Είδαμε την Ασκητική του Καζαντζάκη στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν.
Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν άνοιξε την αυλαία του στο κοινό με το Θέατρο Βορείου Ελλάδος, που ανέβασε την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, για τρεις παραστάσεις 13, 14 και 15 Σεπτέμβρη. Είμασταν εκεί, όπως σας είχαμε υποσχεθεί και παρακάτω θα παραθέσουμε τις απόψεις μας για αυτό που είδαμε.
Πάντα μια παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, είναι πολλά υποσχόμενη, κυρίως όταν βλέπουμε έργα του βεληνεκούς της Ασκητικής του μεγάλου Νίκου καζατζάκη. Προσωπικά δεν είχα συγκεκριμένες απαιτήσεις, ήξερα όμως πως έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να μπει στη θέση του ηθοποιού και να ζήσω μαζί του αυτό που προσπαθεί να περάσει στο κοινό, μιας και αυτός είναι ο σκοπός ενός τέτοιου θεατρικού εγχειρήματος. 
Η ατμόσφαιρα ήταν μυσταγωγική στη σκηνή του Κάρολος Κουν. Λίγα και απλά αντικείμενα πάνω σε απλωμένο χώμα και συγκεκριμένα μουσικά όργανα, όπως φλάουτο και μπεντίρ μεταξύ άλλων, βοήθησαν σε μία εναλλαγή έκφρασης των ηθοποιών στο μοίρασμα ενός μονολόγου. Ήταν σαν ένας συνειδησιακός διάλογος μεταξύ όλων των φωνών στο κεφάλι ενός ανθρώπου και ένιωθα τη μάχη του καλού με το κακό όταν μπλέκεται σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Παρακολουθόντας την παράσταση και έχοντας ως κριτήριο αποκλειστικά την απόδοση των ηθοποιών του ΚΘΒΕ, δε θα μπορούσα να μη σκεφτώ τι ήταν τελικά αυτό που ενόχλησε τόσο τους πολέμιους του Καζαντζάκη, μα θα σταθώ μόνο στην προσωπική μου οπτική, η οποία ήταν ένας θρήνος στην ανθρώπινη υπόσταση και τις αδυναμίες που παλεύουμε να νικήσουμε. Ο Θεός είναι μέσα μας και είναι ένας μόνιμος στόχος της συνείδησης μας στα δύσκολα. Εκεί στρεφόμαστε για να πάρουμε δύναμη να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις και εκεί ρίχνουμε το φταίξιμο όταν νιώθουμε πως η ζωή μας αδικεί και μας βυθίζει σε σκοτεινά μονοπάτια. Είναι το παν να πολεμάς για κάτι καλύτερο, αφού η φύση σου είναι ανήσυχη σαν ον και τίποτα δεν είναι αρκετο από τα κεκτημένα για τα οποία πάλεψαν οι πρόγονοι μας; Είναι το παν να προετοιμάζεις τους απογόνους σου να φτιάξουν ένα μέλλον όπως το φαντάστηκες και δεν κατάφερες να το φτιάξεις; Έχεις εμπιστοσύνη στο Θεό ή έχει ο Θεός σε σένα; Ο Θεός είναι Αγάπη, αναμφισβήτητα ο Καζαντζάκης κατέβασε το Θεό στον άνθρωπο, για να του δείξει πως μπορεί να είναι όμοιος του, για να του δείξει να αγαπά. Η προσέγγιση του ανθρώπου δίπλα μας δε θα είναι πια η πολυτέλεια της καλής πλευράς του εαυτού μας, αλλά θα είναι ανάγκη για αυτοσυντήρηση.
Η ομάδα των ηθοποιών του ΚΘΒΕ με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Ανδρέα Κουτσουρέλη, μέσα από αυτήν τη παράσταση μας κάνει να προβληματιστούμε βαθύτερα όσον αφορά τις προσωπικές μας αναζητήσεις.
Μαρία
Η Ασκητική είναι ένα βιβλίο σκέψεων του συγγραφέα και παρακίνησης του ανθρώπου να διασχίσει τα μονοπάτια της ζωής. Είναι μια προσωπική πινελιά του και με προσωπική αντίληψη, όποιος το έχει διαβάσει θα το καλοδεχτεί ή θα το κακοδεχτεί. Ή απλώς θα έχει διαβάσει ένα πολύ δυνατό βιβλίο έχοντας τις ενστάσεις του… Όπως και να ‘χει, η εικόνα που έχει ο καθένας μας στο μυαλό του για την Ασκητική είναι μοναδική. Το Θέατρο Βορείου Ελλάδος έκανε μια πολύ καλή προσπάθεια να αποδώσει μια τέτοια εικόνα. Με ξάφνιασαν θετικά οι έξι διαφορετικές φιγούρες που συνδιαλέχθηκαν, αποδίδοντας το κείμενο που αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο, σαν πολλά μέσα στο ένα. Έτσι, είδαμε μια ομάδα, που με μεράκι και ζήλο μας έδειξε την προσπάθειά της, με λίγα κι έξυπνα σκηνικά και με την παρουσία όλων των μελών της επί σκηνής, καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Θεωρώ, τελικά, ότι όσοι την είδαν, χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλίο, παρακινήθηκαν, ώστε να το κάνουν..
Γεωργία
