Δέκα αναφορές του Αλμπέρ Καμύ για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή

 

 

“Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας.”

Αλμπέρ Καμύ (1913-1960)

 

 

 

 


Σαν σήμερα 7 Νοεμβρίου του 1913 γεννήθηκε ο αγαπημένος Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ που αρεσκόταν να να γράφει για τους ανθρώπους, για “τα παθήματα της ψυχής” και για το “παράπονο των εγκλείστων στον εαυτό τους” ανθρώπων. Το σύνολο του έργου του ,το οποίο αριθμεί 30 βιβλία, είχε ευρύτατη απήχηση και μεταφράστηκε στις περισσότερες χώρες. Αξίζει να δούμε κάποιες από τις αναφορές του στις ανθρώπινες σχέσεις και την ζωή.

 

  • “Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μην σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.”

  • “Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας.”

  • “Σε τελευταία ανάλυση, χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις παρά για να αυτοκτονήσεις.”

  • “Στη μέση του χειμώνα, ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου υπάρχει ένα αόρατο καλοκαίρι.”

  • “Δεν μου αρέσουν τα μυστικά των άλλων. Με ενδιαφέρουν όμως οι εξομολογήσεις τους.”

  • “Οι άνθρωποι σπεύδουν να ασκήσουν κριτική για να μην κριθούν οι ίδιοι.”

  • “Το να αγαπάς ένα πλάσμα σημαίνει να έχεις αποδεχτεί να γερνάς μαζί του.”

  • “Μια ένοχη συνείδηση έχει ανάγκη να εξομολογηθεί. Ένα έργο τέχνης είναι μια εξομολόγηση.”

  • “Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη και συνταρακτική, αυτή είναι όλη η τραγωδία της. Χωρίς ομορφιά, αγάπη ή κίνδυνο, θα ήταν σχεδόν εύκολο να ζεις.”

  • “Δεν υπάρχει αγάπη για την ζωή χωρίς απελπισία για την ζωή.”

O Αλμπέρ Καμύ (1913-1960), γάλλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, και δοκιμιογράφος, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1957. Γεννήθηκε στο Μοντοβί της Αλγερίας και σκοτώθηκε σε τροχαίο στο Σανς της Γαλλίας, μαζί με τον εκδότη του Μισέλ Γκαλιμάρ, σε τροχαίο δυστύχημα. Ιδρυτής του “Theatre du Travail” (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής, ηθοποιός και θεωρητικός, χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του “Ο Ξένος” και “Η Πανούκλα”, όσο και στα θεατρικά του έργα “Καλιγούλας”, “Οι δίκαιοι” αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια “Ο μύθος του Σισσύφου”, “Ο επαναστατημένος άνθρωπος”.