Προσπαθώντας να καταπιώ τον άδικο χαμό του Αντώνη.

Προσπαθώντας να καταπιώ το τραγικό περιστατικό στο λιμάνι του Πειραιά τον Σεπτέμβρη του 2023.

Αν εξαιρέσουμε την παρακμή που επικρατεί στο κοινωνικοπολιτικό μας περίβλημα, όπου αυτοί που διοικούν, ηγούνται, κινούν τα νήματα δεν έχουν καμία ευαισθησία και δεν αναλαμβάνουν ποτέ τις ευθύνες που τους αναλογούν,

Αν εξαιρέσουμε το ότι αυτούς εμείς τους εκλέγουμε,

Αν εξαιρέσουμε το καθημερινό, αέναο κυνήγι θησαυρών από τους εύπορους και το κυνήγι της επιβίωσης από τους βιοπαλαιστές,

Αν εξαιρέσουμε το ότι είμαστε εθνικά υπερήφανοι για μια πατρίδα που ήταν στην αρχαιότητα σπουδαία, της οποίας η δόξα δε μας αναλογεί πια. Σπουδαία, επειδή υπήρξαν σπουδαίες προσωπικότητες που στιγμάτισαν την ιστορία του κόσμου, αλλά και λίγο άγρια. Άγρια, εφόσον υπήρξε ένα κώνειο, ένας Καιάδας κι ένα σωρό πτώματα μετά από μάχες και ναυμαχίες,

Αν εξαιρέσουμε το ότι η άκυρη αυτή υπερηφάνεια μας, μας κάνει άκυρα να νομίζουμε ότι έχουμε και μια ανώτερη θέση στον κόσμο, εμείς οι δημιουργοί της Δημοκρατίας. Όπως δημοκρατικά εκλέγουμε και τώρα τους διοικούντες αυτού του τόπου,

Αν εξαιρέσουμε την παιδεία στο σύνολο της σαν έννοια που είναι υπό κατάρρευση. Η γενιά των εξήντα και άνω που μεγάλωσε επί το πλείστον υπό το μοτίβο του πατριαρχικού μοντέλου οικογένειας, που η σωματική, ψυχολογική, ακόμα και η συναισθηματική κακοποίηση και εξουσία χόρευε μέσα στα σπίτια σαν φυσιολογικό φαινόμενο,

Αν εξαιρέσουμε ότι ένα μέρος της γενιάς αυτής (με πολλές και λαμπρές εξαιρέσεις βέβαια και αυτό είναι το καθησυχαστικό) έχει ακόμα δικαίωμα ψήφου και εργασίας και συναντάμε πολλούς εργαζομένους σε Δημόσιο αλλά και Ιδιωτικό Τομέα, όπου αγένεια και έπαρση παραβλέπονται αβασάνιστα,

Αν εξαιρέσουμε ότι η έλλειψη ευαισθησίας θεωρείται ΑΚΟΜΑ προνόμιο. Έτσι ακούγεται εν έτει 2023: Όσοι έχουν ευαισθησίες είναι μαλθακοί και αδύναμοι, όσοι όμως είναι σκληροί θα πάνε μπροστά γιατί ξέρουν να επιβιώνουν,

Αν εξαιρέσουμε ότι βάσει αυτού μεγαλώνουν πολλά παιδιά. Να μην είναι ευαίσθητα, να είναι σκληρά. Παραβλέπεται στα παιδιά η ζήλεια, ο φθόνος, η εκδίκηση, η κυριαρχικότητα, η αγένεια, η ανταγωνιστικότητα, η εκμετάλλευση, με την αηδιαστική ταμπέλα: Παιδιά είναι, έτσι κάνουν τα παιδιά. ΟΧΙ. Τα παιδιά βλέπουν και μαθαίνουν. Έχουν έναν χαρακτήρα, ο οποίος πλάθεται. Τα παιδιά που κάνουν έτσι είναι τα παιδιά που έτσι μαθαίνουν να κάνουν. Και δυστυχώς, θα είναι έτσι και ως ενήλικες. Απλά θα καμουφλάρουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά γιατί θα φύγει ο παιδικός αυθορμητισμός. Ένας καλύτερος κόσμος θα έρθει αν μεγαλώνουν οι άνθρωποι με και μέσα σε ευαισθησίες. Ένας σκληρότερος κόσμος θα έρθει αν μεγαλώνουν οι άνθρωποι με και μέσα σε σκληρότητα,

Αν εξαιρέσουμε τo παιχνιδάκι που έχει καθιερωθεί να παίζεται όπου και αν κοιτάξω. Ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Μάστιγα. Η καπνοβιομηχανία και ο τζόγος μπροστά του χωλαίνει. Καινούρια τάμπλετ, κινητά, υπολογιστές, κάθε χρόνο με αναβαθμισμένα λογισμικά και παπαρούνες στο πέτο και τρεχάλα να τα προλάβουμε. Το παιχνίδι του αιώνα. Το παίζουμε όλοι και το ευχαριστιόμαστε. Και να βασανιζόμαστε να κρατηθούμε μακριά από τον εθισμό. Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός. Οι πιο αδικημένοι να είναι και πάλι τα παιδιά που τα βομβαρδίζουμε με τιμωρίες, απειλές, περιορισμούς, διδαχές για τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από όλα αυτά και να τα χαρακτηρίζουμε ως αποβλακωμένα. Να και κάτι απτό: Τα παιδιά αισθάνονται ενοχές, αδικία. Μην παραβλέπεις αυτές τις δύο λέξεις. Θα τα κυνηγούν σε όλη τους τη ζωή. Και κάποια στιγμή θα στο τρίψουν στη μούρη. Άπαξ και είσαι παίκτης αυτού του παιχνιδιού, τότε δέξου ότι είναι λάθος αντιμετώπιση να διατάξεις με όλο σου το σθένος ένα παιδί να φύγει από την οθόνη που έτσι κι αλλιώς είναι ένα δυνατό δέλεαρ εθισμού και το έχεις μέσα στο σπίτι σου. Βρες άλλον τρόπο. Δώσε του ελευθερία και μάθε του να την διαχειρίζεται προς όφελός του. Παίρνει χρόνο. Δεν είναι εύκολο. Αν φυσικά μπορείς να διαχειριστείς κι εσύ τη δική σου. Και αυτό ένα ρίσκο είναι,

Αν εξαιρέσουμε το ότι βιώνουμε την εποχή της ενοχής. Ενοχές για τα πάντα. Για το τι τρώμε, για το πώς ζούμε, για το αν γυμναζόμαστε συχνά, αν καπνίζουμε, αν είμαστε εντάξει σε όλα τα κοινωνικά πρέπει,

Αν εξαιρέσουμε την ηδονιστική κατάθλιψη των σόσιαλ μίντια,

Αν εξαιρέσουμε το ότι τα επικριτικά και υβριστικά σχόλια στο Facebook πέφτουν βροχή, νοερά μας φαντάζεται αυτός που σχολιάζεται, γιατί αν τον είχαμε μπροστά μας θα υποκρινόμασταν τους καλούς, απλά. Μήπως αυτό φανερώνει και τον πραγματικό μας εαυτό; Γεμάτο μίσος, θυμό, υποκρισία. Αντιμετωπίζουμε την αδικία με μίσος και οργή. Απελπισμένοι,

Αν εξαιρέσουμε το κακό, κάκιστο φαινόμενο του αν μια μικρή δόση εξουσίας πέσει στην παλάμη ενός ανθρώπου, είναι ικανός για όλα. Πρέπει όλοι οι γύρω του να κρυφτούν. Θέσεις ισχύος στις οικογένειες, στις σχέσεις, στην εργασία, στα σχολεία στο κράτος. Πόσο εύκολο γίνεται για αυτόν να διατάξει και να δει τα γύρω κεφάλια να σκύβουν,

Αν εξαιρέσουμε το φαινόμενο του όποιος έχει τα λεφτά ζει και πιο καλά,

Αν εξαιρέσουμε το φαινόμενο του όλοι φιλοσοφούμε για έναν καλύτερο κόσμο, γιατί αυτό έχουμε ανάγκη, αλλά βγάζουμε τον εαυτό μας στην απέξω. Αυτός τα κάνει όλα σωστά. Έτσι είναι ο κόσμος, δε φταίω εγώ. Εγώ είμαι καλός και άξιος,

Αν εξαιρέσουμε το φαινόμενο ότι τρώμε τα άψυχα, κενά ενδιαφέροντος, απαρχαιωμένα, σχολικά βιβλία, αμάσητα,

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι στα Πανεπιστήμια εισάγονται πλέον φοιτητές με σούπερ βαθμούς αλλά ένα μεγάλο ποσοστό δεν ξέρει τον αόριστο του λύω ή μια απλή μαθηματική πράξη,

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι η πίστη του ενός στον Θεό κρίνεται από τον διπλανό του που είναι και αυτός άνθρωπος, αλλά κρίνει. Γιατί αυτός ξέρει,

Αν τα εξαιρέσουμε όλα αυτά….

Τότε πώς στην ευχή τη στιγμή που λύγισε ο καταπέλτης αυτός ο λοστρόμος ή ύπαρχος ή ο, τι άλλο ήταν, δεν άρπαξε το παλικάρι από το μπράτσο να το τραβήξει πίσω; Πώς στην ευχή δεν ταράχτηκε;

Πώς στην ευχή δε λειτούργησε το ανθρώπινο ένστικτο;;;;;;;;

Μάλλον είναι πολλές οι εξαιρέσεις και το ανθρώπινο ένστικτο της προστασίας δε λειτουργεί σαν αντανακλαστικό.

Το παιχνίδι τελειώνει σιγά σιγά. Νικάτε.

Εσείς οι σκληροί.

Εμείς οι ευαίσθητοι ανασυγκροτούμε τις δυνάμεις μας.

Για τον κλισέ καλύτερο, ίσως και ουτοπικό κόσμο, που όλοι περιμένουμε, θα πρέπει να ξεκινήσει μια συναισθηματική επανάσταση. Αν η αρχή είναι τώρα, τα κατάλοιπα της σημερινής κοινωνίας θα μπορέσουν να εξαφανιστούν σε 5-6 γενιές. Εγώ κι εσύ δε θα ζούμε για να το δούμε. Η αρχή όμως δεν είναι τώρα. Ή μήπως είναι;

Ίσως να έχει ο καθένας από εμάς κάπου πάνω του, μέσα του, γύρω του, μια αρχή.