Νίκη μέσα στην ήττα.
Γεια σας. Είμαι η Σοφία και κάθε απόγευμα στις 18,00 βλέπω Τσιόδρα. Παρθένος στο ζώδιο και κάποιοι με παρομοιάζουν με τον ντεντέκτιβ Μονκ. Άλλοι γελούν μαζί μου, άλλοι λένε ότι έχω πρόβλημα, ενώ άλλοι μου θυμώνουν. Όπως και να ‘χει εγώ, χρόνια τώρα, μπαίνοντας στο σπίτι μου βγάζω παπούτσια, πλένω χέρια και πρόσωπο, αλλάζω ρούχα, καθαρίζω κινητό και κλειδιά. Πάντα.
Τώρα είμαι καραντίνα. Και την τηρώ κατά γράμμα. Νέος ιός, νέα δεδομένα. Απαγόρευση κυκλοφορίας. Προτού κλείσουν τα σχολεία αναρωτιόμουν πότε θα παρθεί αυτή η απόφαση. Προτού μπλοκάρουν τα διόδια, αναρωτιόμουν πόσοι θα προλάβουν να φύγουν από τις πόλεις και να πάνε στα χωριά τους. Όμως τίποτα από όλα αυτά δε μου φάνηκε τραγικό. Γιατί ήταν αναμενόμενο. Τί εννοώ με τη λέξη αναμενόμενο; Οι επιδημίες, οι πανδημίες, οι λοιμοί δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και η καραντίνα ήταν πάντα η πιο προφανής λύση. Τέλος. Αυτό. Έτσι τίποτα δε μου φαίνεται υπερβολικό, φοβερό, ύποπτο. Απλώς, έτυχε την εποχή που ζω να βιώσω κι εγώ μια πανδημία. Ε και;
Ο κόσμος όμως έχει πάθει ντελίριο. Που δε θα βγαίνει έξω με τόσο όμορφο ήλιο, που θα πρέπει να πλένει τα χέρια του κάθε φορά που θα μπαίνει στο σπίτι του, που δεν πρέπει να αγγίζει το πρόσωπό του και τις γύρω επιφάνειες αν δεν έχει πλυθεί πρωτίστως, που πρέπει να κρατάει αποστάσεις… Και το ντελίριο φουντώνει. Και ο κόσμος παραληρεί. “Τί μας βρήκε;” και “Πώς θα είμαστε μετά από αυτό;” Ναι. Πρόβλημα.
Για μένα όμως δε θα αλλάξουν πολλά. Για μένα και τον Μονκ τα πράγματα θα είναι ίδια. Θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως και πριν. Θα γελάμε, θα αγαπάμε και θα περνάμε ωραία. Το πρόβλημα είναι όλοι οι άλλοι. Θα έρθει λοιπόν, η εποχή που εμείς οι υπερβολικοί θα μετατραπούμε σε κουλ και οι κουλ σε υπερβολικούς; Όχι. Αυτό με ξεπερνάει. Έχω συνηθίσει να ανήκω στη μειοψηφία. Να με περιγελούν και να μου θυμώνουν! Αλλά ήμουν, είμαι και θα παραμείνω ο ίδιος άνθρωπος.
Και είμαι χαρούμενος άνθρωπος, που γελάω εύκολα, χορεύω εύκολα, κι εύκολα περνάω καλά. Ξέρετε, δε θα ήθελα να αλλάξουν οι ρόλοι. Θέλω να σκέφτομαι ότι οι κουλ θα παραμείνουν κουλ και το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι θα αγαπηθούμε όλοι λίγο παραπάνω και ο κόσμος μας θα γίνει λίγο πιο όμορφος. Θέλω να φαντάζομαι πως οι πατροπαράδοτες αγκαλιές και τα φιλιά θα συνεχίζονται εσαεί. Κι ας σκέφτομαι εγώ, όταν βλέπω μια αγκαλιά να μου ‘ρχεται, “Ωχ, έχει πλύνει αυτός τα χέρια του;” Αλλά καπάκι να σκέφτομαι: “Δε βαριέσαι; Θέλω τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω!”
Αυτό που με προβληματίζει λοιπόν δεν είμαι εγώ. Είστε εσείς! Γιατί η πανδημία θα περάσει. Εγώ θα είμαι η ίδια. Εσείς; Και ξαναλέω. Η πανδημία θα περάσει. Εσύ θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος; Αυτός που αγαπώ; Αυτός που χαρίζει απλόχερα τις αγκαλιές και τα φιλιά του; Αυτός που ομορφαίνει τον κόσμο μου; Τον μικροβιοφοβικό μου κόσμο; Εσύ είσαι αυτός. Και σε ξέρω καλά. Δε θα αφήσεις καμία καραντίνα, κανέναν μπαμπούλα και κανέναν ιό να σε αλλάξει.
Αν δεν πεθάνω λοιπόν, θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω, να αγκαλιαστούμε και πάλι. Μη με ξεσυνερίζεσαι, εγώ θα είμαι η καχύποπτη, εσύ όμως να είσαι και πάλι ο κουλ που θα με κοροϊδεύεις κι εγώ θα γελάω, που θα μου θυμώνεις κι εγώ θα σκέφτομαι ότι, εντάξει, ο κόσμος είναι και πάλι καλά. Γιατί σε χρειαζόμαστε. Να μας ομορφαίνεις.
Αφιερωμένο σε όλους τους μικροβιοφοβικούς ή όπως στο καλό λέγονται!
Φωτογραφία: Γιάννης Καπερνάρος.
