Τα μπλουζ της άγριας νιότης

Ήμουν περίπου 25 χρονών, εργαζομένη κανονικά ήδη 2 χρόνια, με βαθιά νοσταλγία για τα όμορφα φοιτητικά μου χρόνια, όταν άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη “Τα μπλουζ της άγριας νιότης”. Θυμάμαι όσα ήρθαν μπρος στα μάτια μου, στο άκουσμα του… Γέλια, χαρές, δάκρυα, ξενύχτια, φίλοι, έρωτες, αγάπες που θεωρήσαμε πως θα ήταν παντοτινές, γωνιές της πόλης που έπαψαν να υπάρχουν, στέκια και η ανεμελιά που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει… Όλα αυτά εξελίχθηκαν σε ατέλειωτο “έρωτα” για το Μίλτο. Κάθε φορά που άκουγα τα Μπλουζ η τις Κακιές Συνήθειες το μυαλό μου πήγαινε πίσω σε εκείνες τις ανέμελες ημέρες. Τον γνώριζα το Μίλτο ως καλλιτέχνη αρκετά χρόνια, αλλά ήταν εκείνη η στιγμή που τον άκουσα να μιλάει στην καρδιά μου. Οι τρυφεροί του στίχοι, οι νοσταλγικές μελωδίες του, η καθαρή φωνή του και ο αισθαντικός τρόπος που ερμηνεύει με μάγεψαν και έγινα πλέον “Πασχαλιδική”.

Άκουσα πολλά τραγούδια του, ρούφηξα τα συναισθήματα του κάθε τραγουδιού, πήγα σε συναυλίες του.. Έγινα η μικρή νεράιδα δίχως παραμύθι, που χαράματα Τετάρτης πήρε τους δρόμους μονάχη, σβησμένη από το χάρτη και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι. Έγινα άγγελος με τους αγγέλους και συμπλήρωσα 30 χρόνια ψάχνοντας να βρω την αιτία του αγύριστου κεφαλιού μου. Και έφυγα από δω κι όλα θα τα ξεχάσω, με μια καμήλα στους Δελφούς και στους ουρανούς εξορισμένη, 30 αιώνες ξεχασμένη. Άνοιξα τα χέρια μου κι όλον το κόσμο χώρεσα, όμως πάντα νιώθω σαν το σπουργίτι στη βροχή.

Πάντα θα κρατώ εκείνη την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το τραγούδι κι όσο κι αν η νοσταλγία μου μεγαλώνει με τα χρόνια, πάντα θα γυρίζω σε εκείνη την πρώτη φορά και τα συναισθήματά της. Χαμογελάω και λίγο κρυφά, για εκείνο το κορίτσι με τα ροζ ακόμη μαλλιά που ένιωθε νοσταλγία για όσα συνέβαιναν μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Ίσως όμως και να είχε καταλάβει ήδη πως εκείνη τη στιγμή γινόταν της ερημιάς ιππότης και τραγουδάει κάθε πρωί τα μπλουζ της άγριας νιότης.

Γράφει η Μαρίνα.