Νίκος Παπαδόπουλος

«Και γιατί θάπρεπε να με απασχολεί η Λουΐζα στην άκρη του κόσμου;» σκέφτηκε. Ήταν με μιαν άλλη, συνομήλικη τώρα αυτή,

Δεν ήταν καλό το καλαμπόκι, του είπε, δε μούδωσες σαν το προηγούμενο, αυτό έμενε πέτρα μέσα, μου πετάγανε τα χωνιά

«Η θάλασσα ασήμωνε στο πέσιμο του ήλιου και…» Όχι, όχι, κόφτο τώρα που είναι νωρίς. «Η θάλασσα σάλευε απαλά στο

Δευτέρα εικοσιεννέα Ιουνίου ξεκινάει να περπατήσει αυτό το καθημερινό περπάτημα μέχρι τον φούρνο με το ψηλό πεζοδρόμιο να της κόβει

Αυτή ήταν η μυρωδιά. Λευκή σοκολάτα. Ανάμεσα στις σελίδες εκατόν τέσσερα και εκατόν πέντε το βιβλίο μύριζε λευκή σοκολάτα. Το

Ανοιγόκλεινε τα μάτια της αργά· αργά σαν πέταγμα γλάρου, και κάθε φορά που άνοιγαν τα βλέφαρα το βλέμμα της ήταν

«Τι σε νοιάζει ‘σένα; Αυτό να μου πεις! Τι σε νοιάζει; Την πέταξες, δεν τηνε πέταξες; Άει γειά σου! Τι

Γύρισε απ΄ το καφενείο βρίζοντας, Την πουτάνα την αδερφή μου, την μπίξια την δείξια, όλο με γκόμενους γυρνάει, σπίτι δεν