Σκυμμένοι καταπάνω στις μικρές μας έγνοιες..

Σκυμμένοι καταπάνω στις μικρές μας έγνοιες,
ιδρωκοπούσαμε τη θλίψη,
παλεύαμε τη σκόνη και το χώμα,
όχι όμοια ταπεινοί με την ουσία του.

Άλλοι θωρούσαν την τρύπα τους
θέλοντας να νιώσουν συγκεκριμένοι,
άλλοι μοχθούσαν να αφήσουν χνάρι,
απάνω στο νερό.

Γλιστρούσε ήλιος πίσω απ'τα βουνά,
τί χάσαμε; τί βρήκαμε;

Απ' όλα τα χρώματα της Δύσης,
μόνο το κόκκινο έμενε στα μάτια,
φεγγοβολούσε πόνο κι αίμα,
και πάλι σκοτάδι.
Σα να'τανε πείσμα της νύχτας
να' μαστε δίχως σκιές,
αλαφροΐσκιωτοι,
να ποθούμε όλα τ'αστέρια 
           που μας έταζε
        
     Από τον -xTc-