“Η ζωή είναι ωραία”, έμπνευση για έναν καλύτερο κόσμο

Η αυτοθυσία του πατέρα και της μάνας. Για να είναι το παιδί καλά. Για να μη λυπάται, να μη βασανίζεται. Να μη βιώνει το σκοτάδι. Διπλός πόνος για τον πατέρα που ζουν μαζί φυλακισμένοι. Είναι όμως και διπλή χαρά. Αυτό που δίνει, το παίρνει πίσω με το χαμόγελο του παιδιού του. Παίρνει λίγη από τη δύναμη της ψυχής του μικρού για να συνεχίσει το έργο του. Γιατί το παιδί είναι το μέλλον του κόσμου.

“Γιατί αν γλυτώσει το παιδί…υπάρχει ελπίδα”

από τον δικό μας Παύλο Σιδηρόπουλο. Να γλυτώσει την ψυχή του για να μπορέσει να ζήσει όμορφα με τους γύρω του και αν τα καταφέρει και αλλάξει τον κόσμο, από ένα μικρό ως ένα μεγάλο κομμάτι του, θα έχει κι ένα μικρό μερίδιο ευθύνης και ο πατέρας…

Μια από τις ταινίες που εμπνέει για ένα καλύτερο αύριο και τα δάκρυά μας βλέποντάς την δεν γνωρίζουμε αν είναι δάκρυα λύπης ή αισιοδοξίας. Το βλέπουμε να εκτυλίσσεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου όχι, δεν είναι κανείς μελλοθάνατος, είναι όλα μέρος ενός παιδικού παιχνιδιού με πρωταγωνιστή τον μικρό ήρωα και παραγωγό τον πατέρα του…

Η ζωή είναι ωραία του 1997 σε σκηνοθεσία του Ρομπέρτο Μπενίνι και σενάριο Βιντσέζου Τσαράμι απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από τους κριτικούς μετά την πρώτη της προβολή και όχι τυχαία κέρδισε τρία Όσκαρ για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία, Α΄ανδρικού ρόλου και καλύτερης μουσικής. Παρακολουθούμε την ιστορία ενός Ιταλού Εβραϊκής καταγωγής να φτάνει στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν με τον μικρό του γιο και τη σύζυγό του, που χωρίς να έπρεπε, τους ακολουθεί γιατί δεν θα άντεχε να μείνει πίσω χωρίς αυτούς… Ο πατέρας λοιπόν, πρέπει να βρει τρόπο να δώσει μια άλλη πραγματικότητα στο παιδί για να μην βιώσει το τί συμβαίνει στ’ αλήθεια. Και τη δίνει, κινητοποιώντας όλη του τη φαντασία και την ψυχική δύναμη.