Για τα πρόσωπα της νοσταλγίας…

Τα πρόσωπα.

Άλλα χαρούμενα, άλλα θυμωμένα. Αυτά που χαμογελούν και αυτά που σιωπούν. Όλα όμως έχουν μια αλήθεια, ακόμα κι αν χρειάζεται να ψάξεις για να τη βρεις.

Οι τοίχοι.

Αυτοί δε μιλούν. Δε χαμογελούν, ούτε καλημερίζουν. Είναι όμως πάντα εκεί, θεόρατοι, να μας φιλοξενούν. Το χρώμα τους αλλάζουν που και που, αλλά είναι πάντα εκεί.

Η μετάβαση.

Αυτή είναι το κλειδί. Φεύγεις, έρχεσαι. Δεν έχει σημασία. Πόσο έμεινες, τί θα γίνει μετά. Αγκαλιάζεις τα παλιά με ένα δάκρυ… χαράς και καλωσορίζεις τα καινούρια με ένα χαμόγελο απορίας.

Η ευγνωμοσύνη.

Το τέλος και η αρχή. Ευχαριστώ. Για τα χαμόγελα και τις σιωπές. Η νοσταλγία μου έχει πολλά χρώματα.

Καλή τύχη στα πρόσωπα…