Παραμυθάδες με τα παραμύθια τους.
Αυτά που σε μεταφέρουν σε άλλο κόσμο και μπαίνεις στην τσέπη βασιλιάδων και πριγκιπισσών ακούγοντάς τα. Χαζεύεις τις μάγισσες και την αγάπη να νικά στο τέλος και φυσικά ξεκινάς “μια φορά κι έναν καιρό” και κλείνεις με “κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”!
Τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν πολλές γενιές προέρχονται από παραμυθάδες που έζησαν πολλά χρόνια πριν. Πάντοτε σκεφτόμουν, πώς είναι δυνατόν οι ιστορίες αυτές, όντως να απευθύνονται σε παιδιά. Η Χιονάτη έφαγε δηλητηριασμένο μήλο από μάγισσα που την καταδίωκε. Η Σταχτοπούτα ήταν θύμα ψυχολογικής κακοποίησης και πήγε στο χορό του βασιλιά σε μια κολοκύθα μαγεμένη. Μην ξεχάσω την Κοκκινοσκουφίτσα, στην οποία ο λύκος τρώει τη γιαγιά και μετά ο κυνηγός ανοίγει την κοιλιά του λύκου και η γιαγιά… βγαίνει ζωντανή! Μετά από μια μικρή έρευνα στην βικιπαιδεια για τους δημιουργούς- παραμυθάδες έβγαλα ένα κάποιο συμπέρασμα.
Ο λόγος για τους Αδερφούς Γκριμ αρχικά, οι οποίοι γεννημένοι στο Χάναου της Γερμανίας το 1786, σπούδασαν κι έγιναν καθηγητές πανεπιστημίου. Έχουν εκδώσει πολλές συλλογές παραμυθιών. Το εντυπωσιακό είναι ότι ήταν περισσότερο συλλέκτες μύθων παρά δημιουργοί. Συνέλλεγαν παραδοσιακές ιστορίες, που κυκλοφορούσαν ευρέως στην εποχή τους. Οι ιστορίες αυτές σαφώς και δεν ήταν για παιδιά. Δεδομένου ότι η περίοδος εκείνη ήταν από μόνη της μια σκοτεινή περίοδος, πόσο μάλλον οι παραδοσιακοί μύθοι που κυκλοφορούσαν. Αυτές τις ιστορίες προσπάθησαν να τις εξευγενίσουν, ώστε να είναι εφικτό να τις διαβάζουν και παιδιά. Φαντάζομαι ότι αν στην εξευγενισμένη έκδοση της Κοκκινοσκουφίτσας, ξεκοιλιάζουν τον λύκο και βγαίνει η γιαγιά ζωντανή, πώς θα ήταν η αρχική πλοκή της ιστορίας! Παρόλα αυτά, τα εν λόγω παραμύθια, έχουν ενδιαφέρον και τραβούν την προσοχή των παιδιών.. Κατά το πέρασμα των χρόνων διάφοροι εκδότες που αναλάμβαναν την έκδοση των παραμυθιών, τα άλλαζαν για να γίνονται πιο “ελαφριά”, ώστε δεν ξέρω κατά πόσο θα μοιάζουν σήμερα με την αρχή τους. Ακολουθεί ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που γεννήθηκε το 1805, στη Δανία, ο οποίος, ευτυχώς, ήταν δημιουργός και έγραφε παραμύθια. Ήταν φτωχός και δύσμορφος και δυσκολεύτηκε να κάνει το ταλέντο του να έχει απήχηση. Ήταν όμως πηγαίος και συναισθηματικός, κάτι που φαίνεται για παράδειγμα από το “Κοριτσάκι με τα σπίρτα”.
Αλλάζοντας εποχή, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο παιδικό τραγουδάκι “Ήταν ένα μικρό καράβι”. Διαβάζοντας την ιστορία του καταλαβαίνω ότι εξ’ αρχής δεν προοριζόταν για παιδιά. Προέρχεται από γαλλικό παραδοσιακό τραγούδι που μιλάει για ένα ναυάγιο πλοίου, κατά το οποίο οι ναυαγοί είχαν εξαντλήσει τα αποθέματα φαγητού και έριξαν κλήρο μεταξύ τους, για να δουν ποιον θα φάνε! Δεν μπορώ ούτε υπόθεση να κάνω για το πώς κάτι τέτοιο έχει καταλήξει να απευθύνεται σε ένα παιδί!
Φτάνοντας στο σήμερα, θα ήθελα να κάνω την αναφορά μου στον Ευγένιο Τριβιζά. Έναν ενεργό, πολυγραφότατο, βραβευμένο παραμυθά της εποχής μας, που φτιάχνει παραμύθια με μεταμορφωμένα νοήματα, συνδέοντας λέξεις μεταξύ τους και εξάπτοντας την παιδική φαντασία σαν αυτό που είχαμε παρακολουθήσει κάποτε στην ΕΡΤ, τη Φρουτοπία.
Παρόλες τις παραπάνω απορίες μου για την προέλευση των παραμυθιών, διαβάζοντάς τα, σου μένει μια γλύκα στο μυαλό και μια ελπίδα ότι όλα στη ζωή θα πηγαίνουν ολοένα και καλύτερα…!
