Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στις 17 Ιουνίου του 1922, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο Λύκειο Κοραής και στο Καθολικό Γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση ενώ ήταν έγκυος και γέννησε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη διετία 1953-1954 έζησε στο Παρίσι. Από τη θέση της δημοσιογράφου αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Παπαδόπουλου.  Μελέτησε όσο κανείς το Νίκο Καζαντζάκη, και έγινε ευρέως γνωστή για το βιβλίο της “Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός”, ενώ έκανε την εμφάνισή της στα γράμματα το 1950 με την  συλλογή διηγημάτων “Αγάπη”. Ήταν παθιασμένη με τη Λογοτεχνία και κυρίως με την ποίηση του Ελύτη για τον οποίο έγραψε το 1971, η δημιουργός των “Βιογραφία – Άπαντα Μ. Πολυδούρη” (1961), “Και το χρυσάφι των κορμιών τους” (1961), “Οι καταραμένες” (1962), “Οι Εβραίοι κάποτε”(1966), “Ο ηλιοπότης Ελύτης” (1971), “Επάγγελμα: Πόρνη” (1978), “Η γυναίκα σου η αλήτισσα” (1984), “Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χθες” (1990), κ.α. Το μυθιστόρημά της “Η αγάπη άργησε μια μέρα” διασκευάστηκε και προβλήθηκε από την ΕΤ-1. (Συστήνω ανεπιφύλακτα την προβολή του!)

Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 2 Οκτωβρίου του 1998 μέτα από εγκεφαλικό επεισόδιο, στη γενέτειρα της. Ο λόγος της υπήρξε αντισυμβατικός και χαρακτηρίστηκε ως η σκοτεινή θεά Εκάτη της λογοτεχνίας μας.

Ο Μίλτος Πασχαλίδης αφιέρωσε το τραγούδι «Συβαρίτισσα» (ένα από τα τραγούδια του δίσκου του με τίτλο «Βυθισμένες άγκυρες»), στη Λιλή Ζωγράφου:

“Το αγαπώ πολύ αυτό το τραγούδι και δεν έχω αλλάξει ούτε κόμμα, από τη μέρα που την έγραψα… Όμως, όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι αφτιασίδωτα, βγήκαν κατευθείαν. Η “Συβαρίτισσα” είναι αφιερωμένη στη Λιλή, που την αγαπούσα πολύ. Την προηγούμενη βραδιά, πριν πάθει το εγκεφαλικό, ήμασταν μαζί και πίναμε ρακές στο Ηράκλειο. Γι’ αυτό στο τέλος γράφω “η αγάπη άργησε μια μέρα”. Δεν αναφέρεται μόνο στο βιβλίο της. Δεν ήμασταν πολλά χρόνια φίλοι, είχαμε γνωριστεί τα τελευταία 3-4 χρόνια. Ήταν ένας από τους πιο λαμπερούς ανθρώπους που γνώρισα. Με γοήτευαν τα μάτια της. Μαγνήτιζαν. Είχαν πολύ θυμό, πολλή αγάπη, πολύ έρωτα. Ηταν παράξενα μάτια, είχαν ζωή. Και βέβαια, επειδή μου αρέσει να λέω ιστορίες, αγαπώ πολύ και να ακούω ιστορίες. Και η Λιλή όταν ξεκινούσε να λέει ιστορίες μπορούσε να μιλάει ώρες κι εμένα μου άρεσε πολύ να την ακούω”.

(Μίλτος Πασχαλίδης, συνέντευξη στον Ριζοσπάστη, Κυριακή 17 Ιούνη 2001).