Ο φόβος σου είναι η τροφή του κάθε θύτη.

Χάος. Η μία σκέψη μου διαδέχεται αλυσιδωτά την άλλη με τόσο γρήγορους ρυθμούς, ικανούς να σπάσουν την αλυσίδα. Θα ξεκινήσω με το δυσκολότερο: Ας αγαπήσουμε επιτέλους τον εαυτό μας.

Μην μπερδεύεσαι! Μη βιάζεσαι να σκεφτείς «Α, εγώ αγαπώ τον εαυτό μου – Α, εγώ δε θα τα καταφέρω ποτέ να με αγαπήσω». Η αλήθεια όπως πάντα είναι κάπου ενδιάμεσα και όχι γιατί δε πιστεύω στο λευκό ή το μαύρο, αλλά γιατί κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα και είμαστε πλάσματα με πάθη, με αδυναμίες και ιδιαιτερότητες. Ό,τι κατάφερες σήμερα πρέπει να παλέψεις για να το διατηρήσεις αύριο και ας μην αναφερθούμε σε ανιδιοτελείς συνθήκες δεσμών του καθενός μας (που και αυτοί ταλαντεύονται ανά πάσα στιγμή), αλλά στον προσωπικό αγώνα μας να προχωράμε με το κεφάλι ψηλά, σε όσα επηρεάζουν συμπεριφορές και εξαρτήσεις ανάμεσα μας.

Τον τελευταίο καιρό μια καταιγίδα έχει ξεσπάσει, ξεκινώντας από το χώρο του αθλητισμού, προχωρώντας στο χώρο του θεάτρου και εν συνεχεία, εύχομαι να ξεσπάσει και σε κάθε χώρο ξεχωριστά. Δε δηλώνω ανθρωποφάγος. Συλλογίζομαι όμως σοβαρά τη στοχοποίηση των συνανθρώπων μου. Δεν τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι. Χαίρομαι που αυτή η αναθεματισμένη «καραντίνα» που υποβληθήκαμε, οδήγησε λίγο σε εκείνα τα μονοπάτια του εγκεφάλου, που ήταν ΚΛΕΙΣΤΑ ΛΟΓΩ ΕΡΓΩΝ. Φυσικά καταδικάζω κάθε είδους βία-ας μην αναφερθώ σε κατηγορίες- που συνυπάρχουν με την ανθρώπινη υπόσταση ανά τους αιώνες. Μυστικούς κανόνες που ποτίζονται σε κάθε χώρο, πίσω από ανθρωπόμορφες μάσκες σε θέσεις εξουσίας, οποιασδήποτε βαθμίδας εξουσίας, σε επαγγελματικό, οικογενειακό και προσωπικό περιβάλλον. Κοίτα την πορεία της ζωής σου και ψάξε τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτόν το κυκεώνα, δεν είσαι κάπου; Είσαι και το ξέρεις μόνο εσύ.

Ας έρθουμε στο σημαντικότερο κομμάτι της υπόθεσης που δεν είναι άλλο από το «καθαρό κούτελο» μας. Για να έχεις αγαπημένε μου συνάνθρωπε αυτό το πολυπόθητο κούτελο, που μάθαμε από τους προγόνους μας, καθαρό, δεν αρκεί να στο πω εγώ, ο μπαμπάς σου ή ο γείτονας, αλλά ο καθρέφτης σου. Η ατόφια σου συνείδηση που ανεπηρέαστη οφείλει να αναγνωρίζει τα σημάδια. Δεν αναγνωρίζουμε όμως όλοι τα σημάδια, τουλάχιστον όχι τη στιγμή που λαμβάνουν χώρα. Οι δικαιολογίες ποικίλουν, είναι πολλαπλές και πολλές φορές στέκουν. Θες το νεαρό της ηλικίας, θες οι φιλοδοξίες που πολλές φορές βαφτίζονται όνειρα και κάπου χάνουνε το δρόμο, θες ο διπλανός σου που πέρασε το ίδιο και το άντεξε, θες η γνώμη του κόσμου; Όσα θες, βάλε κυρ Στέφανε! Κάποια στιγμή στερεύουν. Το «θύμα» καλείται να βγει από το λήθαργο και ο «θύτης» καλείται να ταρακουνηθεί από τη θεσούλα του. Αναπόφευκτα έρχεται και για τις δυο πλευρές Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ!

Καίγομαι να ονοματίσω επί παραδείγματι, ονόματα που βγήκανε στη φορά, αλλά αυτό το κείμενο δεν προτίθεται να κλέψει τη δόξα κανενός. Συγχωρέστε μου την ειρωνεία και επιτρέψτε μου να την αντικαταστήσω με κάποιου είδους προσωπική ευαισθησία, όσον αφορά ειδικά το χώρο της τέχνης. Θαυμάζω την ευθύτητα κάθε συναισθήματος και τη δυνατότητα έκφρασής του στο σανίδι. Αγαπώ όσους ψάχνουν τον εαυτό τους στους στίχους κάποιου ποιήματος. Χορεύω ή μελαγχολώ ακούγοντας νότες. Παραμυθιάζομαι ανάμεσα σε σελίδες που μυρίζουν παλιατζίδικα. Στέκομαι έτοιμη να με ζωγραφίσει η Φρίντα Κάλο. Απολαμβάνω την αποτύπωση στιγμών μέσα από φωτογραφικούς φακούς και όλα αυτά φωνάζουνε ΖΩΗ. Το σύνολο των εμπειριών και βιωμάτων κάποιου (Βλ. Βικιλεξικό).

Μοιράσου τις εμπειρίες σου, διαχειρίσου τα βιώματα σου. Όπως και να νιώθεις, θύμα ή θύτης. Εννοείται πως δε στοχεύω στη διάσωση της ανθρώπινης ψυχής έτσι απλά, θαρρώ απλώς πως το καλό πάντα νικάει. Στην παρούσα κατάσταση που βιώνουμε, θεωρητικά πάντα ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, όπου σε κάθε χώρο θα είναι πιο αναπτυγμένη η ελεύθερη έκφραση, το θύμα δεν θα αυτοαποκαλείται έτσι και ο θύτης δε θα βρίσκει τόσο εύκολα έδαφος. Δεν πειράζει αν δεν ανέβεις σκαλοπάτι από τον ίδιο δρόμο που ανέβηκαν οι άλλοι, θα βρεις το σκαλοπάτι σου και θα φτάσεις το στόχο, φτάνει να μην τον μπερδέψεις με κάτι άλλο που θα σου στερεί μια καθαρή συνείδηση. Μίλα εσύ που έζησες σαν θύμα για να μην το ζήσουν όσοι σε ακούσουν. Αναγνώρισε εσύ, που επέτρεψες να είσαι στη θέση του θύματος, πως υπήρχε κι άλλος δρόμος, μα οι δικαιολογίες ήταν δυνατότερες. Απολογήσου εσύ που κρύβεσαι φθηνά πίσω από διάφανες κουρτίνες, νομίζοντας ότι ο θρόνος σου είναι κολλημένος στο κορμί σου και κουβαλάς μόνιμα εξουσία, μίζερη εξουσία.

Ίσως και να μην κατάφερα να πω τίποτα από όσα ήθελα, ίσως και να είπα πολλά. Είμαι μια απλή «ερασιτέχνισσα» που έπεσε από το συννεφάκι της για λίγο. Σηκώθηκα όμως και ξαναβρήκα σύννεφο. Θυμήθηκα την τρελή του Σαγιό και αποφάσισα πως είναι στο χέρι μου.

Μαρία Τζανοπούλου

Ευχαριστούμε τον Σωτήρη Ζαφειρίου για τις φωτογραφίες.