόν δύναμη εξερεύνησης, κάθε φορά που στα αυτιά μου αντηχούσε το όνομα ενός καλλιτέχνη. Η μαγνητική της τέχνης -από παιδί μέχρι σήμερα- με ωθεί ακατάπαυστα στην ώσμωση με νέες ιδέες, τεχνικές και επακόλουθα καταλήγει σε έναν πνευματικό, εσωτερικό διάλογο με το έργο της προσωπικότητας του ατόμου που επιθυμώ να ανακαλύψω.

Γνωρίζω έναν καλλιτέχνη, επειδή τον αφήνω να μου ανοίξει την ψυχή του να μου συστηθεί μέσα από το αποτέλεσμα της τέχνης του. Ύστερα, αν όλα πάνε καλά και οι πνευματικοί μας ορίζοντες συναντιόνται, παρασύρομαι στα μονοπάτια της έρευνας αναζητώντας διακριτικά πληροφορίες για τη ζωή του.

Μέσα σε ένα τέτοιο ταξίδι διανοητικής απόλαυσης γνώρισα τον Χιλιανό, νομπελίστα ποιητή Πάμπλο Νερούδα, πριν από περίπου είκοσι χρόνια. Φύση ρομαντική γοητεύτηκα από τη συναισθηματικότητα των στίχων του, την εκφραστικότητα των σκέψεών του και τη δραματικότητα των περιγραφών του. Η δύναμη του λόγου του άγγιξε τρυφερά τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου και ένιωσα μέσα μου την αναγέννηση της αγάπης με τέτοιο τρόπο που μόνο ένα μικρό παιδί μπορεί να προσφέρει.

«Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις¹, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει…», θα γράψει για να υμνήσει για μια ακόμη φορά τη ιερότητα του έρωτα που μετουσιώνεται σε βαθιά, αληθινή αγάπη.

«Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου, έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα, ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή», θα εξομολογηθεί για να φανερώσει τον τρόπο που ξεπροβάλλει μέσα από μια άλλη ύπαρξη το ενδότερο είναι του: το ενδιαφέρον για τη βιοπάλη και τον αγώνα των απλών ανθρώπων.

Λίγο πιο κάτω, θα επισφραγίσει τη μελωδικότητα της ποίησής του και θα μαρτυρήσει την αγάπη του για τη φύση, λέγοντας : «Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι ,σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί», κοινοποιώντας στο ευρύτερο κοινό τη γλυκιά θλίψη της καρδιάς του και την πίστη του στην ένωση που χαρίζει η «απλωσιά της ανιδιοτελούς αγάπης».

Τι είναι αυτό που αγαπώ στο Νερούδα;

Αγαπώ το ότι ενώ είμαστε διαφορετικοί, μοιάζουμε επί της ουσίας πάρα πολύ.

Αγαπώ το ότι μου φέρνει στο μυαλό το νερό και τα όνειρα.

Αγαπώ το ότι στην ποίησή του γεύομαι την αλμύρα της θάλασσας.

Αγαπώ τη μοναδικότητα της ευαισθησίας του που αναδύεται σιγά σιγά μέσα από τη σκληρή ζωή και το βιός του.

Γράφει η Δήμητρα Λογγίνου. Της ιδίας είναι και η φωτογραφία εξωφύλλου.