Η ευσυνειδησία του ενός Ζωή για τον άλλον.

Σήμερα έχει συννεφιά. Πολυκατοικίες, ταράτσες, απλωμένα ρούχα. Κάποιοι καπνίζουν στο μπαλκόνι τους. Φαντάζομαι πόσο ποικίλουν τα συναισθήματα όλων υπό τον εγκλεισμό τους μέσα στο σπίτι. Σίγουρα ο απέναντι γείτονας δεν αισθάνεται το ίδιο με εμένα και ούτε εγώ το ίδιο με τον παραδιπλανό μου. Ίσως το μόνο κοινό μας να είναι ο σκοπός μας. Έχουμε τον ίδιο σκοπό. Οι περισσότεροι. Ναι, είμαι σίγουρη.

Φαντάζομαι για τους πολύ κοινωνικούς ανθρώπους ο εγκλεισμός να ήταν ένα γερό χτύπημα. Αλλά είναι η πρώτη και ίσως μοναδική φορά που μπορούν να καταχραστούν τα social χωρίς ενοχές. Για τους ευαίσθητους φαντάζομαι ότι δεν συγκρατούν τα δάκρυα τους απέναντι στην αίσθηση της “πανδημίας”. Υπάρχει όμως ο σκοπός. Και ο σκοπός είναι αυτός που θα φέρει δάκρυα χαράς και όχι πόνου. Για τους αδιάφορους φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ στενάχωρο και άβολο να πρέπει να καταδικάσουν τις επιθυμίες τους και να απομονωθούν.  Αυτό όμως θα τους κάνει καλύτερους. Ίσως με λίγη πίεση παραπάνω να είναι οι τυχεροί που θα ξαναπάνε στη θάλασσα και θα κάνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Για τους υπέρμαχους του καταναλωτισμού ίσως είναι ένα μάθημα για το πόσο ανούσιο τελικά είναι αυτό το πάθος. Για τους έξυπνους που τα ξέρουν όλα και γίνονται γιατροί και πολιτικοί στο δευτερόλεπτο είναι μια ευκαιρία να σκεφτούν πραγματικά τί συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μας. Και ο σκοπός είναι πάνω από όλα. Γιατί για όποιον λόγο και αν φτάσαμε εδώ, αυτό που προέχει κι έχει σημασία είναι η Ζωή. Για τους αισιόδοξους τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Γιατί, μια πανδημία είναι… Θα περάσει. Όπως τόσες και τόσες άλλες στην ιστορία των καιρών. Για τους μικροβιοφοβικούς τα πράγματα μπερδεύονται.. Αισθάνονται ότι ζουν σε κατάσταση πανδημίας για χρόνια τώρα και τίποτε δεν τους φαίνεται παράξενο από τους κανόνες υγιεινής που καλείται ο άνθρωπος να ακολουθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Ή μήπως όχι; Για τους μοναχικούς, που έχουν καλό φίλο τον εαυτό τους, θα πρέπει να είναι κάπως παρήγορο. Για τους φοβισμένους είναι δίκοπο μαχαίρι. Ή θα φοβηθούν πιο πολύ ή θα απαλλαγούν μια κι έξω από τον φόβο. Για τους διαρκώς εξοργισμένους φαντάζομαι ότι ο εγκλεισμός θα είναι ανυπόφορος. Οικογένειες θα βρουν ότι η αγάπη ζει τελικά μέσα στο σπίτι τους και άλλες ότι αυτή δεν είναι εκεί… Υποθέσεις κάνω χαζεύοντας τις πολυκατοικίες.

Είναι η πρώτη φορά στις ζωές μας, όπου η θυσία του περιορισμού του ενός θα χαρίσει την υγεία σε κάποιον άλλον. Και αυτό είναι σχετικά ακατανόητο. Όχι αδίκως, αφού έτσι λειτουργούν όλα γύρω μας. Ο καθένας για τον εαυτό του. Και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο για όσους δεν ξέρουν πώς να το επιτύχουν.

Ένα είναι σίγουρο. Θα καθρεφτιστούμε. Θα αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Θα αναλογιστούμε την ευθύνη μας. Θα τρομάξουμε με τις σκέψεις μας. Με σκοπό τη Ζωή. Θα δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, θα δώσουμε πολλές ευχές, θα προσευχηθούμε.

Εύχομαι όταν θα ξαναβρεθούμε στις παραλίες και τα πάρκα, όλοι να αγαπιόμαστε λίγο περισσότερο. Να ξετρυπώσει από μέσα μας η ευγένεια και ο αλληλοσεβασμός. Τώρα δοκιμαζόμαστε. Και είμαστε δυνατοί. Γιατί έχουμε έναν σκοπό. Τη Ζωή.