Γιατί ξεχνάμε τις υποθέσεις των βιβλίων και των ταινιών;

Κάποτε μέμφθηκε η γραφή ότι θα υποσκάπτει τη μνήμη του ανθρώπου. Αδιαμφισβήτητα όμως, χωρίς αυτήν δε θα εξελισσόμασταν τόσο όσο τα έχουμε καταφέρει ως τώρα. Σήμερα όπου υφιστάμεθα βροχή από πληροφορίες μέσω της τεχνολογίας μπορούμε να πούμε ότι η μνήμη δε μας είναι και τόσο απαραίτητη αφού κάθε μας γνώση είναι καταγεγραμμένη όχι μόνο στα χαρτιά αλλά πολύ πιο σημαντικό κι εύκολο, στο διαδίκτυο. Δε χρειάζεται λοιπόν να την εξασκούμε τόσο πολύ ώστε να είμαστε σε θέση να ανακαλούμε ό, τι απαιτείται. Αδιαμφισβήτητα όμως, η τεχνολογία μας χαρίζει έναν πρωτόγνωρο κόσμο τον οποίο καλούμαστε να σεβόμαστε γιατί μας πάει ένα βήμα παραπέρα από την ανάκληση της γνώσης. Από πειράματα έχει αποδειχθεί ότι η μνήμη λειτουργεί καλύτερα όταν έχει χρόνο να επεξεργαστεί αυτό που είδε ή διάβασε ο αναγνώστης. Για παράδειγμα, καλύτερα αφομοιώνεται μια τηλεοπτική σειρά όταν παρακολουθούμε ένα επεισόδιο την εβδομάδα από ότι να τα παρακολουθήσουμε το ένα μετά το άλλο.

Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και ας πάμε στα χρόνια του Πλάτωνα και συγκεκριμένα στον “Φαίδρο” όπου διαδραματίζονται τα ακόλουθα:

Θευθ: «Βασιλιά μου, οι Αιγύπτιοι θα γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας τα γράμματα και θα γίνουν ικανότεροι στην μνήμη· μνημονικό και μόρφωση έχουν βρει το φάρμακο τους!».

Βασιλίας:  «Θευθ, αξεπέραστε στις εφευρέσεις· άλλοι είναι ικανοί να γεννήσουν μια τέχνη κι άλλοι να κρίνουν πόση ωφέλεια ή ζημιά φέρνει η τέχνη αυτή σ΄ όσους θα την χρησιμοποιήσουν. Δες τώρα, είπες κι εσύ, από αγάπη, σαν πατέρας των γραμμάτων, το αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που μπορούν να δώσουν. Γιατί αυτή σου η εφεύρεση θα φέρει χαλάρωμα στο μνημονικό εκείνων που θα τη μάθουν γιατί θα αδιαφορήσουν για την εξάσκησή του· περνά από το νου σου ότι, με το να βασανίζονται στα γράμματα, το μυαλό τους θα ανιστορεί τα όσα έμαθε με τη βοήθεια κάποιου που έρχεται από έξω, με ξένα σημάδια κι όχι από μέσα τους, από τη δύναμη του δικού τους μνημονικού· που πάει να πει ότι το φάρμακο που βρήκε δεν είναι για το μνημονικό, είναι για την υπόμνηση. Αυτό που με τη βοήθειά σου θ΄ αποχτήσουν οι μαθητές είναι σοφία για τα μάτια του κόσμου κι όχι η αληθινή· γιατί συσσωρεύοντας μέσα τους γνώσεις πολλές δίχως να μαθητέψουν σε δασκάλους θα φανταστούν ότι έχουν πολύ μυαλό, ενώ οι περισσότεροί τους δεν έχουν καθόλου και θα γίνουν ανυπόφοροι στις συζητήσεις, αφού εκεί που περιμέναμε να γίνουν σοφοί, έγιναν δοκησίσοφοι»

Πληροφορίες από: βικιπαιδεία, e-daily.gr, theatlantic.com, jerz.setonhill.edu