Ουίλιαμ Μπλέικ: Ο μεγαλοφυής παράφρων.

Ο Άγγλος χαράκτης, ποιητής και ζωγράφος Ουίλιαμ Μπλέικ επικρίθηκε σφοδρά στην εποχή του για το έργο του, το οποίο θεωρήθηκε ως μια τρέλα – και ο ίδιος, θύμα της παραφροσύνης του. Σήμερα, θεωρείται μια από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες όλων των εποχών. Του αποδίδεται μια ιδιαίτερη ευφυΐα για το έργο του εν συνόλω, καθώς και για τον τρόπο που είχε ανακαλύψει να το παρουσιάζει.

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ, όπως χαρακτηριστικά τον περιέγραψε το Literary Chronicle, είναι “ένας από εκείνους τους μεγαλοφυείς ανθρώπους… που οι εκκεντρικότητές τους είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτες από τις επαγγελματικές ικανότητές τους.”

Ο Μπλέικ γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1757 κι έζησε ως το 1827, ενώ έτυχε μιας σπάνιας συμπεριφοράς για την εποχή από την οικογένειά του. Οι γονείς του, που αντιλήφθηκαν από νωρίς την κλίση του στα καλλιτεχνικά δρώμενα, στάθηκαν στο πλάι του, ώστε να μπορέσει ο γιος τους να προσεγγίσει το ταλέντο του. Από τα πρώτα χρόνια της σχολής, όπου παρακολουθούσε μαθήματα σχεδίου ήρθε σε επαφή με άλλους καλλιτέχνες.

Ισχυριζόταν επίσης, ότι έβλεπε οράματα. Άρχισε, ωστόσο, να γράφει ποιήματα και κατάφερε να συνδυάσει τη ζωγραφική του με την ποίησή του ανακαλύπτοντας μια νέα μέθοδο παραγωγής των έργων του, την οποία ο ίδιος ονόμασε “πεφωτισμένη εκτύπωση”.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεθόδου αυτής του Μπλέικ είναι το παρακάτω έργο του:

Ένα πολύ εύστοχο ποίημα με την ιδιαίτερη γραφή ενός παράφρονα, ή μήπως ενός ευφυούς ανθρώπου;

Θύμωσα με το φίλο μου:
είπα την οργή μου, η οργή μου έσβησε.
Θύμωσα με τον εχθρό μου:
δεν το είπα, η οργή μου θέριεψε.
Και την πότιζα με φόβο
Νύχτα και μέρα με τα δάκρυά μου
Με χαμόγελα την έκρυψα
και με γλυκές, απατηλές γητειές.
Μέρα και νύχτα εκείνη θέριευε,
μέχρι που γέννησε λαμπρό μήλο,
κι ο εχθρός μου το ‘δε να λάμπει
κι ήξερε ότι ήτανε δικό μου.
Κλεφτά μπήκε στον κήπο μου
όταν η νύχτα είχε ρίξει τα πέπλα της
και την αυγή τον είδα με χαρά
ξαπλωμένο να κείτεται κάτω απ’ το δέντρο.

Ήταν πνεύμα ανήσυχο και αυτό φαίνεται στα ποιήματά του, αφού τέθηκε ενάντια στις αξίες της Βρετανικής αυτοκρατορίας και παρέμεινε ακμαίος και πολυγραφής ως το τέλος της ζωής του. Επιθυμία του ήταν να μάθει Ιταλικά, ώστε να μπορέσει να διαβάσει αλλά και να εικονογραφήσει τη Θεία Κωμωδία.

Τα οράματά του όμως προκατέβαλαν τους συγχρόνους του και ο Μπλέικ θεωρήθηκε ως παράφρων και χλευάστηκε – κάτι που τον απογοήτευε διαρκώς. Διοργάνωσε ο ίδιος έκθεση των έργων του για να βοηθήσει και να προβάλει την προσπάθειά του, αλλά μάταια. Η έκθεση είχε τις χειρότερες κριτικές. Ο ίδιος είχε πει για τα έργα του:

“Το Υψηλό παραμένει κατ’ ανάγκη σκοτεινό για τους Αδύναμους ανθρώπους. Αυτό που μπορεί να είναι σαφές για έναν ηλίθιο δεν είναι άξιο της προσοχής μου.”

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου ο Μπλέικ έχει καταλάβει κυρίαρχη θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία με την εκκεντρικότητα και την ιδιαιτερότητά του. Τότε χαρακτηρίστηκε ως τρελός, τώρα όμως χαρακτηρίζεται ως ένα ευφυές πνεύμα, μια ξεχωριστή προσωπικότητα και μια από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ένας “προφήτης” της Αγγλικής Λογοτεχνίας.

Γράφει η Γεωργία Παρασκευά. Πηγή:  globalist.gr