Ο σκύλος του Παυλώφ, η ζωή μας και η τέχνη.

Ο Παυλώφ με το πείραμα του απέδειξε ότι συνειρμικά ο σκύλος είχε συνδέσει την ώρα του φαγητού του με ένα συγκεκριμένο και καθιερωμένο ερέθισμα. Όταν ο σκύλος τρώει, ενεργοποιούνται οι σιελογόνοι αδένες. Αυτοί οι αδένες όμως, με την επανάληψη του ερεθίσματος που προηγείτο του γεύματος, ενεργοποιούνταν πριν το γεύμα… μόνο με το ερέθισμα. Το καθιερωμένο και το συγκεκριμένο ερέθισμα κάθε φορά. Ο Παυλώφ, ναι αυτός τα έιπε όλα αυτά, ο οποίος έζησε από το 1849 έως το 1936!

Είναι σχεδόν λυπηρό να σκεφτούμε ότι συμβαίνει το ίδιο και με τον κόσμο και τη ζωή μας, την καθημερινότητα μας. Ένα ερώτημα αναπάντητο είναι αν έχουμε ζήσει ποτέ ελεύθεροι στ’ αλήθεια ή αν νομίζουμε ότι το έχουμε κάνει! Αν αισιοδοξούμε ότι θα μπορέσουμε να το κάνουμε στο μέλλον, αλλά τα ερεθίσματα, τα συγκεκριμένα και τα καθιερωμένα, μας κρατούν δεμένους σε όμοιες, παθητικές  συμπεριφορές επιβίωσης.

Μόνο μια μορφή ελευθερίας μπορώ να σκεφτώ τη δεδομένη στιγμή. Μια καμουφλαρισμένη ελευθερία, μια ψυχοθεραπεία, πού όποιος την δοκίμασε μπορεί και να ελευθερώθηκε για λίγο.. Μιλώ φυσικά για την τέχνη σε όλη της τη διάσταση. Ελευθερώνει με τις λέξεις, με τα πινέλα, με τις σελίδες, με την κίνηση του σώματος, με την έκταση της φωνής, με την απεραντοσύνη της μουσικής! Είναι ο αριστότερος και ο πιο διαχρονικός επαναστάτης, γιατί έχει μια μοναδική δύναμη. Να εισβάλλει στον εγκέφαλο και την καρδιά την ίδια στιγμή. Έχει τη δύναμη να συντρίβει και να αναζωογονεί! Γιατί δεν ελέγχεται από κανέναν “Παυλώφ”. Υπάρχει μέσα στο μυαλό μου και μέσα στο μυαλό σου και μπορεί να κάνει μια ολόκληρη ανθρωπότητα να αλλάξει ρότα…!

By georgia